เล่ห์รักจำนนใจ

มันคือบุพเพสันนิวาสหรือบุพเพอาละวาดกันแน่!
เมื่อจู่ๆ ‘อัศนี’ พี่ชายในวัยเด็กของจอมนรีก็มาตู่ว่า...
‘เธอเป็นของฉันมาตั้งแต่ห้าขวบแล้ว รู้เอาไว้ซะด้วย ยัยซาลาเปา!’
แถมโตมาเขาก็ยังชอบเรียก ‘ใช้งาน’ เธออย่างไม่เคยว่างเว้น
ราวกับว่าเธอคือทาสในเรือนเบี้ย เป็นลูกไก่ในกำมือ เป็นลูกกะจ๊อกยังไงยังงั้น
แล้วถามว่าทำไมเธอถึงยอมให้เขา ‘เรียกใช้งาน’ เธอได้ทุกเมื่อน่ะเหรอ
ก็เพราะว่า ‘อีตาพี่อัศ’ จอมเผด็จการชอบเอา ‘เงินค่าจ้าง’
ที่แพงกว่าค่าแรงขั้นต่ำไม่รู้ตั้งกี่เท่ามาล่อตาล่อใจน่ะสิ!
ก็แล้วใครบ้างล่ะ ที่ไม่อยากได้เงิน จริงไหม ทว่า ‘งานใหญ่’ ที่เขา ‘จ้างให้เธอไปเป็นเมีย’
ด้วยค่าจ้างที่สูงถึงเจ็ดหลักนี่สิ ทำเอา ‘จอมนรี’ ถึงกับคิดหนัก!

**********************************************************

“มะ...มีอะไร...” เพราะแววตาออดอ้อนของเขาเลยเชียว เสียงที่ตั้งใจจะทำให้แข็งเข้าไว้เลยอ่อนอ่อยไม่ได้อย่างใจ คิดแล้วก็น่าเจ็บใจ หัวใจก็หัวใจเราเองแท้ๆ แต่ทำไมถึงควบคุมให้มันเป็นอย่างที่ต้องการไม่ได้
“พี่หิว...”
โอ๊ย...แค่แววตาอ้อนๆ นั้นก็จะทำให้หัวใจเธอจะละลายอยู่แล้ว ทำไมจะต้องมาทำเสียงอ้อนกันแบบนี้ด้วยเล่า!
บอกเลยว่าอัศนีเวอร์ชันชั่นนี้เธอรับมือไม่ไหวหรอกนะ!
“หิวแล้วมาบอกหวานทำไม”
“ก็พี่ไม่รู้ว่าอะไรกินได้กินไม่ได้ กลัวว่าถ้ากินอะไรผิดสำแดงเข้าไปแล้วเดี๋ยวจะปวดท้องอีก”
จอมนรี...ใจแข็งเข้าไว้ อย่าใจอ่อนให้หน้าหล่อๆ กับแววตาและเสียงอ้อนๆ ของเขาเด็ดขาด!
“งั้นก็รอเดี๋ยว เดี๋ยวหวานจะไปทำอะไรให้กินก็แล้วกัน”
หืม...นี่เธอใจแข็งประสาอะไรกันยัยจอมนรีเอ๋ย!

*******************************************************
***นิยายเรื่องนี้เคยตีพิมพ์เป็นรูปเล่ม เนื้อหาเหมือนเดิมนะคะ***
******แนะนำโหลดผ่านเว็บ ราคาจะน่าคบหากว่านะคะ******