เหนือฟ้ายังมีรัก

รักแรกพบ...เมศิตารู้จักคำคำนี้ทันทีที่ได้สบตา
กับหนุ่มชาวไร่ธรรมดาๆ (ที่หล่อมาก...แถมยังอบอุ่นน่าฝากชีวิต)
การจะได้เขามา ‘แนบกาย’ นั้นไม่ยากนัก เมื่อเธอคว้าเขามาเป็นสามีได้อยู่หมัด
แต่เมศิตาไม่ได้ต้องการเพียงแค่นั้น ก็เธออยาก ‘แนบใจ’ ด้วยนี่นา
แบบนี้ต้องงัดมารยาสักกี่เล่มเกวียนออกมาใช้ก็ต้องยอมละ !!!



“เปิดดูสิ”
เมศิตาทำตามอย่างว่าง่าย พอเห็นสิ่งที่อยู่ในมือดวงตาก็เปล่งประกายอย่างดีใจ ชายหนุ่มหยิบมาใส่ข้อแขนเล็ก มองผลงานของตัวเองอย่างกระหยิ่มใจ
สร้อยเส้นนั้นมันดูน่ามองยิ่งกว่าอยู่ในตู้เสียอีกเมื่ออยู่กับผู้หญิงที่เขารัก
“ฝีมือคุณอีกใช่มั้ยคะ” หญิงสาวมองคนเจ้าเล่ห์อย่างรู้ทัน เมื่อเห็นเขายังคงถือถุงแบบเดียวกันไว้ในมือโดยไม่ยื่นมาให้เธอ
“ใครจะยอมน้อยหน้าล่ะ ไม่มีทางที่ผมจะให้ใครมาประทับตีตราจองคุณได้อีก นอกจากผม”
เมศิตาหน้าร้อนผ่าว ไม่เคยวาดฝันว่าคุณภูของเธอจะพูดจาโรแมนติกเกินใครขนาดนี้ก็เป็นด้วย
“แล้วอย่าคิดว่าจะรอดนะวันนี้” ชายหนุ่มกระซิบเมื่อยกมือโอบเอวพาหญิงสาวเดินออกจากร้าน “คุณต้องโดนลงโทษที่ยอมให้ผู้ชายคนอื่นมาแตะเนื้อต้องตัว ตรงไหนบ้างผมจำไว้หมดแล้ว”
“คุณจะตีฉันหรือคะ” คนตัวเล็กเอี้ยวตัวถาม
“จะลบรอยต่างหาก” ภูวรินทร์ส่งสายตาเจ้าชู้อีกแล้ว “แต่ใช้ปากลบนะ”