เจ้าบ่าวที่(ไร้)รัก

“เพราะแบบนี้ใช่ไหมคะพี่วัตถึงผิดนัดน้ำ” บัดนี้น้ำตามากมายไหลพรั่งพรูลงมาเป็นสายราวกับกำแพงพังทลายโดยไม่คิดอายสายตาใครทั้งนั้น ดีที่บริเวณดังกล่าวเป็นลานจอดรถด้านหลังที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เพราะตอนมาถึงไม่เห็นเขาจึงเดินมาดูรถให้แน่ใจ และสุดท้ายก็ได้เจอกับภาพบาดตาอย่างจัง

พวกเขาสองคนกำลังช่วยกันรุมเหยียบย่ำหัวใจเธอ!

“มันไม่ใช่อย่างนั้น พัดไม่สบาย พี่ก็เลยพามาหาหมอ” ศาสวัตตอบตามจริง จะไม่ให้เขาดูดำดูดีเพื่อนร่วมงานได้อย่างไร หลังจากส่งพัดชากลับบ้านก็ตั้งใจจะไปหาเธอ มันเป็นเหตุสุดวิสัยจริงๆ

“การพาเธอมาหาหมอมันสำคัญกว่านัดของน้ำอย่างนั้นเหรอคะ”

“มีเหตุผลหน่อยสิ”

“รู้ไหมน้ำต้องรอกี่ชั่วโมง... ต้องกลายเป็นอีบ้านั่งอยู่หน้าโรงหนังคนเดียว เคยรู้บ้างไหม!” น้ำเสียงไต่ระดับจากค่อยไปดัง

“อย่าตะคอกใส่พี่ ไม่น่ารักเลย”

“ใช่สิ น้ำเล่นละครตบตาไม่เก่ง ตีสองหน้าไม่เป็น ก็เลยไม่น่ารักเท่ากับผู้หญิงของพี่วัต”

“พูดอะไรออกมารู้ตัวหรือเปล่า”

“พี่วัตนั่นแหละรู้ตัวหรือเปล่าว่ากำลังทำอะไรอยู่ กี่ครั้งแล้วที่น้ำต้องเป็นฝ่ายรอ รอแล้วรอเล่าเหมือนกับหมาที่เลี้ยงไว้แก้เหงาตัวหนึ่ง พอไม่เหลือใครถึงจะเห็นหัวหมาตัวนี้” ธารธาราระบายความอัดอั้นเหมือนคนกักเก็บมานาน จากที่เคยพูดจาน่ารักอ่อนหวานก็กลับกลายเป็นก้าวร้าว สร้างความไม่ชอบใจให้กับคนถูกตะคอกใส่หน้าปาวๆ จนครางเสียงต่ำอันเป็นสัญญาณเตือนว่าความอดทนกำลังจะหมดลงแล้ว

“น้ำ”

“หน้าตาก็ดี การศึกษาก็มี แต่กลับไม่มีปัญญาหาแฟนเป็นของตัวเอง” ธารธาราหันไปจวกผู้หญิงไร้ยางอายอย่างควบคุมอารมณ์ไม่ได้ ทุกความรู้สึกนึกคิดถูกปลดปล่อยออกมาราวกับถูกปีศาจร้ายเข้าครอบงำ

“หยุดว่าพัดเดี๋ยวนี้นะ”

“ทำไมต้องหยุด ในเมื่อน้ำพูดความจริง ทนฟังไม่ได้หรือไงคะ”

“ถ้าไม่หยุด เราก็ไม่ต้องพูดกันอีก!”

คำประกาศจากริมฝีปากหยักกรีดหัวใจของธารธาราจนแหลกยับเยิน ความหมายของเขาไม่ต่างจากการบอกเลิก แต่ที่ไม่พูดว่า ‘เลิก’ เพราะเขาไม่เคย ‘คบ’ เธอเลยต่างหาก สายตาทอดมองคนทั้งคู่ผ่านม่านน้ำตาที่พร่าพราย วินาทีนี้เธอรู้แล้วว่าความอดทนมันมีขีดจำกัดแค่ไหน

พอกันที ความรักที่ไม่มีวันสมหวัง ต่อให้รักแค่ไหนก็ไม่มีทางได้หัวใจของเขาแม้สักเศษเสี้ยว…


ศาสวัต จรัสวรโชติ : เพราะรักที่ไม่สมหวังจึงทำให้เขากลายเป็นคนไร้หัวใจ

ธารธารา สุขจินดา : เพราะรักเขามากเกินไปจึงยอมเจ็บปวดซ้ำแล้วซ้ำเล่า