ราตรีที่สิบกับราชาจิ้งจอก 与狐王的第十夜

ธิดาปักษาได้รับความช่วยเหลือจากราชาจิ้งจอก ขณะที่นางกลับหลอกลวงเขาว่านางเป็นเพียงปักษาธรรมดา

กว่าจะรู้ตนว่าตกหลุมพรางจิ้งจอกเก้าหาง

ผู้ได้เลือกภรรยาของเขาแล้วนับตั้งแต่คราแรกพบสบนัยน์ตาสีมรกตในบ่อโคลน

ราชาจิ้งจอก 'ฮุ่ยเฟิน' ได้กลายมาเป็นสามีของนาง

ทว่าการแต่งงานระหว่างเทพกับปีศาจจะเป็นไปได้อย่างไร


ตัวอย่าง :

“เจ้าคิดอะไรอยู่? จือจือ เจ้ากำลังไม่พอใจข้า หรือเป็นเพราะว่าพวกเขาพูดจาล่วงเกินเจ้า...”

สตรีปีศาจผู้หนึ่งตะโกนกึกก้องด้วยแววตาก้าวร้าว กล่าวว่าอย่างไรปีศาจและเทพก็ไม่สามารถอยู่ร่วมกันได้อย่างสันติ จะต้องสู้รบกันจนกว่าจะมีผู้ใดเสียชีวิตไปเท่านั้น ไม่เว้นแม้กระทั่งเผ่าพันธุ์เทพปักษา

จือจือรู้สึกว่านางเป็นส่วนเกินของนครปีศาจแห่งนี้ ขณะที่นางไม่มีทางเลือกมากนัก เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาลง

“ข้ามิบังอาจมีความคิดเช่นนั้น ท่านฮุ่ยเฟินช่วยชีวิตข้าจากโคลนพิษ ค่ำคืนนั้นข้ากำลังจะขาดอากาศจนสิ้นใจ จนได้พบท่านที่ผ่านมาโดยบังเอิญ มิได้เพิกเฉยข้าเหมือนปีศาจตนอื่น ท่านป้อนข้าวป้อนน้ำ ป้อนยาข้า ท่านหยดยาให้ปีกที่หักพังของข้า ท่านเป็นมากเสียยิ่งกว่าผู้มีพระคุณ สำหรับข้า... ชีวิตที่เหลือหากต้องตาย ย่อมมอบให้ท่านเป็นการตอบแทน”

“จำได้ว่าก่อนหน้านี้เข้ายังจะหนีข้าไป เมื่อเจ้าได้ครอบครองมุกทะเลลึกทิศประจิม”

นัยน์ตาสีชาดดุดันทำให้นางเสียหน้าไม่น้อย นางก้มศีรษะ ยกมือประสานกันไว้ข้างหน้า ในกำมือนางมีพัดปักด้วยด้ายทอง “ขออภัย ๆ ไยข้าช่างเป็นเทพธิดาผู้กระทำการเสียมารยาทนัก ข้าตกใจจึงไม่ทันไตร่ตรองให้ดี”

ฮุ่ยเฟินคว้าจับข้อมือเล็กเพื่อห้ามปราม ไม่ให้ทำความเคารพสามี เพ่งมองไปยังป้ายสีชาดบนหน้าผากของนาง ด้วยแววตาเอ็นดู “ข้าไม่ถือสาภรรยา อาจมีบ้างที่จะใช้ความคิดในทางผิด เลือกทางเดินผิดพลาดได้ แต่ถ้าเจ้าเลือกได้แล้วก็ดี...”

“หลังจากที่ข้าได้ไตร่ตรองเป็นระยะเวลาหลายราตรี ข้ามีความตั้งใจว่าจะตอบแทนบุญคุณท่าน”

จือจือคาดไม่ถึงว่านางจะพูดไปโดยไม่คิดว่าจะตอบแทนอะไรเขา ฮุ่ยเฟินเสนอทางเลือกให้นางด้วยรอยยิ้มที่ปรากฏเขี้ยวขาวคม ด้วยใบหน้าหล่อเหลาอย่างปีศาจจิ้งจอก

“เช่นนั้นเจ้าคงรู้ใช่ไหมว่าเจ้าพำนักอาศัยในเป็นเมืองปีศาจ เจ้าแต่งงานกับราชาจิ้งจอกผู้รู้เพียงเรื่องของปีศาจ ที่นี่... มิใช่แดนเทพ...”

“ข้าทราบดี ท่านฮุ่ยเฟิน”

ด้วยสัญชาตญาณของเทพ ตระหนักรู้เป็นอย่างดีว่าปีศาจทำเรื่องอะไรบ้าง ถึงนางอาจไม่หนักแน่นพอกล่าวต่อเขาไปว่านางจะสามารถทำมันได้หรือไม่ กลุ่มไอปีศาจดึงนางเข้าไปกอดแนบกาย สบประสานสายตา อีกครู่หนึ่งฮุ่ยเฟินเบือนหน้าไปทางโคลนพิษกลิ่นเหม็นเน่า มันเป็นทั้งโคลนพิษและโคลนดูดในขณะเดียว

“เราจะสร้างเรือนหอที่นี่ ดีหรือไม่?”

‘ที่ ๆ นางตกโคลนเนี่ยนะ!’ อุทานในใจ ก่อนสัมผัสได้ถึงแววตารุ่มร้อน เมื่อมือหนากระชับเอวคอดบางเข้าแนบกาย บางสิ่งแข็งขึงดึงดัน รั้งร่างของมันขึ้นผงาดเหนือสะดือของนาง ใต้อาภรณ์สีชาดเป็นสิ่งขวางกั้นกลางระหว่างเขาและนาง ลอบกลืนน้ำลายลงคอ เพียงมือหนาขยับกระชับเอวนางอีกครั้งหนึ่งให้นางรับรู้ว่าเขาต้องการนาง เผลอสะดุ้งด้วยสีหน้าหวาดผวา

“ขะ ข้า... แล้วแต่สามี ข้าอยู่ได้ทุกที่...”