ดวงใจเนตรฐกร

สุภาพรยืนมองทะลุกระจกเข้าไปยังด้านในห้องปลอดเชื้อสำหรับผู้ป่วยอาการหนัก ทุกครั้งที่มองเข้าไปเห็นสายยางต่างๆที่มันระโยงระยางอยู่ในนั้น ภาพเหล่านั้นมันกรีดหัวใจของเธอให้เป็นแผลเหวอะหวะ สุภาพรจ้องมองแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายคิดถึงเจ้าของแหวนใจแทบขาด....
“คุณสุคะ ตื่นได้แล้ว” เนตรฐกรเรียกคนรักคะขาอย่างออดอ้อนน่ารัก หลังจากที่พยายามปลุกอีกฝ่าย แต่คนขี้เซาก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่น สุภาพรขี้เซาขนาดหนัก ถ้าหัวถึงหมอนเมื่อไหร่หลับเป็นตายทันที แต่เขาก็รู้วิธีปลุก...
“ทำไมฝันดีจัง” คนขี้เซายังพึมพำไม่ลืมตา
“สุขสันต์วันเกิดค่ะ” ร่างสูงกระซิบเบาๆที่ข้างหูก่อนจะเปิดกล่องกำมะหยี่สีแดงแล้วหยิบแหวนวงสวยที่เขาหอบข้ามน้ำข้ามทะเลมาเพื่อเธอโดยเฉพาะสวมลงบนนิ้วนางข้างซ้าย ความเย็นของแหวนทำให้คนขี้เซาค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆก่อนจะมองอีกฝ่ายตาโต
“...” สุภาพรพูดไม่ออก มัวแต่ตกใจจนอ้าปากค้าง
“สุขสันต์วันเกิดค่ะคุณสุที่รัก” เหยี่ยวตาคมมองอีกฝ่ายสายตาแพรวพราวระยิบระยับ
“จองแล้วนะ...ถ้าคุณสุพร้อมเมื่อไหร่เราแต่งกันทันทีตกลงไหม?” เนตรฐกรมองที่แหวนก่อนจะจ้องมองไปที่ดวงตาของอีกฝ่ายด้วยความรัก
“ทำไมต้องแกล้งด้วย” สาวห้าวออกอาการเก้อเขินเพราะปกติไม่ค่อยอ่อนหวาน ส่วนใหญ่คนที่หวานคืออีกฝ่ายมากกว่า
“ยังไม่ตอบคำถามเลย ตกลงไหม? ทันทีที่คุณสุพร้อมเราจะแต่งงานกันทันที” เสียงของเนตรฐกรทั้งทุ้มนุ่มและเซ็กซี่อย่างน่าฟังจนคนไม่ค่อยหวานออกอาการอายจนเห่อร้อนไปทั้งตัว
“...” สุภาพรพยักหน้ารับแทนคำพูด
‘ก็คนมันเขินอ่ะ’
“พูดค่ะ...นพอยากฟังเสียงคุณสุ ไม่ใช่พยักหน้า” ตาเหยี่ยวของเนตรฐกรจ้องมองลงไปในดวงตากลมโตของอีกฝ่าย อย่างคาดคั้นเอาคำตอบ
“ก็ได้ สุตกลง แต่ตอนนี้แค่หมั้นก่อนนะ” คนไม่มั่นใจในตัวเองยังต่อรอง
“ชอบแหวนไหมคะ? นพเป็นคนออกแบบเองเลยนะ มีวงเดียวในโลก”

สุภาพรหลับตาลงช้าๆสลัดภาพคนรักที่กำลังนอนเป็นผักอยู่โรงพยาบาลออกจากหัว "ไม่ต้องกลัวนะนพ คุณสุจะจัดการกับพวกมันอย่างสาสม" ดวงตากลมโตของสาวห้าวจ้องภาพถ่ายตัวบงการที่หยิบออกมาจากกระเป๋าอย่างมีความหมาย
แค้นนี้มันต้องชำระ
ฉันจะจัดการกับพวกแกทุกคน