ท่านอ๋อง...ข้าขออยู่ด้วย

หนึ่่งคน หนึ่งวิญญาณ หนึ่งหัวใจที่หลอมรวมกัน

นาง ผู้เป็นเพียงวิญญาณเร่ร่อน ต้องการหลุดพ้นจากความทรมานเสียที
เขา ผู้มองเห็นนางได้ พยายามหาหนทางช่วย
อะไรคือสาเหตุของเรื่องนี้ อะไรที่ทำให้ทัั้งสองต้องมาพบกันอย่างแปลกประหลาด
และท่านอ๋องจะทำอย่างไร เมื่อรู้ว่าผีน้อยเข้าสิงร่างเขาได้
ความผูกพันที่ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นเรื่อย ๆ ทำให้เรื่องราวค่อย ๆ ถูกเปิดผยออกมา

จิ้นอ๋องหันไปกระซิบ “ทำไมนางต้องเดินส่ายไปส่ายมาด้วย เดินดี ๆ ไม่ได้หรืออย่างไร”
“สตรีก็เดินเช่นนี้ทุกคนมิใช่หรือ” องครักษ์จูมองว่าการเดินเลื้อยไปเลื้อยมาเช่นอสรพิษของเถ้าแก่เนี้ยนั้นแสนจะธรรมดา เลื้อยมากเลื้อยน้อย อันนี้คงขึ้นอยู่กับอายุที่มากขึ้น
“อ้อ” จิ้นอ๋องพยักหน้าตอบรับสั้น ๆ เขาพอจะเข้าใจอะไรบางอย่าง “เถ้าแก่เนี้ย” เขาตอบรับเถ้าแก่เนี้ยเสียงหวานพร้อมกับเดินเลื้อยไปเลื้อยมาเช่นที่เถ้าแก่เนี้ยทำ
“…” องครักษ์จูแทบลมจับ ปากอ้าตาค้าง นั่นมันท่าเดินของสตรี ท่านเป็นชายชาตรีจะมาเดินส่ายสะโพกโยกย้ายเช่นนั้นได้อย่างไร เขาอยากร่ำไห้เสียเหลือเกิน
“คิก จะให้พี่สาวคนนี้เรียกน้องสาวหรือน้องชายดี” เถ้าแก่เนี้ยยิ้มแย้มด้วยความยินดี นางเจอลูกค้ามาทุกระดับประทับใจเสียจนชิน
“แน่นอนว่าต้องน้องสาว” จิ้นอ๋องสุดแสนจะดีใจรีบเข้าไปเกาะแขนเถ้าแก่เนี้ยราวกับพี่น้องที่สนิทสนมกันมานาน