กลับไปเลี้ยวที่ทางแยก 2

“เลิกยุ่งวุ่นวายกับกูสักทีได้มั้ย? หายป่วยแล้วใช่ป่ะ? งั้นก็กลับบ้าน---”
“พูดมาคำเดียว ว่าที่เป็นอยู่น่ะเพราะหมดรัก...แล้วกูจะไป”เต็มพูดขัดผมเสียงเข้มพร้อมกันนั้นเขาก็เขยิบมือมาวางทับกับมือของผมเอาไว้เพื่อยึดไม่ให้ผมได้เก็บจัดอะไรได้อีก ผมก้มหน้าคางจรดอก แต่กลับถูกมือของเต็มมางัดปลายคางช้อนขึ้นแล้วล็อคเอาไว้เสียแน่น

ผมรู้ว่าเต็มกำลังจะบังคับให้ผมมองตาเขา และถ้าผมได้มองล่ะก็ จบเห่แน่ คิดแล้วผมก็เลยหลับตาปี๋เลยแล้วก็พยายามจะฝืนพูดในสิ่งที่ขัดกับความรู้สึกของตัวเองออกไป

“ชะ ใช่ กู กูไม่ ไม่---อื้อ” ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อจู่ๆริมฝีปากก็ถูกขบเม้มอยากรุนแรง อารามตกใจทำให้ผมเผลอลืมตาโพลงแล้วจึงได้พบว่าใบหน้าของเราอยู่ใกล้กันมากแค่ไหน ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้พยายามจะหลบดวงตาคู่สีเทาของเขาจะเป็นจะตายแต่ตอนนี้กลับได้จ้องเสียใกล้ชิดจนแทบเห็นเม็ดฝุ่นแพขนตาของเขาเลย

ในเนื้อตาของเติมเต็มปรากฏร่องรอยของความนึกคิดบางอย่างที่ผมเดาไม่ถูก หรือบางทีที่อ่านไม่ออกอาจจะเป็นเพราะสติกำลังตะเลิดเปิดเปิงไปกับจูบอันรุนแรงอย่างที่เต็มไม่เคยทำกับผมมาก่อนก็เป็นได้

ผมนึกว่าเขาจะกัดปากผมให้แตก แต่ก็ไม่ ที่เขาทำคือขบเบาๆสลับกับดูดดึงไปมาจนผมรู้สึกเจ็บจี๊ดไปหมด สิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้อาจจะเป็นเพียงเสี้ยววินาทีก็เป็นได้ แต่สำหรับผมมันให้ความรู้สึกนานแสนนานจนกระทั่งเติมเต็มผละออกจากตัวผมแล้วพูดถ้อยคำด้วยน้ำเสียงดุดันนั่นแหละผมถึงจะรู้สึกตัวขึ้นอีกครั้ง

“อย่าทำเป็นเล่นกับเรื่องของความรู้สึกนะกระเตื้อง”
----------------------------------------------------------
ถ้าเพียงแต่กระเตื้อง นศพ.ปี2คนนนี้จะไม่ได้มีปมที่ทำให้เขาเลือกที่จะหันหลังให้กับสังคม และถ้าเพียงแต่เติมเต็ม เพื่อนร่วมคณะผู้แสนสว่างไสวและมีชีวิตที่โดดเด่นเจิดจ้าเรียกได้ว่าเป็นขั้วตรงข้ามของกระเตื้องจะไม่ผ่านเข้ามา เรื่องราวของย่าวก้าวแห่งชีวิตและความรักที่ค่อยๆขยับและถักทอขึ้นจากความผูกพัน กระทั่งเกี่ยวกระหวัดรัดรึงดั่งด้ายแดงแห่งรักนิรันดร์ก็คงไม่อาจเกิดขึ้นได้อย่างแน่นอน...

ขอเชิญท่านผู้อ่านพบกับ นิยายวายเรื่อง กลับไปเลี้ยวที่ทางแยก โดย Czuki นิยายชายรักชายที่ไม่ได้ให้เพียงความบันเทิง แต่ยังให้แง่คิดในการดำเนินชีวิตประจำวัน การันตีด้วยรางวัล [เซ็งเป็ดอะวอร์ดครั้งที่ 10 ในสาขา นิยายสุดโศก] ซึ่งผ่านการโหวตและได้รับเสียงสะท้อนจากผู้อ่านว่าเป็นนิยายที่ระหว่างอ่านช่างบีบหัวใจและทำให้ร้องไห้หนักมาก แต่บทจะหวานก็หวานอบอุ่นเสียจนพาลอดยิ้มกับตัวเองเสียไม่ได้และที่สำคัญคือ [จบดี ]ไม่มีโศกนาฏกรรมเกิดขึ้นแต่อย่างใด...