ชิงชังยิ่งรักเธอ

“พี่ง่วง” เขาพูดตัดบท จับเอาผ้าห่มเปิดออก

“อังจะไม่ใส่เสื้อผ้าเหรอ”

“ไม่เอาหรอกค่ะ อังชอบนอนแบบนี้...” หญิงสาวหยุดพูดมองเขาด้วยดวงตาแวววาว

“คือ...อย่าลืมสิคะว่าอังมีเสื้อผ้ามาแค่ชุดเดียว จะให้ใส่มากเดียวเหม็นเอา” เธอหาเหตุผลที่น่าฟังให้เขาคล้อยตาม

“ของพี่มี” เขาบอกแล้วเดินไปหยิบเอาเสื้อยืดมาให้ เธอมองเขาและมองเสื้อยืดตัวใหญ่ยาวโคล่งนั่นอย่างไม่ชอบใจนัก

“ไม่ใส่หรอกค่ะ เกิดว่าอยากจะถอดล่ะคะ” เธอยั่วยวนด้วยคำพูด ส่งสายตาและยังกัดเรียวปากตัวเองไว้แต่พองาม ทอดสะพานให้เขาเดินข้ามไป แต่กันตพลมีสติ ไม่ได้เมาไม่ได้มึนและอยู่ในระหว่างการคิดทบทวนว่าอะไรคืออะไร แม้จะไม่มีหลักฐานที่แน่ชัดแต่เขาไม่มีความไว้ใจเธอคนนี้เลยแม้แต่นิดเดียว

“ถ้าพี่ได้นอน พี่นอนเลยนะ ไม่คิดจะตื่นมาทำอะไร” เขาบอกเป็นนัย แล้วนำเสื้อวางไว้ตรงปลายเตียง กะว่าถ้าเธออยากจะใส่ก็ใส่เลย หรือไม่ใส่ก็แล้วแต่ จากนั้นเขาก็ล้มตัวลงนอน หันหลังและลืมตาโพลงไม่กล้าหลับตาแม้จะเริ่มเหนื่อยก็ตามที จนกว่าเขาจะแน่ใจว่าคนข้างกายหลับไปแล้วจริงๆ



* * *



“เรื่องพวกนี้คนที่จะให้คำตอบได้ดีที่สุดก็คือคุณย่าคนเดียวค่ะ”

ในคืนนั้น กันตพลพาอังศุมาลินเดินไปตามชายหาดจนหญิงสาวเริ่มเหนื่อย เขาจึงพากลับโรงแรมและเธอก็ไม่ปฏิเสธการอาบน้ำในรอบนี้ เพียงแต่ไม่คิดจะอาบน้ำกับเขาอยู่ดี คนที่ถามแล้วถามอีก ก็เอาแต่หัวเราะสนุกสนาน

และเมื่อถึงเวลานอน กันตพลก็ไม่ลืมทิ้งหมอนสองใบไปไว้ยังพื้นและลากดึงเอาหมอนของเธอมาให้ใกล้กับหมอนของเขา โดยมีสายตาที่มองเอาเรื่องจากเธออยู่พักใหญ่ แต่สามีที่หน้าด้านที่สุดกลับทำเป็นไม่สนใจ สั่งเธอด้วยสายตาให้มานอนด้วยกัน

“อย่าให้พี่ต้องไปอุ้มมานอนที่เตียง เพราะพี่จะไม่นอนทันที” เพียงแค่ขู่ด้วยคำพูดนิดๆ หน่อยๆ เธอก็แทบจะกระโดดขึ้นเตียงไม่ทัน และก็รู้ว่าหลงกลของเขาไปกว่าครึ่งทาง เพราะเขาคว้าเอาเอวบางเข้าหา ก้มหน้ามาจูบยังซอกคอที่เธอห่อไหล่ไม่ยอมท่าเดียวเช่นกัน

“คุณ...หยุดนะ”

“แค่จูบกู้ดไนท์น่ะอัง ไม่มีอะไรหรอก”

แม้ร่างกายของเขามันจะร้อนไปหมด รู้ดีว่าตอนนี้การได้เข้าใกล้ภรรยาคือสิ่งที่อันตรายที่สุด แต่กันตพลก็ยอมให้อันตรายนั้นทำลายร่างกายของเขา เขาต้องการกกกอดอังศุมาลิน ทั้งคิดถึงและรู้สึกผิดกับสิ่งที่เขาทำลงไป