สื่อรัก รัตติกาล

‘หยกจ๋า นอนรึยัง พรุ่งนี้มีเรียนไหม ง่วงรึยังคะ ไปดูดาวด้วยกันไหม... คิดถึง’
‘คิดถึง... มากกว่าค่ะ’
‘อยาก... กอด’
ถนัดพิมพ์สินะ ตอนอยู่ด้วยกันไม่เห็นอ้อนแบบนี้ อย่างมากก็นั่งจ้องหน้าและรอให้เธออ้อน
‘อยาก... จูบ’
ยลรดียืนยิ้มแก้มบวมอยู่ตรงทางเดินที่เชื่อมไปยังห้องนอน ขวามือคือห้องของพี่ยุทธที่เปิดประตูรับลม ซึ่งก็น่าแปลกที่ไม่เคยหวั่นเกรงเรื่องการถูกบุกรุก
‘อยาก... อ้อนเมีย’
“คนบ้า! พิมพ์อะไรเนี่ย” ทำไมกล้าใช้คำนี้ แค่แฟนก็พอแล้ว ยลรดีที่ใจเต้นเร่งพิมพ์และกดส่งข้อความ
‘พอเลย! ทำไมยังไม่นอนคะ’
‘อยากเจอ... เลยแวะมา’
“ห้ะ ? แวะมา... มะ มาตอนไหน!” คนตกใจสำรวจรอบกาย ความสามารถระดับพี่กาลคงไม่ใช่เรื่องยาก ถ้าคิดจะบุกรุก เออใช่! พี่กาลบอกว่า คืนนี้จะแวะมาหา ?
“อย่าบอกนะว่า... ”
‘หน้าต่าง’
ข้อความที่ยลรดีอ่านจบก็ถึงกับอ้าปากค้าง เธอเร่งฝีเท้าไปให้ถึงห้องนอนและเปิดประตู พุ่งไปยังจุดนัดพบด้วยหัวใจเต้นรัว
“พี่กาล...!”
ร่างสูงยืนรอใต้เงาไม้ที่มองเห็นเพราะแสงรอบบ้าน พี่กาลสวมเสื้อกล้ามกับกางเกงยีนส์ขายาว บุคลิกที่มีให้เห็นจนชินตา ข้อความสั้น ๆ ส่งให้รอรับมันด้วยรอยยิ้ม
‘คิดถึง’
---
---
^_^
แหม ๆ คุุณพี่กาล ขี้อายประเภทไหนจ๊ะ
อายจนต้องแวะมาอ้อนน้องถึงบ้านละสิ อิ อิ
ฝากผลงานเรื่องใหม่ด้วยนะจ๊ะ ขอบคุณค่ะ