เสน่หามิอาจลืมเลือน

เขา คือผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตนางไว้
นาง จึงตอบแทนเขา ด้วยการยอมเป็นภรรยา
ใครจะไปคิดว่า แม้เขาจะเป็นเพียงชายแปลกหน้า
แต่กลับทำให้นางผูกพันทั้งกายใจ และวิญญาณ จนมิอาจลืมเลือน..

-----

‘โอ๊ย!’ ข้าร้องออกมาด้วยความเจ็บ เขาก็หยุดชะงัก สีหน้าของเขาดูเป็นกังวลมากนัก
‘เจ็บมากไหม?’
เขาทำข้าขนาดนี้ ยังจะมีหน้ามาถามอีกเหรอว่าเจ็บไหม!!!
หากข้าบอกว่าเจ็บ เขาจะเลิกหรือเปล่า
ข้าพยักหน้า น้ำตามาคลอเบ้าตา ‘เรา... เลิกทำอะไรแบบนี้จะดีไหม’
ไม่รู้ว่าข้าพูดอะไรผิดไป ข้าได้เห็นรอยยิ้มของเขา
แล้วเขาก็เอามือทั้งสองมาประคองแก้มข้าไว้
‘ไม่ดี หากข้าเลิกกลางคัน เจ้าจะได้รับประสบการณ์ที่ไม่ดี ข้าไม่อยากให้เจ้ากลัวเรื่องแบบนี้ มันเป็นเรื่องธรรมชาติ’
เขาพูดหน้าตาเฉย ธรรมชาติที่เจ็บปวดน่ะหรือ
ข้าไม่เข้าใจที่เขาพูดหรอก ข้าเจ็บจะแย่ จะมีความสุขและรู้สึกดีไปได้อย่างไร นี่คือความทรมานชัด ๆ