รักสุดขั้วหัวใจ

ในสายตาคนอื่นเขาอาจจะเป็นหุ่นยนต์
แต่อยู่กับเธอมันไม่ใช่
เพราะหัวใจรักของเขาให้เธอหมดแล้ว
เขาทั้งหล่อ ทั้งอ่อนโยน ทั้งน่ารัก
และที่สำคัญเธอเองก็รักเขาสุดหัวใจ
คนสองคนรักกัน...
แล้วทำไมถึงต้อง “เจ็บปวด” แบบนี้


คิดได้เพียงเท่านั้นเปลือกตากลมโตก็เปิดพรึ่บ !
สิ่งที่เห็นคือใบหน้าของเธอกำลังแนบอยู่บนแผงอกบึกบึน
ซ่อนอยู่ใต้เสื้อยืดสีดำ ‘หมอนข้าง’
ส่วนขาเธอนั้นก็ก่ายอยู่บนขาของเขา แถมไหล่ของเธอก็มีมือที่เพิ่งมองเห็นโอบอยู่
ที่สำคัญมือเธอน่ะหรือก็วางอยู่บนจุดที่น่าอาย
“อ๊าย...ย อีบ้าธารณ์ นายเข้ามาในนี้ได้ยังไง !”
เสียงหวานกรีดร้องสุดแรงเกิด พร้อมระดมทุบตีไปบนร่างกำยำไม่ยั้ง
“นี่แน่ะๆ ! ไอ้คนฉวยโอกาส ไอ้มือปลาหมึก ไอ้คนผีทะเล !”
“โอ๊ย ลินน์หยุดแล้วฟังธารณ์ก่อน เป็นบ้าไปแล้วหรือไงฮึ...”
ธารณ์รวบข้อมือเล็กทั้งสองข้างไว้ในมือเดียวแต่หญิงสาวก็ยังดิ้นเป็นเจ้าเข้าไม่เลิก
“ลินน์ไม่ฟัง ปล่อยนะ ทำไมธารณ์ต้องทำเหมือนลินน์เป็นของเล่น นึกจะย่ำยียังไงก็ได้เหรอ !”
“นี่ถ้ายังไม่หยุดดื้อจะจูบแล้วนะ ! เอาสิ ดิ้นหนึ่งทีจูบสิบที
ถ้ายังทุบไม่เลิกจะปล้ำให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยเป็นไง !”
สิ้นคำประกาศิต ดวงตากลมโตราวสมันน้อยเบิกค้าง
“ทีนี้จะฟังธารณ์ได้รึยัง” สมันน้อยพยักหน้าหงึกๆ แทนคำตอบ
“ธารณ์ถือวิสาสะเข้ามาก็เพราะประตูไม่ได้ล็อก พอเข้ามาเห็นลินน์หลับอยู่ก็เลยพลอยง่วงไปด้วย
แล้วลินน์นั่นแหละเป็นคนเอาขามาก่าย เอามือมาจับ...เอ่อ ธารณ์เองนะ”
เขาตั้งใจแหย่เจ้าหล่อนเล่นโดยข้ามความจริงบางส่วนไปว่า
เขาแค่เป็นคนดึงเธอเข้ามากอด แถมแอบขโมยจูบ ขโมยหอมไปเสียหลายฟอด
ส่วนเรื่องที่เธอกอดตอบแถมเอามือมา ‘จับ’ เขานั้น...
เป็นความผิดของเธอแท้ๆ เชียว
“อี๋...พูดมาได้ไม่อายปาก ! ลินน์เนี่ยนะจะเอามือไปจับ...อี๊ ไม่มีทาง !”