ลำนำหนึ่งทำนอง

“ให้นางกับมารดาไปอยู่ต่างเมืองตลอดชีวิต ห้ามย่างกลับเข้ามาเมืองหลวงอีกหากไม่มีคำสั่งให้กลับมา!”

คำพูดจากปากของผู้เป็นบิดาในวันนั้นทำให้ชีวิตของหยวนหลันเซียงกับมารดาต้องพังพินาศ

เพราะใสซื่อเกินไปเลยถูกสนตะพาย ... เพราะอ่อนแอเกินไปเลยถูกรังแกได้ง่าย

ท้ายที่สุดนางกับมารดาก็ต้องตกตายไปที่ต่างเมืองไร้คนเหลียวหลัง กระทั่งว่ายี่สิบห้าปีผ่านไป ใครจะรู้ว่าวิญญาณของหยวนหลันเซียงที่ได้ไปเกิดในโลกอื่นแล้วนั้น กลับถูกดึงกลับมายังอดีตของตนในจังหวะเวลาเดียวกับที่จะถูกไล่ออกจากจวนพอดี!

ชีวิตครั้งใหม่นี้ไม่เหมือนเดิม นางไม่ใช่หยวนหลันเซียงที่แสนจะอ่อนแออีกต่อไป และก็มิใช่หยวนหลันเซียงที่โดดเดี่ยวไร้ที่พึ่งพิงเหมือนแต่ก่อนแล้ว

ในเมื่อนางมี ‘ปู้จิ้นสิง’ ผู้ที่กล่าวอ้างว่าเป็นคนขององค์ชายห้าคู่หมั้นของนางคอยให้ความช่วยเหลือเกาะหนึบประดุจขาทองคำ เยี่ยนผิงโหวก็เยี่ยนผิงโหวเถอะ ได้เห็นดีกันก็คราวนี้แหละ!



“ท่านกล่าวราวกับว่าตนเป็นองค์ชายห้าเลยนะเจ้าคะ”
“...”
“ว่าไปนั่น” พูดแล้วนางก็ยักไหล่ คนอย่างองค์ชายห้าจะให้มาอยู่ที่เมืองเล็กๆ แถวแดนใต้เช่นนี้ได้อย่างไร