แม่หญิงหลงยุค

อิ่มเริ่มมองซ้ายมองขวา รู้สึกหวาดกลัวอยู่ในใจว่า อย่าให้เป็นดังเช่นที่หล่อนกำลังคิดเลย
อย่าเชียวหนา...
อย่าเด็ดขาดเทียว...
“ผมคิดว่า คุณคือคนที่ผมรอมาตลอด”
“อั๊กๆๆ” อิ่มสำลักน้ำลายของตน ฟ้าจะผ่าเธอไหม เหตุใดจึงเกิดเรื่องจัญไรขึ้นเช่นนี้
“คุณอิ่ม! ตกใจขนาดนั้นเลยเหรอครับ” ทีปช่วยลูบหลังเมื่อเห็นว่าเธอมีอาการอึกอักจนหน้ากำหน้าแดงเหมือนคนหายใจไม่ออก
“มาคบกันไหมคุณอิ่ม ผมคิดว่าผมตกหลุมรักคุณเข้าแล้วล่ะ”
“อั๊ก!!!” ใบหน้าของอิ่มแดงขึ้นกว่าเดิม “เจ้า...”
“ครับ?”
“เจ้า... เจ้า..เจ้าลูกหลานทรพี!”

-----------------------------