เกม กล้า รัก

หากเปรียบความรักเป็นเกมสักเกมหนึ่ง กว่าจะไปถึงเธอผู้เป็นเส้นชัย ก็ต้องฝ่าด่านกันหน่อย

ปฏิภาณ...คือมนุษย์ลุง ฐานะระดับมนุษย์เงินเดือน พอเลี้ยงตัวได้ ชอบเล่นเกม อ่านการ์ตูน ไม่ชอบสุงสิงกับใคร โดยเฉพาะผู้หญิง ผู้หญิงที่ใกล้ชิดกับเขาที่สุดในชีวิต ถ้าไม่นับแม่ ก็คือ ตัวละครเอกในเกม!

ทิพย์สุดา...คือสาวน่ารักที่มีรอยยิ้มเจิดจ้าน่าหลงใหล รูปร่างหน้าตาความสามารถเป็นที่จับตา แถมไป ๆ มา ๆ ยังได้ชื่อว่าเป็นทายาทคนสุดท้ายที่ยังเหลืออยู่ของเจ้าสัวใหญ่ ส่วนคนที่ตามจีบเธอ ก็ระดับนักธุรกิจหนุ่มโปรไฟล์หรู

สำหรับนักเล่นเกมอย่างเขา คงมีแต่หัวใจรัก กับความกล้าเท่านั้น ที่จะช่วยให้เขาฝ่าด่านไปได้
+++
ปฏิภาณเหลือบมองปฏิกิริยาของพนักงาน กนกและธีระนั้นมองหน้าจอ สลับกับยกสองนิ้วโป้งให้กำลังใจเขา พร้อมกับฉีกยิ้มแกน ๆ ปุณยนุชนั่งตาปรือ ซึ่งเขาก็พยายามจะไม่ใส่ใจนัก แต่ที่ทำให้เขาต้องลอบระบายลมหายใจก็คืออาการตาลอยไปถึงไหนต่อไหนของเพื่อนพนักงาน บางคนหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาเล่นพร้อมกับอมยิ้ม รู้เลยว่าไม่ใช่การทดลองเข้าเว็บไซต์จากโทรศัพท์มือถือแน่ ๆ

พลันดวงตาก็ลอบสังเกตอาการของทิพย์สุดา เสียงของเธอยังดังและกระชั้นหวังจะกระตุ้นความสนใจ คล้าย ๆ กับพวกพนักงานเชียร์สินค้าตามห้าง แต่ทำอย่างไรก็เชียร์ไม่ขึ้น

ครั้นทิพย์สุดาพูดจบ มีเพียงเสียงกระซิบคุยกัน ทุกคนดูนิ่งจนน่าหนักใจแทน ถ้าสายตาของพวกเขาพูดได้ มันคงพูดว่า 'มีอะไรน่าสนใจกว่านี้อีกไหม'

จากมุมที่ปฏิภาณนั่ง เขาเห็นเพียงเสี้ยวหน้าของทิพย์สุดา แต่แค่เสี้ยวหน้าหม่นภายใต้แสงที่สะท้อนจากเครื่องฉายภาพ ริมฝีปากที่เม้มเป็นเส้นบาง ดวงตาที่เคยแจ่มใสเสมอแลดูหม่นด้าน ก็รู้แล้วว่าใจคอเธอไม่ดี

ไม่ได้การละ

“เว็บไซต์ของเรายังไม่หยุดพัฒนาแค่นี้นะครับ”

เปล่งเสียงออกไปแล้ว ปฏิภาณรู้สึกว่าหัวใจตนกำลังเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาเต้นข้างนอก สายตาของคนในห้องประชุมเริ่มจับกลับมาที่ชายหนุ่ม เป็นสิ่งที่เขาหวาดหวั่นที่สุด แต่พูดมาขนาดนี้แล้ว จะหยุดกลางอากาศก็คงไม่ได้ทั้งที่เสียงของเขาแสนจะสั่นเครือและตะกุกตะกัก เขาคว้าไมโครโฟนมาไว้ในมือ ส่งสายตาไปทางหญิงสาว

“มันมีเรื่องโมบายล์เวอร์ชันด้วย”

ดวงตาหม่นของทิพย์สุดาเบิกกว้าง “อ๋อ ใช่ค่ะ ที่สำคัญเว็บไซต์เราตอนนี้ออกแบบให้เปิดใช้งานบนสมาร์ทโฟนได้ดีขึ้น ปรับอินเตอร์เฟซให้สบายตา ทำให้ลูกค้าเข้าใช้งานได้ง่ายขึ้นด้วยนะคะ”

“แล้วมันสามารถกดสั่งซื้อของได้เลยหรือเปล่าคะ” หญิงสาวจากแผนกทรัพยากรบุคคลถาม

“อ่า...มันยังไปไม่ถึงขั้นนั้นค่ะ...คือ...” ทิพย์สุดาส่งสายตาเป็นสัญญาณขอความช่วยเหลือมาทางปฏิภาณ

“เรากำลังมองอยู่ครับ ว่าจะทำยังไงให้ระบบรับคำสั่งจากลูกค้า สามารถถ่ายทอดโดยตรงไปที่ระบบซัพพลายเชน เพื่อจะเลือกสินค้าได้ถูกต้องและส่งให้ลูกค้าตามเวลาที่กำหนด ที่สำคัญระบบนั้นจะต้องรับคำสั่งได้จากลูกค้าเป็นจำนวนมากในเวลาเดียวกัน โดยที่ไม่ทำให้ระบบล่มไปเสียก่อน แล้วนั่นก็...” ชายหนุ่มเหลือบตาไปทางบรรดาผู้บริหารที่นั่งเรียงรายอยู่ชั้นล่างสุดของแถวห้องประชุม “...ต้องใช้เงินนิดหน่อย”

พนักงานพากันหัวเราะครืน อมร เจ้านายของเขาปรบมือชอบใจ ก่อนพูดทีเล่นที่จริงในที่ประชุม “เสนอมาก่อน เรื่องเงินเดี๋ยวพี่ช่วยลุยให้”

เท่านั้น เสียงหัวเราะก็ยกระดับเป็นขำก๊ากกันทีเดียว ปฏิภาณยิ้มแห้ง ๆ รู้สึกว่ามันไม่ใช่เรื่องน่าขำขนาดนั้น
แต่เขารู้สึกคุ้มยิ่งกว่าคุ้ม ที่ได้เห็นทิพย์สุดาเริ่มยิ้มออกอีกครั้ง
...
ชื่อ : ปฏิภาณ อรุณวิทย์ อาชีพ : System administrator
EXP : 1250/3000 Level : 3
รู้สึกเหมือนตัวเองมีพลังพิเศษเพิ่มขึ้นมาหนึ่งอย่าง