เรื่องเล่าของฮองเฮาผู้วายชนม์

ร่างกายถูกขโมย วาสนาถูกสับเปลี่ยน ชีวิตถูกแย่งชิง ซ้ำยังต้องมาทนมองร่างกายที่เป็นของตนแต่ไม่ใช่ของตนได้รับการพะเน้าพะนอเอาอกเอาใจจากชายคนรัก เช่นนี้ เกรงว่าตายทั้งเป็นยังน้อยเกินไป


เพียงชั่วข้ามคืน จากฮองเฮาผู้สูงศักดิ์ กลายมาเป็นเด็กน้อยผู้ยากไร้ 

ชะตาหงส์ถูกแย่งชิง อำนาจวาสนากลับตาละปัด ร่างกายถูกครอบครองโดยวิญญาณดวงอื่น บาปกรรมนี้ ผู้ใดเป็นคนมอบให้นางกัน 

"ข้ายังเป็นมารดาของแผ่นดินอยู่ หรือเป็นเพียงฮองเฮาผู้วายชนม์กันแน่" 

***ตัวอย่างบางช่วงบางตอน

ทันทีที่นางลืมตา น้ำเสียงเย็นยะเยือกปานจะแช่แข็งผู้คนพลันดังขึ้น "ได้สติแล้วหรือ?"

ใบหน้าเล็กเท่าฝ่ามือค่อยๆ เบือนไปมอง ครั้นเห็นว่าเป็นผู้ใด ร่างของนางรีบผุดลุกนั่งโดยพลัน

"หลิงหลง" นามของคนผู้นั้นถูกเปล่งออกจากปากโดยไม่รู้ตัว

แม้ว่าเสียงของหมิ่นหรานจะดังแผ่วเบาอยู่ในลำคอ หากแต่เจ้าของนามนั้นยังคงได้ยินอยู่ดี นัยน์ตาสีอ่อนจางจำต้องมองประเมินหย่าโถวน้อยบนเตียงอีกครา

ประหลาดแท้ ไม่เพียงมีนามคล้ายกัน ความฉลาดเฉลียวยังไม่ต่างกัน มิหนำซ้ำยังรู้จักข้า เกรงว่าเด็กคนนี้ คงไม่ธรรมดาแล้วกระมัง คิดแล้วเขาจึงลดแรงกดดันลง เอ่ยถามออกไปเสียงเรียบ "รู้จักข้าด้วยหรือ?"

หมิ่นหรานพึ่งจะรู้สึกตัว รีบเรียกสติของตนกลับมา ก่อนจะส่ายหน้าน้อยๆ ให้ตายอย่างไร นางก็ให้คนผู้นี้ระแคะระคายไม่ได้ว่านางเป็นใคร ซือหม่าหลิงหลงผู้นี้ขึ้นชื่อเรื่องความโหดเหี้ยมอำมหิต มิหนำซ้ำยังเป็นศัตรูคู่แค้นของนาง หากรู้ความจริง มีหวังได้ถลกหนังนางไปทำกลองเป็นแน่

ทว่าสิ่งหนึ่งที่เซี่ยหมิ่นหรานลืมไป คือนิสัยของเทียนป่าอ๋องนั้น หากติดใจสงสัยแล้ว ไม่มีทางปล่อยผ่าน "เมื่อครู่ เจ้าพึ่งจะเอ่ยนามของข้า ข้าคงไม่ได้ฟังผิดไปกระมัง"

ได้ยินอย่างนั้น ใบหน้าของหมิ่นหรานพลันชะงักงัน ในหัวเร่งคิดหาทางเอาตัวรอด ที่สุดก็คิดได้วิธีหนึ่ง

ซือหม่าหลิงหลงผู้นี้ รังเกียจที่สุดคือสตรี คงมีทางเดียวที่นางจะรอดไปได้

อย่าลืม กดติดตามเพจ! กดหัวใจ! กดเก็บเข้าชั้น! เพื่อเป็นกำลังใจให้นักเขียนด้วยเน้อ ขอบพระคุณอย่างสูง