ข้าอุ้มท้องหนีแม่ทัพไร้ใจ

ข้าเป็นสาวใช้อุ่นเตียงของแม่ทัพไร้ใจ จู่ๆข้าได้รู้ว่าข้าเป็นเพียงตัวประกอบที่ต้องตายอย่างไร้ค่า ข้าจึงหนีไปมีชีวิตใหม่พร้อมกับบุตรในครรภ์ แต่แล้วเขากลับตามมาทวงคืนบุตร ทวงคืนหัวใจของเขาที่ข้าขโมยหนีไป

++++++

"ท่านแม่ทัพเจ้าคะ"
น้ำเสียงหวานทำให้อู่หยางเถาหลุดออกจากภวังค์ความคิด เวลานี้สาวใช้แต่งกายให้เขาเสร็จแล้ว นางสอดแขนทั้งสองข้างสวมกอดเขาเอาไว้แน่น ชายหนุ่มไม่ได้กอดตอบแต่กลับเอื้อมไปหยิบกระบี่ไม่ไกลนักเพราะเดี๋ยวเขาต้องเร่งออกเดินทาง
"ข้ารักท่านเจ้าค่ะ ตลอดเวลาที่ผ่านมาท่านแม่ทัพเคยรักข้าบ้างหรือไม่เจ้าคะ"
ฮึ...
เว่ยหลิงกวางได้ยินเสียงแค่นหัวเราะดั่งกำลังขบขันจากลำคอของชายที่นางรัก ชายหนุ่มค่อยๆ แกะแขนเล็กบอบบางที่โอบกอดตนเองออกอย่างไม่ใส่ใจ ทว่าท่าทีเฉยชาเช่นนั้นทำให้หลิงกวางรู้สึกขมปร่าไปทั้งลำคอ
หัวใจของนางดั่งถูกฉีกทึ้งลงไม่เหลือชิ้นดี นางก้มหน้าเพียงน้อยพยายามซ่อนความเศร้าเสียใจเอาไว้ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นแสร้งทำหน้าใสซื่อดั่งเป็นคนโง่เขลาเบาปัญญา
"ความรักเป็นเรื่องของคนอ่อนแอ"
เขาตอบพลางเดินไปหยิบม้วนเอกสารและตราประทับบนโต๊ะ
"เจ้าเห็นข้าอ่อนแอถึงขนาดสนใจเรื่องความรักงั้นหรือ ข้าไม่คิดรักใครทั้งนั้น ไร้สาระ!"
สะบัดเสียงห้วนก่อนจะเดินจากไปอย่างไร้เยื่อใย ทิ้งให้เว่ยหลิงกวางยืนนิ่งอยู่กลางห้องนอนกว้างโอ่อ่าเพียงลำพัง นางค่อยๆ ทรุดกายลงบนพื้นเย็นเยียบ หัวใจปวดแปลบดั่งกำลังจะแตกสลาย หยาดน้ำตามากมายหลั่งรินออกมาราวกับทำนบกั้นน้ำที่พังทลาย
"ข้ารู้ว่าท่านไร้หัวใจ แต่ข้าก็ยังโง่ที่จะคาดหวัง และนี่คือรางวัลของคนโง่เช่นข้าที่ปล่อยให้ตัวเองจมจ่อมไปกับความรักที่ไม่มีวันสมปรารถนา"
มือเล็กวางลงบนหน้าท้องที่แบนราบ มือของนางสั่นอย่างไม่อาจควบคุม ไหล่เล็กห่อลู่ลงน้อยๆ
"ลูกแม่... เจ้าและแม่อยู่ไปก็รังแต่จะเป็นตัวเกะกะในชีวิตของพ่อเจ้า ดังนั้นเราแม่ลูกออกไปจากที่นี่กันเถอะนะ"

+++++++++++++++

"หลิงกวางคนอ่อนแอได้ตายไปแล้ว เหลือเพียงหลิงกวางคนใหม่เท่านั้น แค่ผู้ชายไม่รักไม่ทำให้ตายหรอก แต่ถ้าขืนอยู่ที่นี่ต่อไปข้ากับลูกคงได้ตายแน่ๆ"
หญิงสาวเช็ดหยาดน้ำตาบนใบหน้า สูดลมหายใจแล้วเชิดหน้าขึ้นน้อยๆ ก่อนจะลุกขึ้นหยิบเสื้อผ้าบนพื้นมาสวมใส่อย่างรวดเร็ว รวบผมยาวสลวยขึ้นม้วนมวยก่อนจะใช้ปิ่นเงินที่เคยได้รับจากแม่ทัพอู่ปักลงไป จากนั้นนางจึงเดินไปเปิดลิ้นชักโต๊ะทำงานของผู้เป็นนาย
เมื่อช่วงหัวค่ำนางเห็นว่าเขาใส่ทองคำแท่งลงไปในลิ้นชัก เป็นทองคำที่มีคนนำมาให้แต่เขายังไม่ได้ส่งต่อให้พ่อบ้านนำไปเก็บไว้ในคลัง
หลิงกวางหยิบทองคำแท่งออกมาสองแท่ง สายตาของนางมีแววลังเลอย่างเห็นได้ชัด
สำนึกผิดหรือ...
เปล่าเลยนางอยากหยิบเพิ่มอีกสักแท่งต่างหาก!
คิดพลางหยิบเพิ่มอีกสามแท่งเป็นห้าแท่ง ทองคำแท่งขนาดเท่านิ้วโป้งไม่ใหญ่นัก แต่ทองคำเหล่านี้คงช่วยให้นางใช้ชีวิตกับลูกอย่างสะดวกสบายมากขึ้น
"ข้าขอโทษนะเจ้าคะท่านแม่ทัพ แต่ข้าและลูกจำเป็นต้องกินต้องใช้เจ้าค่ะ"

(((รีดขาาา เลี่ยงฝากนิยายด้วยนะเจ้าคะ ถ้าชอบใจ 5 ดวงให้เลี่ยงด้วยน้าาา ถ้าไม่ชอบอย่าด่าเลี่ยงแรงนะเจ้าคะ งืออออ ขอให้มีความสุขกับนิยายของเลี่ยงค่าาาา)))