เล่ห์ลวง บ่วงรักเมษา

เมษายังยืนสำรวจห้องพักของแม่หลานสาว เขาต้องหักห้ามใจไม่คิดเคืองคนตัวอวบ เงยหน้ามองเพดาน หลับตานับหนึ่งถึงสิบ ทำใจเย็นแล้วหันมองหญิงสาว
“มะ…ไม่รู้ค่ะ” เปรยเสียงสั่นแผ่วเบา ก้มหน้ามองผิวท้องที่ไหวดิ้นยุบยิบ เหมือนลูกในท้องจะรับรู้ว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเป็นใคร
“เจ็บเตือนบ้างหรือยัง?” จ้องมองตรงหน้าท้องจนเห็นการเคลื่อนไหว เมษาเหมือนถูกสะกดจิตให้เดินเข้าไปหาหลานสาว เขาทรุดนั่งคุกเข่าตรงหน้าหญิงสาว
“นะ… น้าเมฆ!!” อุทานเสียงตกตะลึง ดวงตาเบิกกว้างดูชายหนุ่มนั่งคุกเข่าตรงหน้า
“เจ็บมากไหมครับ?” คนตัวโตใจร้าว เจ็บทรมานไม่แพ้เธอ เมื่อเอ่ยถามเรื่องความเจ็บปวดที่เธอได้รับอย่างแสนสาหัส
“มีบ้างค่ะ” ยืนนิ่งเป็นหุ่นปั้น เธอตอบไม่ตรงคำถาม เพราะเข้าใจไปว่าเขาถามเรื่องลูกในท้อง
“น้าขอโทษ” ร่างสูงคืบคลานเข่าเข้าหาหญิงสาว
“น้าเมฆ ลุกขึ้นเถอะค่ะ” ก้มมองคนตรงหน้า กังสดาลกะพริบเปลือกตาหลายครั้ง กักกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาประจานความอ่อนแอ เรียวปากบางสั่นระริก เธอเม้มเป็นเส้นตรงและกัดริมฝีปากด้านล่างไว้แน่นไม่ยอมให้สั่นไหว
“ให้น้ากอดได้ไหม?” เงยมองหน้าหลานสาว คลานเข่าเข้าหา ใช้วงแขนอันแกร่งโอบรอบเอวอวบ พร้อมทั้งแนบใบหน้าเข้าหา สัมผัสผิวท้อง ฟังเสียงเต้น และดิ้นของคนข้างใน
“นะ… น้าเมฆ อึ่กก!” กังสดาลยกมือขึ้นปิดเรียวปากของตัวเองไม่ให้เสียงเล็ดลอด สองจิตสองใจว่าจะสัมผัสเขาดีไหม เป็นเพราะหัวใจของเธอโหยหาเขามาตลอด มือเรียวอวบที่ใช้ปิดปากก็ลดลงแตะลงบนศีรษะ ลูบไล้เส้นผมหนานุ่มนั้น ส่วนอีกข้างก็โอบศีรษะของเขาไว้ด้วยใจเรียกร้อง
“พะ…พ่อเองนะ อยู่ในนี้ดื้อกับคุณแม่ไหมครับ?” เมษากระซิบเสียงไหวแหบแห้ง เอื้องใบหน้าเข้าหาหน้าท้องใหญ่ ใช้หูฟังเสียงของคนข้างใน
“นะ…น้าเมฆ ลุกขึ้นเถอะค่ะ” กังสดาลกลั้นลมหายใจไว้ แล้วปล่อยออกมาอย่างแผ่วเบา เธอก้มหน้ามองมือของตัวเองที่ยังลูบเส้นผมของเขา โหยหาอยากสัมผัสมาตลอดทุกลมหายใจ ลึกๆ ของหัวใจเธอต้องการเขามากที่สุดในขณะนี้......