รอยรัก หัวใจทมิฬ (ฉบับแก้ไขคำผิด)

พรพรรณยืนหายใจโรยริน ร่างทั้งร่างชาไปหมดทรงตัวยืนแทบไม่อยู่ ต้องยกมือเกาะฝาห้องไว้ ร่างบางเซไปซบฝาผนังห้องไว้ เธอหอบหายใจติดขัด ใจจะขาดออกจากกัน ดวงตากลมโตปวดร้าวเพราะเธอกลั้นน้ำตาและเสียงสะอื้นไว้ในอก มืออวบเย็นเฉียบยังจับจูงมือลูกชายไว้แน่น เจ็บปวดร้าวรานมันแตกสลายเป็นเสี่ยงๆ เพราะคำพูดแต่ละคำของสิงโตที่ดังออกมาจากห้องนอนมันเปลียบเสมือนคมกฤษกรีดลงตรงขั่วหัวใจ
“อึกกกก…” ได้แต่สะอึกๆ สะอื้นไม่มีเสียง หญิงสาวยกมืออีกข้างปิดเรียวปากไว้ เธอกัดนิ้วตัวเองไว้หวังลดความเจ็บจุกที่อยู่ในทรวงอก แววตาปวดร้าวพร่ามัวไปด้วยน้ำตาก้มลงมองหน้าลูกน้อยที่ยืนอยู่ข้างๆ เธอสงสารลูก แค่คำว่าเขาไม่ได้รักเธออยู่กับเธอเหมือนตกนรกนั่นมันไม่ได้ทำให้เธอเสียใจขนานนี่ แต่ที่เธอปวดใจร้าวรานทรมานใจมากที่สุดตลอดเวลาทั้งห้าปีชายหนุ่มไม่เคยเชื่อเลยใช่ไหมว่าเด็กน้อยนามว่ากันต์เป็นลูกของเขา
“แม่ครับ…” หนูน้อยแหงนมองหน้ามารดา
“กันต์ลูกแม่” พรพรรณก้มมองลูก
“แม่เป็นอะไรครับ” หนูน้อยสงสัยอาการของมารดา เรียวปากเบ้ รวมทั่งแววตาดวงใสนั่นสั่นไหวทำท่าจะร้องให้ตามมารดา
“ปะ…ไปข้างล่างนะครับ” พรพรรณยื่นหอบหายหายใจติดขัดเข้าออกแรงๆ กลั้นลมหายใจ ปรับสีหน้าให้เป็นปกติ แล้วย่อตัวลงนั่ง เรียวแขนสลวยทั้งสองข้างซ้อนอุ้มร่างลูกชายขึ้นแนนอก แล้วพาเดินลงบันไดหวังไปให้ไกลจากตรงนี่ ไม่อยากได้ยินไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว
“หนูพร…” นางทองเปิดประตูออกมาจากห้องของสิงโต นางตกใจเล็กน้อยไม่คิดเลยว่าพรพรรณจะมาได้ยินคำพูดของสิงโต
“แม่…” พรพรรณหยุดชะงัก เธออุ้มหนูน้อยยืนนิ่งไม่ไหวติง ใบหน้าที่ยังมีคลาบน้ำตานั่นมันปวดร้าว เธอต้องทนฝืนยิ้มแล้วหันไปมองนางทอง
“หนูพรจะไปไหน ?” นางทองเดินเข้าไปหา เป็นห่วงลูกสะไภ้
“พะ…พรจะพาตาหนูไปหาอะไรกินค่ะ” พยายามเปรยเสียงไม่ให้สั่นเครือ เธอมองหน้านางทองแล้วฝืนยิ้มให้
“อย่าไปฟังสิงโตเลยนะลูก” เปรยปลอบใจลูกสะไภ้ เพราะนางเห็นแววตาเจ็บปวดของลูกสะไภ้
“ค่ะ…” พรพรรณรับคำ แล้วยิ้มให้แม่สามี ยิ้มทั้งๆ ที่ในทรวงอกมันช้ำเลือด ช้ำหนอง
“ย่าครับ…” หนูน้อยขยับยุกยิงลงจากอ้อมกอดของมารดา พรพรรณจำใจปล่อยร่างน้อยให้ยืน เธอก้มมองลูก เด็กหน่อเด็ก มือของเธอยกขึ้นลูบไล้ศรีษะของลูกไปมา
“กันต์จะไปไหน มาหาย่ามะ” นางทองก้มมองหลานรักที่ยืนกอดขามารดาอยู่
“กันต์จะเข้าไปหาพ่อครับ” หนูน้อยผู้ไร้เดียงสาเหลือบสายตาเห็นบิดานั่งอยู่ในห้อง ก็จะเดินเข้าหาบิดาที่อยู่ในห้อง
“กันต์ไปกินข้าวกันนะครับ” พรพรรณรีบรั้งมือของลูกรักมากุมไว้ แล้วรีบอุ้มลูกเข้ามาไว้ในอกอีกครั้ง เธอไม่อยากให้ลูกเข้าไปยุ่งวุ่นวายกับเขาในห้องนั่น กลัวลูกจะไปสร้างความรำคาญใจให้กับชายหนุ่ม
“แม่ผมจะไปหาพ่อ” หนูน้อยที่อยู่ในอ้อมกอด มองหน้ามารดา
“อย่าไปกวนพ่อเลยนะครับ” พรพรรณชำเลืองสายตาเข้าไปในห้อง มองร่างหนาที่ยังนั่งอยู่ที่เดิม แววตาของคนทั้งสองประสานกัน แววตาสีเข้มมองมายังเธอและลูกมันช่างว่าเปล่าเสียเหลือเกินไม่มีความรักความห่วงใยในแววตาคู่นั่น
สิ้นสุดกันทีพอแล้วไปไม่ไหวแล้ว ตลอดห้าปีที่อยู่กับเขาเธอทนทุกอย่าง ต่อแต่นี้จะไม่ขอทน ในเมื่อเธอกับลูกไม่มีความหมายในชีวิตของเขา เธอก็พร้อมที่จะไป และหลีกทางให้ชายหนุ่มได้ไปมีความสุขกับคนที่เขารักและต้องการสร้างชีวิตด้วย เธอเป็นคนเดินเข้ามาหาชายหนุ่มเอง และวันนี้เธอก็ได้ตัดสินใจดีแล้ว เธอจะเป็นฝ่ายพาลูกเดินออกไปจากเขาชีวิตเขาเอง……