เดซี่กลางทุ่ง

เดซี่กลางทุ่ง ♫~☆☆~♫~


๐๐๐ เมื่อคุณหนูไฮโซถึงคราวตกอับ ปุบปับต้องมารับมรดกคุณปู่คุณย่าที่บ้านนอกคอกควาย แล้วมรดกที่ว่านั้นก็ใช่ว่าจะได้มาง่ายๆ ปู่กับย่าตั้งเงื่อนไขสุดโหดเอาไว้ให้เธอเลือกสองทางคือ หนึ่ง แต่งงานกับตาบ้าสัตบรรณที่เธอแสนจะเหม็นขี้หน้า หรือสอง เธอต้องพัฒนาธุรกิจตลาด โรงงาน โรงสี และไร่นาป่ารกร้างของปู่ย่าให้เกิดผลกำไรตามที่กำหนดไว้ให้ได้ภายในสามเดือน .. บ้าไปแล้ว!

>> ตัวอย่าง <<

...เอาแล้วไง ตายแหงๆ เดซี่เอ๋ย! ตอนนี้พวกแม่ๆ ควายแห่เข้ามาล้อมรถสปอร์ตคันสวยของเธอกันใหญ่... นี่พวกมันคิดว่ารถเธอเป็นศัตรูที่จะทำร้ายพวกมันกับลูกๆ หรือไง ถึงได้เอาแต่ตะบี้ตะบันใช้เขาแหลมๆ พุ่งเข้ามาขวิดไฟหน้าและไฟท้ายรถเธอกันอยู่ได้ โอเค เธออาจจะพลาด คาดไม่ถึงตรงที่ว่าดันขับรถสีแดงเข้ามาในเขตถิ่นแม่ควาย แต่ก็ออกจะเป็นรถสีแดงที่สวยน่ารักสดใสเหมือนเจ้าของของมัน... ซึ่งตอนนี้เจ้าของของมันท่าจะสดใสต่อไม่ออก

เดซี่รีบปิดหลังคา ปิดไฟ ดับเครื่องยนต์ พยายามทำตัวให้นิ่ง ให้ดูกลมกลืนไปกับธรรมชาติ แต่หัวใจเธอเต้นระทึก แล้วเธอก็ชักจะรู้สึกหูอื้อ หน้ามืด ตาลาย คล้ายจะเป็นลม..

ขณะที่เดซี่กำลังเหมือนว่าตัวเองจะตาย เธอเห็นบางอย่างเบื้องหน้านั้น... เงาร่างสูงใหญ่ ผิวสีแทนเข้ม ดวงตาโตดุดันทะมึนทึนทึก นุ่งกางเกงขาสั้น ท่อนบนไม่สวมใส่อะไร เปลือยซิกแพคอวดกล้ามและแผงอกแน่น

โอวมายก๊อด! ยมบาลมารับตัวเธอแล้วสินะเนี่ย?... ตอนนี้ สิ่งที่น่ากลัวว่าพวกแม่ๆ ควาย ก็ยมบาลนี่แหละ

เดซี่หลับตาปี๋

|โป๊กๆๆ|

เสียงเคาะกระจกทำให้สติของเดซี่ถูกดึงกลับมา

... ยมบาลไม่น่าต้องเคาะกระจก...

เดซี่ลืมตาโพลงขึ้น

...แต่ถ้าไม่ใช่ยมบาล งั้นหมอนี่ใคร? หระ หรือว่า จะ โจร โจรโรคจิต?!....

“กรี๊ด!! ช่วยด้วย! Help! Help me!!”

เดซี่ลนลานหยิบโทรศัพท์ที่ตกใต้ที่พักเท้าไปแล้วขึ้นมาจิ้มโบ๊จิ้มเบ๊ มือไม้สั่น

“อย่าทำอะไรฉันนะ ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย!” ร้องโวยวายเสียงดังลั่นรถ แม้ว่าหลังคาประตูและกระจกหน้าต่างจะถูกปิดล็อคอย่างแน่นหนา แต่เธอก็ยังกลัวจนขี้หดตดหาย

“คุณ...”

เหมือนเขาขยับปากพูดอะไร... แต่เดซี่ไม่ได้ยิน ไม่คิดจะอ่านปากเขาด้วยซ้ำ นาทีนี้เธอเอาแต่กรีดร้องช่วยด้วย ช่วยด้วย มือไม้กดโทรศัพท์สั่นพะเยิบๆ และยังคิดไม่ออกว่าจะกดโทรหาใคร

“นี่ แม่คุณ เปิดกระจกมาคุยสิ พูดคนเดียวในรถแบบนั้นจะไปฟังรู้เรื่องได้ไง”

ไอ้โรคจิตในความเข้าใจของเดซี่กำลังเคาะกระจกรถเสียงโป๊กๆ พร้อมกับขยับปากพูดอะไรกับเธอสักอย่าง เธอไม่ฟัง แต่เธอสังเกตเห็นว่าเจ้าพวกแม่ๆ ควายสามสี่ตัวที่ยืนมะรุมมะตุ้มขวิดไฟรถเธอทยอยถอยเท้าเดินห่างออกไป...

หรือว่าหมอนี่คุยกับควายรู้เรื่อง? ... บางครั้ง คนบ้าก็สามารถทำอะไรๆ ที่คนปกติก็ทำไม่ได้ แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด เดซี่ก็ไม่อยากรู้ทั้งนั้น เดซี่รู้แค่ว่าต้องรีบพาตัวเองออกไปจากที่บ้าๆ ตรงนี้ และไปบ้านปู่ย่าเพื่อจัดการเรื่องมรดกร้อยล้านให้จบๆ แล้วจะได้รีบกลับกรุงเทพฯ สักที

เมื่อพวกแม่ควายถอยร่นเปิดทางให้แบบนี้แล้ว เธอก็ใส่เกียร์เดินหน้าโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง ไม่สนใจด้วยซ้ำว่าชายร่างสูงล่ำที่เข้าใจว่าเป็นคนบ้าโรคจิตจะตะโกนตามหลังมาเอ่ยถามว่าอย่างไร

“อ้าว...แล้วนั่นจะไปไหนล่ะแม่คูณณ...?”

เสียงของชายหนุ่มที่ดังโหวกเหวกไล่หลังรถสปอร์ตคันสวยมานั้นไม่เข้าหูคนในรถสักกะนิด

เดซี่เหยียบคันเร่งเต็มฝีเท้า และรถของเธอก็แล่นฉิวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

“เฮ้... คูณณณ! บ้านปู่ย่าคุณมันไม่ได้อยู่ทางน้านนน!” สัตบรรณได้แต่มองตามแล้วส่ายหน้าถอนหายใจ “เฮ้อ... แล้วกัน!”