หลงเสน่หา

หลงเสน่หา เป็นนิยายโรมานซ์ ที่ออกไปทางหวานเล็กๆ ดราม่าหน่อยๆ เร่าร้อนบ้างตามวาระและโอกาส
...........................
โปรย หลงเสน่หา

ความต้องการทั้งทางร่างกายและจิตใจ เป็นเรื่องยากที่จะห้ามปราม แม้รู้ดีแก่ใจว่าสิ่งที่ทำมันผิดทุกประตูแต่เมื่อถูกความรักความใคร่เข้าครอบงำสาวน้อยใสซื่อจึงเผลอทำเรื่องที่ผิดพลาดที่สุดในชีวิต เธอพยายามชดเชยความผิดพลาดของตัวเองด้วยการเดินหายออกมาจากวงโคจรชีวิตของเขา หากโชคชะตากลับเล่นตลกเหวี่ยงเขาคืนกลับเข้ามาหาเธออีกครั้ง
…เธอควรปล่อยเขาไปหรือว่ายึดเขาเอาไว้…

“รินจ๋าให้ผมได้ไหม” วูฟล์เอ่ยถามขณะเขากำลังใช้มือลูบไล้ไปมาบนเรือนร่างกึ่งเปลือยของหญิงสาว
“ค่ะ” สาวน้อยตอบรับเสียงหวานเมื่อเธอเองก็กำลังอารมณ์เตลิดไปไกลกับการปลุกเร้าของเจ้านายหนุ่ม และเมื่อเสียงหวานๆ ตอบรับปราการปกป้องทุกชิ้นจึงถูกถอดออกจากร่างบอบบาง
“รินสวยมากเลยเด็กน้อยของฉัน”
เขาเอ่ยชมเสียงแหบพร่าเมื่อเรือนกายขาวเย้ายวนเปลือยเปล่าอยู่ตรงหน้า เสื้อผ้าที่เขาสวมใส่ถูกถอดออกและเขาก็เปล่าเปลือยเช่นเดียวกันกับเธอ สารินแก้มแดงเรื่อเมื่อมือเล็กถูกเขาคว้ามากำรูดขยับแก่นกายชายอย่างช้าๆ เป็นการนำทางคนไม่เคย สารินกำลังจะหลบตาด้วยความขวยเขินแต่วูฟล์ไม่ปล่อยให้เธอทำได้อย่างที่ตั้งใจ เขาละมือจากมือของลูกศิษย์คนสวยเมื่อเห็นเธอสามารถจับจังหวะและเร่งเร้าความต้องการทางอารมณ์ของเขาได้ดีเกินคาด มือใหญ่เชยปลายคางบังคับให้สาวน้อยเผยอรอรับรสจูบแสนหวานที่เขาบรรจงมอบให้เธอด้วยความตั้งอกตั้งใจ