กาลเวลาชะตาเกี้ยวรัก

เมื่อหน่วยรบพิเศษต้องชะตาดับสู่อดีตกาลที่ยากจะหยั่งถึง มาอยู่ในร่างดรุณีผู้หนึ่ง

ในความทรงจำนั้นเป็นหญิงสาวชาวบ้านเท่านั้น แต่แล้วกลับกลายมาเป็นคุณหนูตระกูลเฝิง เพียงเพื่อได้แต่งงานกับบุตรชายตระกูลอู๋ เพราะราชโองการจักรพรรดิ

เดิมทีคุณชายอู๋มิได้ปรารถนาจะเข้าหอกับนางจึงหาทางทุกอย่างให้นางพ้นจากชีวิต แต่แล้วกลับเปลี่ยนใจไม่ทราบด้วยเหตุใด

--------------------------------------------------

ในประกายตาของบุรุษผู้เพียบพร้อมคล้ายกับดวงดาราในที่มืดมิด รอยยิ้มกริ่มปรากฏทาบบนริมฝีปากของเขา ไม่นาน ยุ่นฉานก็รู้สึกว่าตัวของนางลอยขึ้น ครั้นทราบเหตุการณ์อีกที นางก็อยู่เหนือกายอันทรงพลังของเขาเสียแล้ว ไม่เคยตกใจหนักถึงเพียงนี้ก็ต้องได้รับรู้ เขาจะให้นางปฏิบัติการ!
“กลัวข้าเจ็บมิใช่หรือ อีกอย่าง ข้าแค่แกล้งบาดเจ็บหนักเพื่อไล่พวกนั้นออกไปไกลๆ ต่างหาก เช่นนี้น่าจะดีไม่น้อย เจ้าบน ข้าอยู่ล่าง ข้าไม่ถือ”
“ท่านเทียนหยา ข้าถือ” นางตอบกลับเสียงแข็ง แต่ส่วนอื่นหาใช่เช่นนั้นไม่ ใจนางอ่อนยวบยาบแม้จะคอยท่องในใจอย่าหลงใหลไว้อยู่หลายรอบ แววตาของเทียนหยาช่างเปล่งประกายดุจผิวน้ำเกิดระลอกคลื่น ประดักประเดิดกว่านี้คงมิมีแล้ว ปั้นหน้าไม่ถูก หายใจก็ไม่ถูกจังหวะ มองตาก็ยังมองด้วยกิริยาไม่ถูก คุณชายกำลังจะฆ่านางให้ตายด้วยโรคหัวใจที่เต้นเร็วกว่าปกติหรือไร
อู๋เทียนหยาลุกพรวดขึ้นมาใกล้ใบหน้าในระยะกระชั้นชิด มีหรือคนที่อยู่บนหน้าตักจะไม่ตกใจ เพราะสองมือรวบเอวแนบกับบางสิ่งแข็งขันตื่นตัวอย่างเต็มที่
ฝ่ามือเรียวยาวเชยเส้นผมของยุ่นฉานไปด้านหลัง เผยลาดไหล่บางยังเป็นแผลอยู่เล็กน้อย ปลายนิ้วแตะบนร่องรอยดาบพร้อมเป่าลมบรรเทาอาการเจ็บให้นางอย่างอ่อนโยน
“เป็นแผลยังไม่หายจริงด้วย เช่นนั้นก็นอนเถอะ ข้าจะกลับไปนอนเหมือนกัน”
ยุ่นฉานหยุดชะงัก พอเขาตั้งท่าจะยกตัวหญิงสาวออกเพื่อจะได้พักผ่อน ในชั่วอึดใจเดียว สองเรียวแขนพลันประคองศีรษะเทียนหยาไว้แน่น บังคับให้เชิดหน้าแล้วนางจึงประทับจูบลงอย่างหนักหน่วง
นางเปลี่ยนใจ เกรงว่าหากปล่อยคุณชายไปแล้ว นางจะคว้าเขาไว้ไม่ได้อย่างที่เคยเอื้อม อาศัยโอกาสสุดท้ายเหนี่ยวรั้ง