สร้างรัก

...เพราะความเข้าใจผิดทำให้ ‘ชวกร’ ตั้งแง่และมีอคติกับ 'ปัถยา' และเขาก็คิดว่าการที่ไม่มีเธอมาคอยป้วนเปี้ยนให้ขวางหูขวางตา มันจะทำให้เขาทำงานอย่างมีความสุข แต่พอเอาเข้าจริง กลับเป็นเขาเองที่ยื่นมือเข้าไปช่วย เพื่อให้เธอได้ทำงานต่อไป
----------
“ทำไมไม่ตอบ ว. และไม่รับโทรศัพท์คะนายช่าง”

ปัถยาถามขึ้นอย่างฉุนๆ เมื่อรู้ว่าเขาจงใจที่จะไม่ตอบ ขณะที่เธอเดินไปหาเขา เธอกดโทร.หาเขาไปด้วย สลับกับเรียกเขาผ่านทางวิทยุสื่อสาร และสิ่งที่เธอเห็นอยู่ตรงหน้าคือเขายืนจ้องโทรศัพท์ที่เป็นสายจากเธอนิ่ง ไม่มีทีท่าว่าจะรับสายเลย ไหนจะเสียงวิทยุสื่อสารที่ดังเป็นระยะๆ นั่นอีก

“ถ้าผมตอบผมก็ไม่ได้เจอคุณสักทีน่ะสิ ทำไมคุณต้องคอยหลบหน้าหลบตาผมด้วย หรือว่าคุณยังไม่หายโกรธผมสำหรับเรื่องวันนั้น”

“คุณคิดว่าเรื่องที่คุณทำไว้กับฉันมันน่าโกรธไหมล่ะคะ ฉันจะโดนไล่ออกวันไหนยังไม่รู้เลย เกิดวันไหนฉันเสนอหน้าไปให้คุณเห็นแล้วคุณเกิดหมั่นไส้ฉันขึ้นมา และคุณทำอย่างวันนั้นอีก ฉันก็ซวยไปสิ” ปัถยาระเบิดอารมณ์ออกมาเสียงดังลั่นอย่างเหลืออด

“ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าฉันไปทำอะไรให้คุณไม่พอใจตอนไหน คุณถึงได้ทำเหมือนโกรธเกลียดฉันมาเป็นชาติแบบนี้”

“ผมเคยพูดเหรอว่าผมเกลียดคุณ” ชวกรตกใจไม่น้อยกลับอารมณ์อีกด้านหนึ่งของเซฟตีสาว ที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนเลย ปกติเธอจะพูดจาอ่อนหวานกับทุกคน ไม่เว้นแม้กระทั่งเขาที่แสดงออกกรายๆ ว่าไม่ค่อยชอบหน้าเธอ แต่เธอก็ยังพูดคุยด้วยน้ำเสียงที่ไพเราะน่าฟัง ไม่เคยเต็มไปด้วยอารมณ์โกรธแบบครั้งนี้

“คุณไม่พูดแต่การกระทำคุณมันฟ้อง เจอหน้าฉันทีไรคุณชอบทำหน้าเสียอารมณ์ เวลาฉันบอกฉันเตือนอะไรคุณก็ชักสีหน้าไม่พอใจไส่ฉันตลอด ฉันพูดด้วยดีๆ คุณก็ตอบแบบกระโชกโฮกฮากทุกครั้งไป แบบนี้จะให้ฉันคิดว่าคุณพิศวาสฉันเหรอคะ ถามจริงคุณมีปัญหาอะไรกับฉันนักหนา ถ้ามีปัญหาอะไรก็พูดออกมาเลย จะได้เคลียร์กันให้จบในวันนี้ จะได้ไม่ต้องค้างคากันอีกต่อไป”

ปัถยาถามสิ่งที่ค้างคาอยู่ในใจออกมาเสียงดัง เมื่อไม่สามารถทนกักเก็บความสงสัยนี้ไว้ในใจได้อีกต่อไป วันนี้เป็นไงเป็นกัน แม้ต้องแตกหักกันเธอก็ยอมถ้ามันทำให้รู้ถึงสาเหตุที่เขาไม่ชอบใจเธอ
----------
“คุณมาที่นี่ได้ยังไง” เขาพยายามบังคับน้ำเสียงให้เป็นปกติที่สุด เพราะตอนนี้เขาต้องต่อสู้กับอารมณ์ภายในกายตนเองอย่างสุดความสามารถ

“มีคนงานโทร.ไปบอกรุ้งว่านายช่างไม่สบายมาก แต่ไม่ยอมไปหาหมอ เขาเลยให้รุ้งมาช่วยพูดกับนายช่างและให้พานายช่างไปหาหมอค่ะ”

เมื่อทราบเหตุผลของการมาปรากฏตัวของหญิงสาวเขาก็ประมวลผลได้ทันทีว่าคนที่โทร. ไปบอกเธอจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากวิภา คนที่ทำให้เขาต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้

“ผมไม่ได้เป็นอะไร คุณกลับไปเถอะ” เขาบอกพร้อมกับผลักประตูจะปิด หากเธออยู่นานกว่านี้เขาไม่มั่นใจว่าเธอจะปลอดภัยจากความต้องการที่กำลังจู่โจมเขาอย่างหนักในตอนนี้ไหม ยังไม่ทันที่ประตูจะปิดสนิท หญิงสาวก็ใช้มือยันมันไว้สุดแรงพร้อมกับแทรกตัวเข้าไปในห้องชายหนุ่ม

“ไม่เป็นที่ไหนกันคะ ดูสิหน้าแดงขนาดนี้ ตัวก็รุมๆ ด้วย” คนตัวเล็กว่าพลางเขย่งปลายเท้าขึ้น เอื้อมมือไปแตะหน้าผากและแก้มของเขาเพื่อดูว่าเขายังมีไข้อยู่ไหม

“คุณรู้ตัวรึเปล่าว่าคุณกำลังทำให้ผมทนไม่ไหว” ตัวเขาสั่นเทา ดวงตาเป็นประกายจ้องมองคนตรงหน้าด้วยแรงปรารถนาที่อัดแน่นในกาย

“ตกลงนายช่างเป็นอะไรกันแน่คะ บอกรุ้งมาสิคะ” หญิงสาวยังงงกับพฤติกรรมของเขา ไม่เข้าใจที่เขาพูด

“ถ้าไม่อยากเสียใจภายหลังก็เอามือคุณออกไปจากตัวผม” เขาบอกตะกุกตะกักอย่างพยายามสกัดกั้นอารมณ์ที่กำลังปะทุขึ้นอย่างรุนแรง

“ยิ่งนายช่างพูดรุ้งยิ่งงง” ปัถยาไม่ได้ทำตามที่ชายหนุ่มบอก มิหนำซ้ำยังขยับเข้าไปใกล้พร้อมกับวางมือที่หน้าผากและตามเนื้อตัวชายหนุ่มอีกครั้งอย่างห่วงใย

“ผมทนไม่ไหวแล้วรุ้ง คุณช่วยผมหน่อยได้ไหม” เขาก้มลงกระซิบชิดริมฝีปากมองเธอด้วยสายตาเว้าวอน พร้อมกับช้อนอุ้มคนตัวเล็กขึ้นมาอยู่ในวงแขนก่อนจะก้าวยาวๆ ไปที่เตียงนอนอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็วางร่างเล็กลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล

“ช่วย ช่วยอะไร แล้วช่วยยังไงเหรอคะ” คนถูกขอให้ช่วยเอ่ยถามเขาเสียงสั่น ดวงตากลมโตฉายแววตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด ทั้งยังรู้สึกสั่นสะท้านไปทั้งตัว ในใจก็เต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะ

ชวกรก้มลงกระซิบเสียงแหบพร่าที่ข้างหู ทำเอาคนฟังขนลุกซู่ไปทั้งตัวเมื่อเข้าใจความหมายของเขา พร้อมกับเบิกตาโพลง ทำอะไรไม่ถูก