ทวงหัวใจเมีย (ไม่) เก่า

"เธอมาทำอะไรที่นี่!" น้ำเสียงดุดันตะคอกถามขึ้นจากด้านหลัง ทำให้ร่างบางสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าเสียงทรงอานุภาพนั้นเป็นของใคร วณิชชาสูดลมหายใจเข้าปอดข่มความกลัวเอาไว้แม้มันจะไม่ได้ผล เธอไม่ได้เตรียมใจว่าจะมาเจอเขาที่นี่ ที่ที่เคยมีความทรงจำ
"ฉันถามว่าเธอมาทำอะไรที่นี่! ไม่ได้ยินหรือยังไง" เขาถามย้ำและดังกว่าเดิม ร่างบอบบางค่อยๆ หันกลับมาเผชิญหน้ากัน สีหน้าเธอเรียบเฉยทำใจดีสู้เสือ ทั้งที่หัวใจทำงานหนักยิ่งยืนอยู่ใกล้กับเขาแค่เอื้อมมือในบรรยากาศเดิมๆ
"ขับรถผ่านมาน่ะค่ะ เลยแวะมาดูพระอาทิตย์ตก" วณิชชาเห็นดวงตาคมกริบหรี่แคบลงพร้อมกับรอยยิ้มหยันบนปากหลักลึกสีแดงเข้มเธอกำมือแน่นกลืนก้อนแข็งๆ ที่แล่นขึ้นมาจุกคอลงไปอย่างยากลำบาก
"ผู้หญิงอย่างเธอไม่ควรมาเหยียบที่นี่ให้มันสกปรก"
"ขอโทษค่ะฉันจะกลับเดี๋ยวนี้" แต่มันก็ยังช้าไปกว่าอยู่ดีเมื่อมือข้างหนึ่งถูกพันธนาการไว้ด้วยมือใหญ่แล้วกระชากร่างบอบบางเข้าปะทะกับกายแกร่ง วณิชชามึนงงไปหมดทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว
"อยากมารื้อฟื้นความหลังไม่ใช่เหรอ ถึงได้เสนอหน้ามารอฉันที่นี่"
"นี่ปล่อยนะ!"