ท่านแม่ทัพเจ้าขา ปล่อยข้าไปเถิด

***เล่มเดียวจบ
ความตายเป็นเหตุการณ์ธรรมชาติ ทว่าตายแล้ววิญญาณกระเด็นไปที่ใดไม่รู้เท่ากับสวรรค์ลงโทษ
เธอลืมตาขึ้นในโลกที่ไม่คุ้นชิน ซ้ำยังอยู่ในร่างเด็กสิบสามขวบอีก ซ้ำยังเป็นบุตรที่เกิดจากอนุ กระหน่ำซ้ำ… บิดาไม่สนใจ มารดาอย่าได้เอ่ยถึง
อยู่ต่อตระกูลนี้ไม่ดี ไปตายเอาดาบหน้าดีกว่า ทว่าสวรรค์ยังคงไร้เมตตา หาได้จับพลัดจับผลูไม่ แต่แม่ทัพหน้าหยกกลับจับนางยัดใส่กองทัพหน้าตาเฉย สตรีบอบบางร่างแทบปลิวลมจึงต้องใช้ชีวิตเฉกเช่นบุรุษ

“โอ๊ย!”
หม่าเหวินหรงมองร่างเล็กสองร่าง “ตัวอันใด”
“เรียนท่านแม่ทัพ ดรุณีน้อยสองนางนี้ทำลับ ๆ ล่อ ๆ ในป่า ข้าน้อยคิดว่าน่าสงสัยจึงจับตัวกลับมาขอรับ”
“เงยหน้า”
จินลู่หลินเม้มริมฝีปากแน่น ดูท่าสวรรค์ต้องการลมหายใจของนางจริง ๆ
“เงยหน้า” หม่าเหวินหรงสั่งเสียงเข้มอีกครั้ง
จินลู่หลินเม้มริมฝีปาก กำมือแน่น ค่อย ๆ แหงนใบหน้ามองหม่าเหวินหรง พร้อมคลี่ริมฝีปากยิ้มหวาน เอ่ยเสียงอ่อย “ท่านแม่ทัพ”
“…” หม่าเหวินหรงเกือบตกจากหลังม้า หัวใจสั่นไหวแปลก ๆ รวบรวมสติ ลงจากหลังม้า ดึงร่างเสี่ยวหลินขึ้นมา “แต่งตัวอันใดของเจ้า”
จินลู่หลินยู่ริมฝีปากแง่งอน ไม่คิดปิดบังอีกต่อไป ตายเป็นตาย “ท่านแม่ทัพ ข้าขอเอ่ยความจริง ข้าคือสตรี อยู่ในกองทัพไม่ได้ วันนี้สบโอกาสดีจึงคิดจากไปเงียบ ๆ”
ทหารที่อยู่บริเวณนั้นต่างพากันกลอกตามองฟ้า ก่อนเบือนหน้าหนี บางคนไม่วายแอบหัวเราะขำขัน
หม่าเหวินหรงกระตุกยิ้มมุมปาก ส่ายหน้าช้า ๆ สายตามองไปยังหน้าอกแบนราบของเสี่ยวหลิน “เจ้าคิดว่าพวกเราเป็นสุกรหรือ”
จินลู่หลินส่ายหน้าช้า ๆ เอ่ยเสียงเบาหวิว “ข้าคือสตรีจริง ๆ นะ”
จินลู่หลินไม่ทันได้ตั้งตัว ฝ่ามือใหญ่แหวกอากาศมาประทับหน้าอกด้านซ้าย นางอุทานเสียงหลงด้วยความตกใจ ทว่าคนทำกลับเผยสีหน้าเรียบเฉย คล้ายว่าสิ่งที่คลำคือแผ่นไม้เรียบแผ่นหนึ่ง
“ท่าน…” จินลู่หลินปากอ้าตาเบิกกว้าง “แม่ทัพลามก!” รีบยกมือป้องปิดหน้าอกตัวเอง มองเขาด้วยสายตาขุ่นขึ้ง
หม่าเหวินหรงชักมือกลับ สีหน้าหน่ายใจคล้ายผิดหวัง “ไม่มีอันใดเลย”
“…” จินลู่หลินเกือบกระอักโลหิต วัยเท่านี้ ตัวผอมแบบบางราวแผ่นกระดาษเช่นนี้ จะให้ใหญ่โตเท่าไรกันเชียว ยิ่งเวลานี้ใช้ผ้ารัดไว้หลายชั้นยิ่งไม่มี รอสักสามสี่ปีสิ จะใช้หน้าอกบีบหน้าแม่ทัพปากสุนัขให้ขาดใจตาย
“เป็นบุรุษดี ๆ ไม่ชอบ” หม่าเหวินหรงหยัดกายขึ้นนั่งบนหลังม้าดังเดิม “ข้าให้โอกาสเจ้าแล้ว แต่สุดท้าย…” ส่ายหน้าช้า ๆ อย่างดูแคลน “ไปรอบนแท่นบัญชาการกับกุนซืออิ้นเถิด หลังสงครามวันนี้สิ้นสุดลง เจ้าจะไม่มีวันหนีจากกองทัพได้อีก”
จินลู่หลินหมายเอ่ยวาจาโต้แย้ง ทว่าถูกอิ้นเหยียนจวิ้นลากคอไปนั่งรอบนแท่นบัญชาการที่ยกสูงจากพื้นเสียก่อน
จินลู่หลินคุกเข่าปลงตกบนพื้น หมดอาลัยตายอยาก แหงนหน้ามองอิ้นเหยียนจวิ้น กะพริบตาปริบ ๆ “กุนซืออิ้น ข้าคือสตรีจริง ๆ นะ โปรดเชื่อข้าเถิด”
อิ้นเหยียนจวิ้นหรี่ตามองสองพี่น้องพลางส่ายหน้า “เจ้าเขลาหรือไรจึงใช้อุบายตื้นเขินนี้ ดูข้าเป็นตัวอย่าง ใบหน้างดงามราวอิสตรี ทว่าภายในคือบุรุษแท้จริงอย่างมิต้องสงสัย เลิกคร่ำครวญไร้สาระได้แล้ว”
“…” จินลู่หลินจนถ้อยคำทันที คร่ำครวญไร้สาระอันใด ไยความจริงที่เอ่ยออกมาจึงกลายเป็นเรื่องตลกไปได้ นางไม่ใช่นักแสดงปาหี่นะ
อิ้นเหยียนจวิ้นโบกพัดแผ่วเบา น้ำเสียงนุ่มนวลแฝงเร้นถ้อยคำเหน็บแนม “เจ้าเขลาเอง ความจริงหากแต่งกายด้วยชุดธรรมดาคงรอดไปแล้ว แต่งกายเป็นสตรีเช่นนี้ ไม่แปลกที่ถูกจับตามองเป็นพิเศษ ทุ่มหินใส่เท้าตัวเองโดยแท้”
“…” จินลู่หลินจนถ้อยคำอีกครั้ง อุตส่าห์วางแผนหนีไปจากกองทัพ ทว่าอุบายที่ใช้กลับเป็นการดึงดูดความสนใจเสียอย่างนั้น หนำซ้ำเปิดเผยความจริงว่าคือสตรี กลับไม่มีผู้ใดเชื่ออีก พวกเขาต่างหากที่เขลา เขลากันทั้งตระกูล เขลากันทั้งกองทัพ อดีตเขลา ปัจจุบันเขลา อนาคตก็ต้องเขลา

***เล่มเดียวจบ
***โปรดอ่านตัวอย่างก่อนตัดสินใจนะคะ
***ซื้อผ่านแอนดรอยหรือหน้าเวป ราคาจะถูกกว่า ไอโอเอส ค่ะ
ขอบคุณทุกการสนับสนุนค่ะ