ข้าคือภรรยาของแม่ทัพทมิฬ

'ซ่งเจิน' คือ องค์หญิงเจินกว๋อแห่งแคว้นเฉิง
สามปีก่อนนางถูกบุรุษผู้หนึ่งทิ้งให้รอคอยอย่างเหน็บหนาว
แต่งงานได้ครึ่งปีเขากลับมอบหนังสือหย่า ก่อนจะก่อกบฏจนถูกตัดสินประหารทั้งตระกูล
แต่จู่ๆ กลับมีข่าวของเขาปรากฏขึ้น
แม้ไม่รู้ว่า 'เว่ยชิง' ซึ่งเป็นแม่ทัพเฟิงโจวจะใช่อดีตสามีของนางหรือไม่
แต่เพื่อช่วยไขข้อสงสัยให้กับพี่ชายผู้เป็นฮ่องเต้
ซ่งเจินจึงรับบัญชา มุ่งหน้าสู่เขตปกครองอันเป่ยเพื่อพบหน้าเว่ยชิงด้วยตนเอง
แท้จริงแล้วเกิดอะไรขึ้นกับโทษกบฏเมื่อสามปีก่อน
นางจะต้องรู้ให้ได้!!

-------------------------------------------

“พ่อบ้านตู้กล่าวผิดไป ท่านนี้คือองค์หญิงเจินกว๋อซ่งเจิน เป็นผู้ว่าการคนใหม่ของเขตปกครองอันเป่ย”
ราวกับเวลาหยุดชะงัก ซ่งเจินค้นพบว่าตนไม่เคยลืมเสียงทุ้มเรียบนิ่งประดุจผิวน้ำสงบของเขา นางเคยคิดว่าการพบหน้าคงไม่ก่อแรงสะเทือนใด แต่เพียงสัมผัสความคุ้นเคยจากบรรยากาศอันคร่ำเคร่งซึ่งโอบล้อมในยามนี้กลับพบว่านางไม่เคยสลัดเขาไปจากใจ
มอบทั้งสาบานกับฟ้าดินและใบหย่าแรกให้กับนาง
เป็นคนที่ไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าไรก็ยากเอ่ยว่าให้อภัย
“กระ... กระหม่อมเลอะเลือนไป ขออภัยด้วยพ่ะย่ะค่ะองค์หญิง” ตู้ข่ายเร่งขออภัย เขาย่อมจดจำสตรีที่แต่งงานกับนายท่านของตนได้ แต่พ่อบ้านสูงวัยยังนับถือซ่งเจินเป็นฮูหยิน แม้ว่าเขาจะเป็นผู้นำใบหย่าไปมอบให้กับพระนางด้วยตนเอง
วาสนาของหนุ่มสาวช่างน่าเศร้า สานร่วมกันไม่ถึงวันก็สะบั้น
“ยามนี้นายท่านของจวนก็มาแล้ว คงไม่ต้องรบกวนพ่อบ้านตู้อีก” ซ่งเจินรวบรวมสติ ปรับสีหน้าให้สงบเฉยชา เอ่ยกับตู้ข่ายจบก็หันไปหาผู้ทรงอาชาซึ่งค้ำอยู่เหนือศีรษะตน “ไม่ทราบว่าท่านแม่ทัพเห็นด้วยกับเราองค์หญิงหรือไม่”
สรรพนามแทนตัวอันโอ่ข่มทำให้ริมฝีปากของเว่ยชิงยกหยันเล็กน้อย เขาคล้ายไม่เคยรู้จักซ่งเจินผู้นี้ ที่จดจำได้คือองค์หญิงผู้เอื่อยเฉื่อยและสดใส
เวลาเปลี่ยนคนก็เปลี่ยน
เขาเอง... ยังก้าวข้ามแม่น้ำลืมเลือนซึ่งเต็มไปด้วยโลหิตของพวกพ้องเลย