อย่าขัดใจคุณผู้ชาย

หล่อนเคลื่อนตัวมาหาเขาอย่างว่าง่ายเหมือนตอนที่ รอน วีสลีย์ออกคำสั่งในกระดานหมากรุกพ่อมด ริมฝีปากของเธอเม้มเป็นเส้นตรงจนแทบไม่เห็นสี

"นี่ค่ะ" ก่อนเขาจะถามอะไร หล่อนก็ยื่นมือถือมาให้

"อะไร"

"ผลตรวจสุขภาพของหนูเมื่อสัปดาห์ก่อน หนูใช้ยื่นประกอบสมัครงานที่ผับค่ะ"

เขตต์รับมาแล้วตวัดสายตาขึ้นมองเธอ เหมือนกำลังจะบอกว่าหล่อนพูดเข้าท่า แต่เขาก็สไลด์ดูผ่านๆ เท่านั้น เห็นว่าผลตรวจไม่ได้เป็นโรคร้ายแรงอะไรก็โอเค

"อยู่กับผมไม่มีอะไรยาก แค่เรียกเมื่อไหร่ต้องมา ที่สำคัญผมสั่งอะไรต้องทำ อย่าขัดใจ"

หือ.. เนี่ยนะไม่ยาก

"แล้วก็.. ผมไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร งานอะไรที่คุณรับอยู่ไปยื่นออกให้หมด"

"แต่-"

เขาทำท่าเหมือนปางห้ามญาติแล้วพูดต่อสวนหล่อน "ถ้าที่ไหนติดสัญญาอยู่ บอกผม จะส่งทนายไปเคลียร์ให้"

"แล้ว-"

"เรื่องค่าใช้จ่ายคุณไม่ต้องออก ผมรับผิดชอบเอง"

"คะ ค่ะ"

"เนื้องานไม่มีอะไรมากก็อย่างที่คุณคงรู้อยู่แล้วก็เลยเสนอตัวมาที่นี่เอง ผมอยากให้แน่ใจว่าเราคลิกกันแล้วค่อยเซ็นสัญญา เพราะงั้นคืนนี้ก็เริ่มงานกันเลย"

เขาพูดเบ็ดเสร็จเด็ดขาดแล้วเตรียมจะลุกขึ้นยืน แต่คราวนี้มูมินทำท่าปางห้ามญาติกลับใส่เขาบ้าง ร่างใหญ่เลยชะงักแล้วนั่งแช่อยู่ที่เดิม ดวงตาจ้องเขม็งมาทางหล่อน

"แล้วเรื่องค่า.."

"อ้อ คุณอยากได้เท่าไหร่"

"..."

"บอกมาไม่ต้องเกรงใจ ลืมที่ผมบอกแล้วเหรอ วงเงินไม่จำกัด"

เขตต์ยกสมาร์ตโฟนขึ้นมาแล้วเตรียมกดเข้าแอปฯ ธนาคาร ดวงตาช้อนขึ้นมองหล่อนไปพร้อมๆ กันด้วย คล้ายระแวงกลัวว่าหล่อนจะจำรหัสเข้าธนาคารของเขา หรืออะไรทำนองนั้น

มูมินทำท่ากระมิดกระเมี้ยนนิดหนึ่ง ก่อนจะยกมือขึ้นแล้วแบห้านิ้ว

"ห้าหมื่น? ไม่น้อยไปหน่อยเหรอ"

เขาถามน้ำเสียงติดขำ ไม่อยากบอกว่า คนเก่าๆ เขาขอกันคนละเท่าไหร่ เขตต์คิดพลางกรอกตัวเลขที่อีกฝ่าย Required ลงไป

"ไม่ใช่ค่ะ ห้าแสน"