เมียอุ่นรัก (Mpreg)

นิยายเรื่องนี้เป็นแนวผู้ชายสามารถตั้งครรภ์ได้ (Mpreg)
ความสัมพันธ์ระหว่างผู้ชายกับผู้ชาย
เมียอุ่นรัก น้ำอุ่นคือความสว่างท่ามกลางความมืดมิดของไอยเรศ น้ำอุ่นหลานป้าขายข้าวแกงเผชิญวิกฤตทางการเงิน ยอมรับข้อเสนอเงินจำนวนห้าแสนบาทเพื่อเข้ามาดูแลไอยเรศผู้เป็นคนตาบอด ซึ่งเขาสูญเสียการมองเห็น และไม่อาจทำใจยอมรับตัวเองได้ พยายามกีดกันตัวเองออกจากโลกภายนอกและจมอยู่กับความมืด ความผูกพันร้อยเรียงขึ้นมาตามระยะเวลาของคนทั้งสอง แต่ชีวิตไม่ได้ราบรื่นเท่าที่จินตนการเพราะแท้จริงแล้วน้ำอุ่นนั้นตกเป็นเครื่องมือของคนบางคนที่คิดใช้เขาเป็นบันไดเพื่อแสวงหาผลประโยชน์ให้ตนเอง

++++

คล้อยหลังป้าสายใจไปแล้ว น้ำอุ่นถึงได้เหยียบเท้าเข้ามาในบ้าน กลิ่นสุราฉุนกึกออกมาต้อนรับเป็นอันดับแรก กลิ่นมันแรงมากเสียจนลอยคลุ้งอยู่ในบรรยากาศ
“ใครน่ะ!” เสียงตวาดดังลั่น ทำให้น้ำอุ่นสะดุ้งโหยง คนตัวเล็กหันมองตามเสียง กระทั่งเห็นชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ยืนอยู่ตรงชั้นพักบันไดจ้องมองลงมา
คะเนไม่ยากว่าคนนี้แหละคือไอยเรศ ทว่าเขาดูไม่เหมือนคนตาบอดสักนิดเดียว
“ฉันถามว่าใคร!” ไอยเรศตวาดอีกครั้ง
คนตัวบางสะดุ้งไหล่ยก รีบละล่ำละลักพูด เสียงสั่นเครือเล็กน้อย “อุ่นครับ คนที่จะมาดูแลคุณไอยเรศ”
เขาเงี่ยหูฟังเสร็จก็เหยียดยิ้มดูแคลน
“ไสหัวออกไปจากบ้านหลังนี้” น้ำอุ่นยืนนิ่งไม่ไหวติง ราวกับเท้าถูกยึดติดพื้นเพราะความกลัว
“ฉันบอกให้ออกไป” คนตัวเล็กก็ยังไม่ขยับขาไปไหนทั้งนั้น
“คิดว่าฉันพิการแล้วจะไม่ฟังหรือไง” ไอยเรศเหยียบเท้าลงบันไดด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว ความที่มองไม่เห็นทาง ทำให้เท้าหนักๆ ที่เหยียบย่างลงมานั้นลื่นไถลก้าวพลาดข้ามขั้นบันได
น้ำอุ่นเห็นชายตรงหน้ากำลังจะตกบันไดก็พาตัวเองเข้าไปรับโดยลืมไตร่ตรองให้รอบคอบว่าร่างกายของเขาเล็กกว่าอีกคนตั้งครึ่ง ไปรับคนตัวใหญ่กว่าย่อมเป็นไปได้ยากยิ่ง
เขารับคนตัวโตไว้ไม่ได้ นั่นทำให้ไอยเรศล้มทับน้ำอุ่นจนลงไปกองบนพื้นด้วยกัน สภาพทั้งสองดูไม่จืด
“โอ๊ย!” น้ำอุ่นร้องออกมาหนึ่งคำ
“ปัดโธ่เว้ย!” เขาดุเสียงดังแล้วถามทันที “เจ็บหรือเปล่า” น้ำอุ่นไหวหน้าไปมาแต่ไม่ได้เปล่งเสียงตอบออกไป
“ทำไมเห็นฉันเป็นไอ้บอดแล้วนึกสงสารเลยแกล้งใบ้เป็นเพื่อนใช่ไหม” น้ำอุ่นลืมเสียสนิทว่าคนตรงหน้ามองไม่เห็น เขายอมรับว่ากลัวคนตรงหน้ามากเสียจนขนอ่อนลุกชันไปทั่วตัวแต่ก็ยังใจสู้ ควบคุมน้ำเสียงไม่ให้สั่นเครือแล้วตอบออกไป
“ผมไม่เป็นไรครับ”
ไอยเรศพยุงตัวเองลุกขึ้นยืนได้แล้วก็เดินคลำทางไปกระแทกตัวนั่งลงบนโซฟา ท่าทางของเขาฮึดฮัดขัดใจอย่างเห็นได้ชัด
น้ำอุ่นค่อยๆ ยกตัวเองขึ้นจากพื้นอย่างทุลักทุเล ตรวจเช็กร่างกายเบื้องต้นว่าไม่มีส่วนไหนแตกหักจึงพรูลมหายใจออกมาจากปาก ค่อยยังชั่วหน่อยหากหัวร้างข้างแตกขึ้นมาคงไม่ได้ดูแลคนป่วยเป็นแน่
“คิดจะมาดูแลฉัน ดูแลตัวเองยังทำไม่ได้” เขาบ่นเสียงดัง “กล้ามากนะที่เอาตัวเองไปรับฉัน หลังไม่หักก็บุญแค่ไหนแล้ว” คนโดนเอ็ดหน้าม้าน
น้ำอุ่นกอบกู้น้ำใจตัวเองอย่างรวดเร็วแล้วรีบอธิบายทันที
“ถ้าผมไม่รับไว้คุณอาจหล่นลงมาหัวแตกก็ได้นี่ครับ”
“เถียง!”
“ผมไม่ได้เถียงสักหน่อย แค่อธิบายให้ฟัง”
“แบบนี้เขาเรียกว่าเถียง” น้ำอุ่นไม่กล้าต่อปากต่อคำ เขารูดซิปปากตัวเองไว้แน่น
“กลับไปซะ ฉันไม่ต้องการให้ใครมาดูแล” ไอยเรศยกมือโบกไล่ให้น้ำอุ่นออกจากบ้าน