กับดักนางมาร เล่ม 1 ภาคอดีต

ขอเพียงเป็นความสมัครใจของข้า...
แม้ต้องประสบหายนะเก้าครา ข้าก็จะไม่เสียใจ...

หวังหลี่เฟิงพึมพำบทกวีทั้งที่หลับตา
จิตใต้สำนึกสั่งความว่าเขายังตายไม่ได้แม้ร่างกายจะบอบช้ำ
โดยเฉพาะแผลที่หน้าท้องยังไม่หายสนิท
และมันกำลังปริจนเจ็บปวดทรมานเพราะถูกกระแทกด้วยร่างของดรุณีน้อย
เขายังไม่ตายและนางยังคงหายใจ...

หวังหลี่เฟิงได้แต่ครุ่นคิดหาคำตอบ
แม้ตัวเขาเพิ่งสิบเจ็ดส่วนนางย่างสิบสี่
แต่ความรักนั้นหาได้แบ่งแยกอายุ

“หากข้าสอบจอหงวนเสร็จแล้วจะรีบกลับมารับเจ้า”
“เจ้าไม่รังเกียจหรือที่ข้าเป็นสตรีแห่งทุ่งหญ้า?”
“สตรีแห่งทุ่งหญ้าแล้วอย่างไร” เขาย้อนถามเห็นสีหน้าราวจะร้องไห้ของนางจึงเอ่ยปลอบ “แท้จริงแล้วข้ารังเกียจตัวเองมากกว่าที่...”
“ที่อะไร” นางเหลือบตามองบุรุษหนุ่ม ดวงตาฉายแววฉงนและพบว่าสองมือโดนเขากอบกุมไว้หมดแล้ว “ตอบข้ามาสิว่าเหตุใดเจ้าจึงรังเกียจตัวเอง”
หวังหลี่เฟิงเผยอยิ้มเล็กน้อยก่อนเอ่ย “สักวันเจ้าจะเข้าใจในตัวข้า ถึงเวลานั้นเจ้าจะรู้เองว่าเหตุใดข้าจึงพูดเช่นนั้น”
“หากวันหน้าเจ้าได้ดิบได้ดีจะไม่เสียใจหรือที่แต่งกับข้า”
“ข้าจะไม่เสียใจ แต่ตอนนี้ข้ามีสิ่งยิ่งใหญ่ที่ต้องทำให้สำเร็จ” เขาตอบไม่ลังเล
“ข้ารู้... ข้าจะรอ”
“ขอเพียงเป็นความสมัครใจ แม้ต้องประสบหายนะเก้าคราข้าก็ไม่เสียใจ ขอให้เจ้ารู้ไว้ว่าทุกสิ่งเกิดจากความสมัครใจของข้า”
“หายนะเก้าครา? ข้ามิเคยได้ยินมาก่อน”
“หายนะเก้าคราคือบทกวีของชีหยวน เขาเป็นคนที่ข้ายกย่องนับถือ”
“เช่นนั้นข้าจะจำไว้”
นางว่าจบก็ซบหน้ากับบ่าแข็งแรงของบัณฑิตหนุ่มพลันน้ำตาไหลพราก
นางไม่เคยอ่อนแอถึงเพียงนี้
แต่เมื่ออยู่กับเขาผู้นี้แล้วนางกลับแตกต่างไป

คำพูดของเขา...
น้ำเสียงของเขา...
กิริยาของเขาทำให้นางพร้อมเชื่อทุกสิ่ง...

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

เรื่องนี้เป็นภาคต่อของ หักเหลี่ยมร้ายซ่อนลายรัก ค่ะ
แบ่งเป็น 2 เล่มจบ คือ
เล่ม 1 ภาคอดีต : หลงเล่ห์กลรัก
เล่ม 2 ภาคจบ : หายนะเก้าครา

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ลงตอนพิเศษเพิ่มให้แล้วค่ะ