เมื่อชะตาแกล้งรัก

เว่ยหมิงจู บุตรีเพียงคนเดียวของเว่ยไท่ฝูผู้ที่เป็นทั้งอาจารย์และที่ปรึกษาคนสนิทของฮ่องเต้ และยังเป็นอาจารย์ในสมัยที่ฮ่องเต้พระองค์นี้ดำรงตำแหน่งเป็นองค์รัชทายาท นางเติบโตมาท่ามกลางความรักของบิดามารดา เรียกได้ว่าชีวิตที่ผ่านมาไม่เคยเจออุปสรรคใดๆมาก่อน นางแอบชอบคุณชายตระกูลหยวนมานาน จนเมื่อวันปักปิ่นผ่านพ้นไปนางมีความคิดว่าจะไปสารภาพรักกับเขา แต่โชคชะตาช่างกลั่นแกล้งนางยิ่งนัก ในคืนเดียวกันนั้นนางกลับตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองถูกข่มเหงจากบุรุษแปลกหน้า นางได้แต่พาตัวเองกลับจวนตอนที่บุรุษผู้นั้นยังไม่ตื่น นางเคยคิดที่จะฆ่าตัวตาย แต่นางตัดใจจากบิดามารดาไม่ได้ หลังจากวันนั้นผ่านไปหนึ่งเดือนนางกลับพบว่าตนเองตั้งครรภ์ นางไม่อาจตัดใจทำร้ายเลือดเนื้อเชื้อไขตัวเองทิ้งได้ ได้แต่สัญญากับตัวเองว่านางจะมีชีวิตเพื่อเลี้ยงดูเด็กคนนี้ให้ดีที่สุดและตอบแทนบุญคุณบิดามารดา ส่วนความรักนั้นนางคงไม่มีวาสนาเพียงพอ
ห้าปีผ่านไป
"ท่านแม่เจ้าขาาา ข้าอยากกินขนมที่ร้านหมิงฝูเจ้าค่ะ"เว่ยหมิงจูที่นั่งเย็บชุดให้บุตรสาวตัวน้อยของนาง เมื่อได้ยินเสียงสดใสของบุตรสาวก็เงยหน้ายิ้มรับ
"เสี่ยวซินอย่างวิ่ง เดี๋ยวล้มนะลูก"เว่ยหมิงจูอดบ่นลูกสาวตัวน้อยของนางไม่ได้ เลือดเนื้อเชื้อไขที่นางตัดใจทำร้ายไม่ลงวันนั้นตอนนี้กลายเป็นเด็กน้อยเว่ยฟางซินวัยสี่ขวบกว่าผู้น่ารักไปเสียแล้ว
"ท่านแม่ๆ พาข้าไปซื้อขนมนะเจ้าคะ"
"ได้ๆ แต่เราต้องไปขออนุญาตท่านตาท่านยายของเจ้าก่อนะ"
ตัวอย่าง

ตุ้บบ

"โอ้ย...เสี่ยวซินเจ็บเสี่ยวซินอยากหาท่านแม่ฮือๆๆ"ซ่งเว่ยฉีมองเด็กน้อยที่เดินเข้ามาชนเขาแล้วร้องไห้อย่างมึนงง นี่เขาน่ากลัวจนเด็กเห็นแล้วร้องไห้เลยหรือ หรือนางร้องเพราะเจ็บกันแน่ ฮ่าวอู๋ที่เห็นผู้เป็นนายยืนนิ่งอยู่ก็กลัวว่าท่านอ๋องจะมีโทสะกับเด็กน้อยเข้าเลยกำลังเข้าไปปลอบ แต่จังหวะนั้นท่านอ๋องกลับย่อตัวลงไปปลอบเด็กน้อยคนนั้นซะเอง ฮ่าวอู๋กับฮ่าวซวนถึงกับเอามือขยี้ตาตัวเองเพื่อมองภาพนี้อีกครั้ง

"หนูน้อยเจ้าร้องไห้ทำไม ข้าทำเจ้าเจ็บหรือ"ซ่งเว่ยฉีพยายามปรับเสียงตัวเองให้ดูนุ่มนวลที่สุด ส่วนองครักษ์ของเขาตอนนี้ได้ตาค้างไปแล้ว ท่านอ๋องจริงๆหรือนี่ใครมาเข้าสิงร่างเจ้านายพวกเขาหรือเปล่า

"ท่ายลุงสุดหล่อเจ้าคะเสี่ยวซินเจ็บนิดเดียว แต่เสี่ยวซินอยากหาท่านแม่เจ้าค่ะฮือๆ"เว่ยฟางซินเงยหน้าขึ้นมาตอบแต่น้ำตายังคงไหลอยู่

"งั้นเจ้าหยุดร้องไห้ก่อน เดี๋ยวลุงจะพาเจ้าไปหามารดาดีหรือไม่"ซ่งเว่ยฉีเอ่ยปลอบเด็กน้อย ได้ยินสรรพนามที่เด็กน้อยผู้นี้เรียกเขาถึงกลับยิ้มออกมา ตัวแค่นี้ช่างปากหวานเสียจริง

"จริงหรือเจ้าคะ"

"จริงสิลุงไม่โกหกเจ้าหรอก"พูดแล้วก็หยิบผ้าเช็ดหน้าของตัวเองออกมาเช็ดน้ำตาให้เด็กน้อยคนนี้ หลังจากเช็ดน้ำตาให้หมดแล้วจึงเอ่ยถามขึ้น

"ตอนนี้บอกลุงได้แล้วหรือยังว่ามารดาของเจ้าชื่ออะไร ลุงจะได้ให้คนพาไปหาถูก"

"ท่านแม่เสี่ยวซินชื่อว่าท่านแม่เจ้าค่ะ"ซ่งเว่ยฉีถึงกลับไปต่อไม่ถูก

"เอ่อ มีชื่ออื่นหรือไม่"เสี่ยวซินพยายามนึก แต่ตั้งแต่เกิดมานางก็เรียกท่านแม่ว่าท่านแม่มาตลอด

"อืม ท่านน้าลี่ปี้เรียกท่านแม่ว่าคุณหนู ส่วนท่านตาท่านยายเรียกท่านแม่ว่าจูเอ๋อร์เจ้าค่ะ"

"..."ซ่งเว่ยฉีหันกลับไปมองลูกน้องของตนพยายามสอบถามทางสายตาว่า เบาะแสแค่นี้พวกเจ้าตามหาคนได้หรือไม่

******************************************************************************************************************

**นักอ่านทุกท่านสามารถอ่านตัวอย่างเพิ่มเติมผ่านทางแอป readawrite และ Dek-Dตัดสินใจซื้อนะคะ

******************************************************************************************************************
ขอบพระคุณสำหรับการอุดหนุนค่ะ ใครที่อ่านจบแล้วฝากช่วยรีวิวเพื่อเป็นกำลังใจให้นักเขียนในการสร้างสรรค์ผลงานชิ้นต่อไปหน่อยนะคะ ขอบพระคุณค่ะ