พลิกชะตารักข้ามขอบฟ้า

บุปผาน้อยดอกหนึ่งได้ถือกำเนิดขึ้นพร้อมญาณหยั่งรู้ เธอถูกสวรรค์ลงโทษให้ลงมายังโลกมนุษย์จนมาพบกับท่านจอมยุทธ์ชุดดำ และเมื่อความใกล้ชิดของทั้งสองจึงก่อเกิดความรักระหว่างเทพสาวและมนุษย์หนุ่มหล่อเหลา

เนื้อหาข้างในเล็กน้อย

พวกเขานอนอยู่ในห้องเดียวกัน ลี่อินนอนบนเตียง อี้ลู่จิวนอนฟูกด้านล่างไม่ห่างกันนัก
หากแต่ในความเงียบยามค่ำคืน กลับมีเสียงของหัวใจคนทั้งสองที่ดังสนั่น ตะโกนก้องอยู่ภายในใจ ราวกับว่ากลัวว่าอีกฝ่ายจะรับรู้ถึงเสียงในใจเหล่านั้น
“ท่านจอมยุทธ์ ท่านหลับหรือยัง” จู่ๆ ความอดทนของเซียนน้อยก็หมดลงก่อน นางเอ่ยถามคนที่นอนอยู่ข้างๆ ด้วยน้ำเสียงที่เบา แต่ได้ยินชัดเจนในยามค่ำคืนเงียบสงัดเช่นนี้
“ยัง” จอมยุทธ์หนุ่มตอบกลับเสียงเบาเช่นเดียวกัน
“งั้นพวกเราก็เลิกนอน แล้วไปที่หนึ่งด้วยกันเถอะ”
ลี่อินลุกขึ้นนั่ง แล้วลงจากเตียงพร้อมฉุดมือของชายหนุ่มให้ลุกขึ้นด้วยทันที..
“ดูสิ ท้องฟ้าวันนี้ ดวงจันทร์ช่างงดงามนัก”
ลี่อินคะยั้นคะยอให้ชายหนุ่มพาขึ้นไปบนหลังคา เพื่อนั่งชมจันทร์ด้วยกัน พลางชี้ให้ชายหนุ่มดูบนท้องฟ้า
“นั่นสิ วันนี้ดวงจันทร์ช่างงดงามนัก” ชายหนุ่มมองขึ้นไปบนท้องฟ้า เห็นดวงจันทร์ดวงกลมโตส่องสว่าง ก่อนที่เขาจะเบนสายตากลับมาที่คนข้างๆ
ที่แม้จะมองเพียงด้านข้าง แต่เมื่ออยู่ภายใต้แสงจันทร์เช่นนั้น นางกลับดูงดงามมากขึ้นไปอีก
ลี่อินลดสายตาลงมา ก่อนจะหันกลับมาสบเข้ากับสายตาของคนข้างกาย ภายในดวงตาคู่นั้นกลับมีเงาของนางอยู่เต็มเปี่ยม
เซียนน้อยเผยรอยยิ้มจริงใจมอบให้คนตรงหน้า ยิ่งทำให้ภาพสะท้อนในดวงตาของจอมยุทธ์หนุ่ม กลับเป็นรอยยิ้มของนางเต็มอยู่ในดวงตา
“ข้ามีของจะมอบให้เจ้า” จอมยุทธ์หนุ่มเอื้อมมือไปหยิบของที่อยู่ในเสื้อด้านใน
ห่อผ้าลายดอกไม้สีชมพูสด ปักลายกล้วยไม้สีขาวถูกยื่นให้หญิงสาว
“…” ลี่อินไม่พูด แต่ทำหน้างุนงง รับมาพลางจ้องมองของในมือด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข
“เปิดดูสิ” ชายหนุ่มบอกคนตรงหน้า
ลี่อินค่อยๆ เปิดห่อผ้าลายกล้วยไม้ออก ดวงตาคู่งามลุกวาวเมื่อเห็นของด้านใน
“นี่มัน...ปิ่นหยกอันนั้นนี่” นางหยิบปิ่นอันนั้นออกมาชื่นชมด้วยความตื่นเต้น แล้วยื่นให้ชายหนุ่มช่วยปักลงบนกลุ่มผมของตนให้
“ข้าปักปิ่นอันนี้แล้วเป็นอย่างไรบ้าง” หญิงสาวถามคนตรงหน้าด้วยท่าทีเขินอาย
“งามมาก สวยมากจริงๆ” ตอนนี้เขากับนางห่างกันเพียงแค่ฝ่ามือกั้น
เขาบรรจงจัดปอยผมด้านหน้าของนางให้เรียบเข้าทรง มือเลื่อนลงมาที่ใบหน้านวลก่อนจะขยับเข้าใกล้ แล้วประทับริมฝีปากบนหน้าผากของหญิงสาว
ค่อยๆ ลดระดับลงมาจนริมฝีปากทั้งสองสัมผัสกันแผ่วเบา ความรู้สึกราวกับมีผีเสื้อบินอยู่รอบตัวก็ไม่ปาน
ลี่อินหลับตาลงรับสัมผัสนั้นด้วยความรู้สึกแปลกใหม่ ไม่รู้ว่าเหตุใดร่างกายจึงตอบสนองเช่นนี้ หากแต่นางก็มิได้ขัดขืน แถมยังปล่อยเลยไปอย่างลิงโลด
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าใด ที่คนตรงหน้ารุกล้ำเข้ามาพื้นที่ส่วนตัวของนาง กว่าบุกรุกจะยอมปล่อยให้คนตรงหน้าเป็นอิสระก็ใช้เวลาอีกครู่หนึ่ง
ชายหนุ่มมองเข้าไปในดวงตาของอีกคนด้วยความรู้สึกห่วงหาอาทร และอาลัยเจียนใจจะขาด หากแต่เขามิอาจบอกความในใจออกไปได้
วันพรุ่งนี้ลี่อินต้องกลับบ้านของนางแล้ว จอมยุทธ์หนุ่มเองก็ต้องไปตามทางของตนเช่นเดียวกัน ราวกับความในใจสื่อถึงกัน
และแล้วในค่ำคืนสุดท้ายนี้ก็ไม่มีคำพูดใด หลุดลอดออกมาจากปากของทั้งสองคนอีกเลย…
........................

“เจ็บแผลหรือไม่”
แม้ในช่วงเวลาแบบนี้ เขาก็ยังเป็นห่วงอาการของเสี่ยวเอิ้นมากกว่าความปรารถนาของตนเอง
“ไม่ค่อยเจ็บแล้วเจ้าค่ะ”
หากบอกไม่เจ็บเลยคงเป็นการโกหก บาดแผลฟื้นฟูขึ้นมากแล้ว ถ้าไม่ไปชนอะไรก็คงจะหายดีในไม่ช้า
“ข้าจะพยายามเบามือ” ไป๋หู่กล่าวเพียงเท่านั้นสร้างความสงสัยให้กับผู้ฟัง
แต่เขาไม่คิดอธิบายต่อ ริมฝีปากยกยิ้มน้อยๆ ตั้งใจให้การกระทำต่อจากนี้เป็นตัวบอกว่า ‘เบามือ’ ที่กล่าวหมายถึงเรื่องใด
ชุดตัวในและเอี๊ยมที่เคยสวมใส่อยู่บนตัวเสี่ยวเอิ้น บัดนี้ลงไปกองอยู่บนพื้น หญิงงามเมื่อไร้อาภรณ์ปกปิดกาย ยิ่งดูน่ามองมากขึ้นไปอีก นัยน์ตาคู่เรียวพิจารณาอีกฝ่ายด้วยความชื่นชม
หญิงสาวร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้า มือพลันคว้าผ้าห่มมาคลุม เพื่อซ่อนตัวเองจากสายตาร้อนแรงที่ส่งมา
“เสี่ยวเอิ้น ขอข้าดูให้ถนัดหน่อย”
ไม่พูดเปล่า เจ้าสำนักหนุ่มขยับไปใกล้ มือตลบผ้าห่มขึ้น ทรวดทรงเย้ายวนจึงปรากฏในคลองสายตาอีกครั้ง
“ขะ ข้าอายเจ้าค่ะ” นางพูดเสียงตะกุกตะกัก แม้จะคุ้นชินกับชายตรงหน้ามาหลายปี
แต่เมื่อความสัมพันธ์ขยับขึ้น ถึงขั้นใกล้ชิดกันด้วยเนื้อตัวเปล่าเปลือย นางรู้สึกเขินอายจนอยากจะมุดผ้าห่ม
“มีอะไรให้อายกัน เสี่ยวเอิ้นของข้าทำไมเจ้าช่างงดงามถึงเพียงนี้”
แน่นอนว่าเจ้าสำนักผู้นี้พูดด้วยความสัตย์จริง นัยน์ตาชื่นชมที่ฉายชัดเป็นอีกหนึ่งเครื่องยืนยันว่า เขารักและต้องการนางมากเพียงใด
ใบหน้าคมเคลื่อนเข้าหา แล้วหอมแก้มนางอย่างรักใคร่ เสี่ยวเอิ้นยังคงเขินอาย ทว่าพร้อมโอนอ่อนให้อีกคน..
เจ้าสำนักจิ้งจอกขาวเอาแต่ปฏิเสธความรู้สึกของนางมาโดยตลอด ซ้ำยังเคยหาบุรุษอื่นมาให้มากมาย ไม่คิดมาก่อนว่าวันนี้เขาจะยอมเปิดรับ
เรียวแขนทั้งสองยกขึ้นกอด เพื่อตรวจสอบให้แน่ใจว่าคนตรงหน้าคือตัวจริงหรือนางกำลังฝันกลางวัน
ไม่ปล่อยให้นางสงสัยนาน ไป๋หู่ขบเม้มลำคอขาวนวล และคลึงเคล้นทั้งสองถันพร้อมกัน ริมฝีปากประทับรอยสีกุหลาบจางๆ ไปทั่วทุกที่ ความรู้สึกวาบหวามบอกให้ทราบว่านางไม่ได้ฝันไป
ริมฝีปากคู่นั้นเคลื่อนลงต่ำ ก่อนจะครอบครอง ยอดอกสีสวย เสี่ยวเอิ้นสะดุ้งคราหนึ่งเมื่อเม็ดทับทิมโดนดูดดุน
มือหนานวดเฟ้นโนมเนื้อเพื่อปลุกเร้า ร่างของนางอ่อนระทวยราวขี้ผึ้งลนไฟ
เห็นเช่นนั้น ชายหนุ่มก็ดันร่างสาวใช้คนสนิทให้เอนลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล ปิ่นปักผมถูกดึงออก เรือนผมสีดำขลับแผ่สยายไปทั่วหมอน
ลิ้นหนายังคงโลมเลียยอดถันไม่ห่าง มือข้างหนึ่งลูบไล้ไปตามแนวเว้าแนวโค้ง ก่อนจะหยุดตรงพื้นที่สงวน..
เสี่ยวเอิ้นรู้สึกเขินอายจนเลือดสูบฉีดไปทั่วร่าง ยามนี้ผิวของนางจึงเป็นสีขาวอมชมพูทั้งใบหน้าและลำตัวด้วยเลือดฝาด เหมือนผลไม้ที่สุกปลั่งพร้อมรับประทาน
เจ้าสำนักหนุ่มเองก็พร้อมจะลิ้มรสแล้วเช่นกัน ปลายนิ้วบรรจงแตะตรงรอยแยก แหวกหาเกสรที่เร้นกายภายในนั้น ก่อนจะคลึงเคล้าเร้ากำหนัด ขับส่งหยาดน้ำจนฉ่ำชุ่ม หญิงสาวปล่อยให้เขาทำตามใจชอบ ความรู้สึกแปลกประหลาดไล่ลามขึ้นมาจากหน้าท้อง
“ท่านเจ้าสำนัก…” เสี่ยวเอิ้นไม่ทราบว่าตัวเองเป็นอะไร ทราบแค่ว่าตอนนี้หูอื้อตามัว
ในหัวก็นึกถึงแต่ใบหน้าคนที่ตนเรียกหา เรียวขาแยกออกเองตามสัญชาตญาณ คล้ายอยากให้เขาแตะต้องได้ถนัด
เมื่อเห็นปฏิกิริยาตอบรับเช่นนั้น หัวใจของเจ้าสำนักหนุ่มก็เต้นผิดจังหวะ แทบจะกระโจนใส่คนใต้ร่างมันเสียตอนนี้
แต่ติดตรงที่เขาต้องทะนุถนอมคนงามไม่ให้บอบช้ำ ริมฝีปากขบเม้มยอดอกแรงขึ้น พลางส่งนิ้วยาวเข้าไปในช่องทาง
เมื่อเตรียมพร้อมได้ที่แล้ว ก็ถึงเวลาพาหญิงคนรักออกเดินทางไปยังโลกอีกใบ
“มันอาจจะเจ็บสักหน่อยนะเสี่ยวเอิ้น แต่เดี๋ยวจะดีขึ้น” เจ้าสำนักหนุ่มที่คร่อมอยู่เหนือร่างกล่าวขึ้น มือจับเรียวขาทั้งสองให้แยกออกกว้าง เผยให้เห็นสวนดอกไม้สีชมพูงดงามน่าเชยชม
“เจ้าค่ะ” หญิงสาวพยักหน้ารับรู้ เมื่อทราบว่าต้องเจ็บก็รู้สึกหวั่นใจอยู่บ้าง
...........................
ฝากนิยายจีนโบราณเรื่องใหม่ด้วยนะครับ มีพระนางสองคู่ครับ