ย้อนเวลาไปเป็นนางมารร้ายของจวินเหริน(นายทหาร)ในยุค80s (เล่ม1)

จางอ้ายเหม่ย หญิงสาวในยุค 2023 ที่มีร่างกายอ่อนแอมาตั้งแต่เด็ก เธอป่วยด้วยโรคหัวใจรั่ว จนวันหนึ่งเธอจากไปอย่างสงบ วิญญาณที่ควรจะได้ต่อแถวไปเกิดใหม่ แต่กลับย้อนเวลามาเข้าร่างของคุณหนูตัวร้ายในยุค 70-80 เสียอย่างนั้น..
หลิวอ้ายเหริน คุณหนูตัวร้ายที่เทิดทูนความรัก เธอร้ายกับทุกคน ไม่เว้นแม้แต่ครอบครัวตัวเอง วันหนึ่งเธอถูกชายคนที่เธอรักมาตั้งแต่เด็กพูดจาตัดสัมพันธ์ จนเธอตรอมใจหนักและเสียชีวิตลง
เขาชื่อ ฉางเฉินหลงเป็นนายทหารยศร้อยเอก ที่มีอนาคตไกล
จนจางอ้ายเหม่ยมาเข้าร่าง และสัมผัสความคิดของเจ้าของร่างได้ จางอ้ายเหม่ยจึงตั้งจิตไว้ว่า
"เอาละหลิวอ้ายเหริน เธอวางใจได้ ในเมื่อฉันมาอยู่ในร่างของเธอแล้ว ฉันจะใช้ชีวิตให้ดี และจะทำให้ผู้ชายคนที่ทำให้เธอตรอมใจตายต้องเสียใจและตามตื๊อเธอและรักเธอ และฉันจะสร้างชื่อเสียงที่เธอเคยทำไม่ดีให้กลับมาให้เป็นคนดีและมีคนรักเธอให้ได้"
ในชีวิตก่อนของจางอ้ายเหม่ยเปิดร้านอาหาร และชอบการออกแบบและวาดรูป แต่เธอไม่สามารถทำความฝันที่อยากจะเปิดแบรนด์เป็นของตัวเองได้ เพราะขีดจำกัดของร่างกายที่ไม่เอื้ออำนวย แต่ตอนนี้เธอมาอยู่ในร่างที่แข็งแรง ไหนจะมิติร้านอาหารและบ้านหลังใหญ่ของเธอที่ติดตัวมาอีก ชีวิตใหม่ในยุคเจ็ดสิบนี้ เธอจะทำตามความฝันของตัวเองให้สำเร็จจงได้
.......................
เนื้อหาข้างในบางส่วน

"เธอจะทำอะไรให้พี่กินหรือ" เฉินหลงอมยิ้ม มองหญิงสาวเดินไปที่เตา เขาเห็นเธอติดเตาแก๊สต้มน้ำให้ร้อน
"พี่เฉินหลงไปนั่งรอที่ห้องนั่งเล่นเถอะ" อ้ายเหรินไม่ตอบ เธอเอาถ้วยใบใหญ่มาวางตรงหน้า และเอาอาหารที่ทำไว้ออกมาวางไว้บนโต๊ะ แล้วจับนั่นจับนี้ใส่ถ้วยใบใหญ่ แล้วหันไปที่เตาตักน้ำร้อนใส่ในถ้วยใหญ่
"นี่อะไรหรือ" เฉินหลงถาม เมื่อถ้วยใบใหญ่วางตรงหน้า เพราะไม่เคยเห็นอาหารแบบนี้
ใช่ว่าเขาจะไม่เคยเห็นไอ้ก้อนแป้งห่อเนื้อกุ้งแบบนี้ เพราะแม่ก็เคยทำให้กิน แต่มีน้ำใสใส่ผักโรยต้นหอมผักชีแบบนี้เขาไม่เคยเห็น
"เกี๊ยวกุ้งน้ำค่ะ" อ้ายเหรินบอก โดยไม่ได้มองหน้าเขา เพราะเธอหันไปเอาผักไปล้างและมาหั่นเป็นชิ้นๆ
"หน้าตาน่ากินจัง" เฉินหลงคีบเกี๊ยวใส่ปาก และยกถ้วยขึ้นซดน้ำร้อนๆ
เสียงซดน้ำจากถ้วย ทำให้อ้ายเหรินอมยิ้ม แล้วบอกเขาเมื่อเขาก็มองเธอ
"พี่จะกินตรงนี้หรือ ออกไปกินข้างนอกเถอะ"
ถึงจะเป็นเพียงแค่อมยิ้ม แต่เฉินหลงสัมผัสได้ว่า นี่คือยิ้มจริงใจ และเป็นครั้งแรกที่เธอยิ้มให้ นั่นทำให้หัวใจของเขากระชุ่มกระชวย
"ไม่เป็นไร พี่นั่งตรงนี้ก็ได้" เฉินหลงบอกพร้อมเดินไปนั่งที่เก้าอี้ เขากินเกี๊ยวพร้อมยกถ้วยซดน้ำร้อนๆ สายตาสีเข้มก็คอยมองเธอที่ยืนหั่นผักอย่างกระชับกะเฉง
"ตามใจ ถ้ากลิ่นอาหารติดเสื้อผ้าก็อย่ามาบ่นแล้วกัน" อ้ายเหรินทำหน้านิ่งเฉย ครั้งนี้เธอหุบยิ้มเมื่อเผลอตัวยิ้มให้เขา
เฉินหลงกินเกี๊ยวน้ำหมดถ้วยแล้ว เขาก็ลุกเดินเอาถ้วยไปวางไว้ที่อ่างล้างจาน แล้วเดินมายืนข้างหญิงสาว เขามองเธอหั่นผักอยากแปลกใจ จึงถามว่า
"จะทำอะไรใส่ปิ่นโตให้พี่รึ"
อ้ายเหรินวางมือจากมีดเดินไปที่ตู้เก็บอาหาร เธอเอาเต้าหู้ออกมาหั่น พร้อมบอกเขาว่า
"มี ข้าวสวย ไก่ผัดเม็ดมะม่วงหิมพานต์ เต้าหู้ทรงเครื่อง ผัดโป๊ยเซียน ส่วนของหวานจะเป็นซาลาเปาทอดไส้ช็อกโกแลต พี่เฉินหลงคงกินได้นะ"
"กินได้สิ" เฉินหลงตอบอย่างเร็ว ถึงแม้ว่าในอาหารมีบางอย่างที่เขาไม่ชอบกิน นั่นก็คือเม็ดมะม่วงหิมพานต์ แต่เขาก็จะกินมันเพราะเป็นฝีมือของหญิงสาว
..................................
ฝากนิยายจีนย้อนยุคเรื่อใหม่ของหนอนไม้ด้วยนะครับ