เถื่อนร้ายบัญชารัก

“พิ้งค์ จะไปไหน”

“ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ”

“เราอยู่ด้วยกันทุกวัน ยังไงก็ต้องเห็น ทำไมเราไม่หันหน้ามา...”

ฟรานซิสโก้รีบรั้งแขนเล็กเอาไว้ก่อนที่แพรชมพูจะเดินหนี ก่อนที่จะผิดใจกันไปมากกว่านี้ ชายหนุ่มจึงพยายามจะสงบสติอารมณ์ให้เย็นลงแล้วใช้เหตุผลคุยกัน แต่ทว่าคำพูดถัดมาจากเรียวปากอิ่มนี่สิที่มันบั่นทอนทุกความตั้งใจให้พังพินาศ

“ใช่ ฉันไม่เคยลืมว่าเพราะถูกบังคับ ชีวิตฉันถึงหนีไม่พ้นคนเลวๆแบบคุณ”

‘เพราะถูกบังคับ!’

ท่อนขาแข็งแกร่งแทบหมดแรงยืนเมื่อได้ฟัง บอกไปคงไม่มีใครเชื่อว่าคำว่า ‘ถูกบังคับ’ จากปากเล็กๆของแพรชมพูมันมีอานุภาพรุนแรงมากพอที่จะทำร้ายหัวใจผู้ชายที่ไม่อนาทรต่อผู้หญิงคนไหนเลยให้เจ็บปวดได้ง่ายดาย ดวงตาร้าว รานทอดมองร่างบางที่หันหน้าหนีด้วยความผิดหวังเต็มหัวใจ นี่หมายความว่าทุกคืนที่เขาตระกองกอด ทุกครั้งที่เขาหอมแก้มนุ่มจุมพิตริมฝีปากหวานและทุกส่วนสัดบนเรือนกายนั้นแพรชมพูไม่เคยเต็มใจเลยหรือ รอยยิ้มอ่อนหวานที่หญิงสาวมอบให้เขาทุกวันนี้ไม่ได้เกิดจากความสุขที่ได้อยู่กับเขาเหมือนที่เขารู้สึกเลยใช่ไหม

“งั้นหรือ? เพิ่งรู้ว่าที่นอนครางหงิงๆใต้ร่างผมทุกคืนนั่นเพราะถูกบังคับ”