เบญจมาศเครือตะวัน

เธอคือสาวน้อยวัยยี่สิบสอง สดใสเหมือนดอกไม้แรกแย้ม ผู้ทำให้ชายหนุ่มวัยสามสิบหกที่เคร่งเครียดกับงานมาทั้งชีวิตหันมองอย่างสนใจ
“ฉันสามารถช่วยเธอได้ เรื่องค่ารักษาพยาบาลของแม่เธอ รวมถึงหนี้ของเธอในตอนนี้”
“อย่างที่เธอคิด ฉันไม่ได้ให้เปล่า”
“ฉันอยากได้ตัวเธอ พรีม”


ลลิตาแอบสะดุ้งเล็กน้อยที่เห็นเขาทิ้งซองฟอยล์ลงบนเตียง ขณะนั่งมองมาที่เธอ เธอไม่ได้ปิดไฟ ห้องของเขาเปิดไฟสลัวๆ ไว้อยู่แล้ว จึงเห็นชัดเจน
“นึกว่าหลับ”
“เอ่อ ยังค่ะ”
“ดีแล้ว” เหมือนว่าเขาจะยิ้ม ดวงตาคู่คมเป็นประกายแข่งกับแสงไฟระยิบระยับหลังกระจกนั่น ลลิตาแอบหอบเอาลมหายใจเข้าปอด แค่เขามองเธอยังหายใจไม่ทั่วท้อง พอหลบตาก็ปะทะเข้ากับแผ่นอกเปลือย เผลอมองต่ำมายังแผ่นท้องที่แม้จะไม่ได้เป็นกล้ามๆ แต่ก็ดูดีมากๆ
“คุณซัน” เธอเผลอเรียกชื่อเขาเมื่อจู่ๆ มือหนาก็ดึงขอบกางเกงเธอลง เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ไม่ได้พูดอะไร ค่อยๆ ดึงมันลงไปจนสุด
“ตั้งขาขึ้นหน่อย”
“คะ” เธอถามเสียงสั่น ตอนนี้เจ้าตัวอยู่ในท่านอนตะแคง ไม่แน่ใจว่าเขาหมายถึงอะไร แต่พอเขาสะกิดนำทาง เธอก็รู้ว่าต้องตั้งอย่างไร มันน่าอายในท่วงท่านี้ แต่ก็ไม่อาจหลบหลีกได้ ปล่อยให้มือหนาทาบลงบนจุดอ่อนไหว แม้จะผ่านชั้นในแต่ก็ยังร้อนอยู่ดี
“คืนนี้ฉันจะทำเลย”