นางสาวเพลินใจ

เพราะเกิดหิวขึ้นมากลางดึก คืนนั้นเพลินใจสาวร่างอวบที่เพื่อน ๆ มักเรียกเธอว่า ‘ขนุน’ จึงได้มีโอกาสช่วยชีวิตผู้ชายคนหนึ่งเอาไว้....

และเธอเองก็คงไม่เคยคิดว่าหนุ่มรุ่นน้องที่เธอช่วยเหลือโดยไม่ได้หวังอะไรตอบแทนในวันนั้นจะกลายมาเป็นคนที่ปกป้องและโอบกอดเธอไว้ในยามที่ต้องเผชิญกับสารพัดปัญหาที่ถาโถมเข้าใส่ แถมยังแสดงออกอย่างเต็มที่ว่าไม่อยากมีสถานะเป็นแค่ ‘น้องชาย’ ของเธออีกต่อไปแล้ว

*****

แฟนทิ้ง...ถูกหลอก...ตกงาน...กำลังจะไม่มีที่ซุกหัวนอน

จะมีใครโชคร้ายกว่าเพลินใจอีกไหมเนี่ย...สาวร่างอวบยกไก่ทอดเคลือบซอสฉ่ำ ๆ ในมือขึ้นกัดอีกครั้ง ตามด้วยหัวไชเท้าดองแก้เลี่ยน และน้ำอัดลมอีกอึกใหญ่

“เอิ๊ก!” เสียงเรอที่ดังขึ้นอีกครั้งคงพอทำให้ความอัดอั้นที่เกิดขึ้นภายในอกของเพลินใจได้ระบายออกมาบ้างแต่ก็ยังหาทางออกให้ชีวิตของตัวเองไม่ได้อยู่ดี

“โอ้ยยย...ไอ้หนุน แกจะเอาไงต่อดีวะ” เพลินใจพร่ำถามตัวเองแล้วเผลอเอามือที่เลอะซอสเคลือบไก่ขยี้ผมกว่าจะรู้สึกตัวผมก็เหนียวไปทั้งหัว

“เฮ้ย!” เพลินใจเพิ่งได้สติเมื่อได้กลิ่นหอม ๆ และสัมผัสได้ถึงความเหนียวของซอสที่ตอนนี้ได้เคลือบไปทั่วเส้นผมเธอแล้ว

“เอาเข้าไป...ให้มันได้อย่างงี้ดิ” เพลินใจมองมือสลับกับผมตัวเองแล้วถอนใจอีกครั้ง ปีนี้เป็นปีชงของเธอหรืออย่างไรกัน แต่...หวังว่าคงไม่มีอะไรที่มากกว่านี้เข้ามาอีกแล้วนะ...เพลินใจจะรับไม่ไหวแล้ว

เพราะถ้ามีอะไรเข้ามาอีกเธออาจจะเป็นบ้าตายไปเสียก่อนก็เป็นได้

*****

“บนโลกนี้จะมีคนคิดอย่างโอมกี่คนกัน” เพลินใจยิ้มขื่น “อย่างที่เจ๊เคยเจอมานั่นไง เรารูปร่างเปลี่ยนเขาก็อายที่จะเดินด้วย จากที่อย่างน้อยก็เคยรู้สึกดีต่อกันจริง มันก็กลายเป็นที่ทนคบก็เพราะยังมีผลประโยชน์ให้...ทั้งที่ในใจก็ฝืนเต็มที”

“เจ๊...” โอมเรียกเพลินใจอย่างเป็นห่วง

“เจ๊ได้เรียนรู้อะไรจากเรื่องนี้รู้ไหม....เจ๊ได้รู้ว่าสุดท้ายก็จะเหลือแค่เราคนเดียวที่อยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน ไอ้ที่พูดว่าตลอดไปน่ะ มันไม่มีจริงหรอก ไม่ว่าจะกับใครหรืออะไรก็ตาม” เพลินใจแอบเช็ดน้ำตาที่ซึมออกมาเบา ๆ

“เพราะฉะนั้นก็ต้องเรียนรู้ที่จะอยู่คนเดียวให้ได้ เพราะทุกสิ่งมีพบก็มีพรากจากไม่ว่าวันใดก็วันหนึ่ง”
“มีพบมีจากมันก็เป็นเรื่องจริง...แต่สำหรับผมช่วงเวลา ณ ตอนนี้ นาทีนี้ที่ได้อยู่ด้วยกันต่างหากที่มีค่ามากที่สุด เวลาก็เหมือนสายน้ำ...ที่เมื่อไหลผ่านไปแล้วก็จะไม่มีวันย้อนกลับมาได้ เพราะฉะนั้นหากทำ ณ ปัจจุบันให้มีค่าที่สุดเท่าที่จะทำได้ เมื่อมองย้อนกลับมายังอดีตก็จะไม่เสียใจ เมื่อก้าวไปสู่อนาคตก็จะไม่เสียดาย” โอมเอนกายลงนอนบนผืนหญ้ามองพระจันทร์ดวงกลมโตสุกสกาว

“ล้ำลึกจัง” เพลินใจหันไปมองคนที่นอนหนุนแขนตัวเองชมจันทร์อย่างสบายอารมณ์

“ไม่ล้ำลึกอะไรหรอก ชีวิตมันไม่ได้ยืนยาวนักหรอกเจ๊ ผมก็แค่อยากใช้ชีวิตทำในสิ่งที่อยากทำก็เท่านั้น จุดมุ่งหมายในชีวิตของแต่ละคนก็ต่างกันไปแต่ของผมคือพยายามทำทุกนาทีให้มีความสุข ใช้ชีวิตสุดเหวี่ยงผมก็ทำมาหมดแล้ว คนเราน่ะ...อยู่ได้อย่างมากก็ไม่เกินร้อยปี ผมขอแค่สุขเยอะกว่าทุกข์ก็พอ”

***********

* กรุณากดโหลดอ่านตัวอย่างก่อนตัดสินใจซื้อค่ะ

** ซื้อผ่าน Website หรือระบบ Android จะถูกว่าซื้อผ่านระบบ IOS (APPLE) ค่ะ