ทะลุมิติไปเป็นฮูหยินท่านแม่ทัพ

เซินลู่เสียนนางเอกสาวชื่อดังตั้งใจกระตุ้นไข่เก็บไว้ใช้ในอนาคต แต่เมื่อถึงเวลาไข่ตกกำลังสะลึมสะลือด้วยฤทธิ์ของยาสลบ กลับเกิดเหตุไม่คาดฝันทำให้พลัดมาอยู่ในยุคที่ไม่มีบันทึกไว้ในประวัติศาสตร์ เคราะห์ร้ายของนางยังไม่จบเพียงเท่านั้น เพราะเพียงเสี้ยวนาทีแรกที่พลัดมาถึงก็ได้พบกับแม่ทัพหนุ่มรูปงามที่ต้องพิษยาปลุกกำหนัด

"ข้าเป็นเพียงสตรีบอบบาง ที่เลินเล่อเอาตัวเข้าไปขวางในยามที่ท่านต้องการปลดปล่อยกามารมณ์"
"..."
"ท่านเป็นบุรุษ จะลุ่มหลงในความงามและความเย้ายวนของข้าก็ไม่แปลก เพียงแต่เรือนกายของข้านี้สูงส่งเกินกว่าจะตีค่าเทียบตำลึงเงินตำลึงทอง"
"เจ้า! เจ้า!" ไร้ยางอาย เฉิงตงหยางบดกรามแม้จะมีคำโต้แย้งมากมายแต่กลับไม่อาจเปล่งเสียงออกมาเป็นถ้อยคำได้ จึงได้แต่ทุบโต๊ะระบายความในใจออกมาแทน
"ปล่อยข้าไปเถิดเจ้าค่ะ นับตั้งแต่เกิดเรื่องข้าไม่เคยมีความคิดที่จะไปตีกลองร้องทุกข์ขอให้ท่านรับผิดชอบแม้แต่เสี้ยวเดียว"
"เจ้าบอกว่าไร้ญาติขาดมิตร พลัดหลงมาเจอข้าไม่นับว่าเป็นเรื่องดีหรอกหรือ" คนต้นเรื่องยังคงทอดน้ำเสียงถามด้วยความมั่นใจดังเดิม
"ท่านแม่ทัพกำลังจะบอกว่าท่านปรารถนาดีต่อข้าเช่นนั้นหรือเจ้าคะ"
"ย่อมเป็นเช่นนั้น"
เซินลู่เสียนแค่นเสียงหัวเราะในลำคอ ถอนหายใจน้อยๆ แล้วจึงว่า "ความปรารถนาดีที่ท่านย่ำยีและกักขังข้ารับไว้หมดแล้ว"
"แล้วที่เจ้าข่มเหงข้าเล่า ไม่คิดจะรับผิดหรือไร"
...
"ให้ข้าได้ทำใจอีกสักสองสามเดือนมิได้หรือเจ้าคะ"
"ในยามนั้นทั้งเจ้าและข้าล้วนไม่ได้ทำใจ แต่ก็ช่วยกันทำออกมาได้ดีมิใช่หรือ" เฉิงตงหยางว่าพลางทาบฝ่ามือลงบนหน้าท้องนูนโค้งใต้ผิวน้ำ กดจมูกลงบนซอกคอที่กรุ่นไปด้วยกลิ่นหอมอ่อนๆ ของสมุนไพร "ข้ายังจำได้ดีว่าเรือนร่างนี้หอมหวานเพียงใด"