ดวงหทัยคนเถื่อน

เมื่อรักบริสุทธิ์กลายเป็นเพียง ‘ของตาย’
รักสุดท้ายที่เขามอบให้จึงไม่ต่างจาก
‘คมมีดที่กรีดเฉือนหัวใจเธอ’

-------------------------

“คุณพลิก!” เอิงอลินจำกลิ่นน้ำหอมของเขาได้ พอผสมกับกลิ่นกายสะอาดสะอ้านของชายหนุ่มแล้วจะทรงเสน่ห์อย่างหาที่ติไม่ได้
ใครอยู่ใกล้เป็นต้องหลงใหลทุกรายไป…
เธอเองยังเผลอเก็บกลิ่นหอมนั้นไว้ในความทรงจำโดยไม่รู้ตัว พอเข้าใกล้และได้กลิ่นหอมก็รู้ทันทีว่าเป็นเขา!
“ออกไปเดี๋ยวนี้นะ!”
พลิกพสุธาไม่รู้หรอกว่าแววตาของเธอจะส่องประกายกรุ่นโกรธเจิดจ้าเพียงไร แต่เขามั่นใจอยู่อย่างหนึ่ง…ว่าคนอย่างเขาไม่เคยเชื่องเชื่อฟังใครง่ายๆ
“แต่งแค่ในนาม…เธอคิดว่าเป็นไปได้หรือ”
เอิงอลินตัวแข็งเกร็ง มองเขาตาค้างในความสลัว แสงเลือนรางส่องให้เห็นว่าเขากำลังยิ้มหยันมองมา
“อะ…แอบฟังเหรอคะ”
“ถ้าไม่โง่ก็น่าจะคิดเองได้” สวนกลับด้วยน้ำเสียงห้าวทุ้มจนเธออึ้งอ้าปากค้างไปเลย กว่าจะตั้งสติพูดได้อีกครั้ง
“ก็ดี…รู้ไว้ก็ดี เอิงจะได้ไม่ต้องเอาตัวเข้าไปเสี่ยง”
“แต่จะเอาเข้ามาเสียวแทนงั้นสิ”
“สะ…เสียวอะไร ออกไปเลยนะ”
“นี่มันห้องฉัน”
“งั้นเอิงไปเอง”
เอิงอลินพยายามพลิกตัวออกจากร่างแกร่งกำยำ แต่เหมือนเศษหญ้าที่ปลิดปลิวไปติดในซอกหินขนาดใหญ่ ได้แค่พลิ้วไหวไปตามกระแสลม ไม่มีวันหลุดรอดแม้ว่าจะเหี่ยวแห้งตายไปแล้วก็ตาม
“อุ๊ย!” ร่างบางสะดุ้งตัวโยนเมื่อถูกขบที่ติ่งหูขาวปลุกเร้า
“อยู่นิ่งๆ จะได้ไม่เจ็บ”
“จะทำอะไร” ใจดวงน้อยเต้นตุบๆ นับจังหวะแทบไม่ทัน เนื้อตัวเกร็งแน่นและเย็นเฉียบด้วยความหวาดกลัว
“ซ้อมเป็นเมียฉันไง จะได้รู้ว่าต้องทึกทนแค่ไหนต่ออารมณ์เถื่อนๆ ของฉัน ถ้ารับได้…ก็จะได้อยู่ด้วยกันยาวๆ ฉันไม่ชอบแต่งงานหลายหน”
นั่นแสดงให้เห็นว่า ถ้าเธอทนไม่ได้ต่อความดิบเถื่อนของเขา เราจะได้ไม่ต้องแต่งงานกันให้เสียเวลา แต่ลองดูแล้วเลิกรากันก็พอ!