ในสวนรัก

จอมทัพถอดแว่นกันแดดออก ใบหน้าหล่อเหลาเกลี้ยงเกลาไร้เคราหนวด ทว่ากลับดูน่ากลัวกว่าลุคมหาโจรเช่นตอนอยู่ไร่ทัพไทมากมายนัก โดยเฉพาะสายตาเย็นยะเยือกที่จ้องมองอดีตคู่รักกำมะลอซึ่งนั่งหน้าซีดจืดเจื่อนพอๆ กับผ้าปูที่นอนของโรงพยาบาล
นลินดูไม่เหมือนผู้หญิงที่มีลูกอายุสองขวบแล้วเลยสักนิด ใบหน้าอ่อนเยาว์หมดจดไร้เครื่องสำอางค์ยังคงสวยสดใสราวกับเด็กมัธยมชวนล่อลวงใจได้ง่ายๆ ถ้าหากเพียงรู้ว่าอายุไม่น้อยแล้ว ผิวพรรณเกลี้ยงเกลาไร้กระฝ้าเช่นชาวตะวันตกยิ่งทำให้ดูนุ่มนวลอ่อนหวานอย่างที่ไอ้พวกฝรั่งหื่นมันชอบกันนัก โดยเฉพาะไอ้หมอนั่นที่เพิ่งเดินชนไหล่เขาไปตอนออกจากห้อง นลินแม้จะดูผอมลงไปสักสองสามกิโลกรัมแต่หน้าอกที่เขาเคยเกลือกกลั้วใบหน้าด้วยความหลงใหลยังคงขนาดล้นหลามเท่าเดิม และเขามั่นใจว่าไอ้หน้าเหลี่ยมนั่นต้องแอบจ้องหน้าอกแม่ของลูกเขาอยู่บ่อยๆ แน่
จอมทัพยิ่งมองก็ยิ่งหงุดหงิดใจ แม่ตัวดีหน้าสดหุ่นเซ็กซี่ยั่วใจขนาดนี้ยังดูดีกว่าพวกดาราแต่งหน้าหนาเตอะทำศัลยกรรมเดือนเว้นเดือนเสียอีก เขาอยากจะค่อนแคะสักนิดเลยพูดไม่ออกสักคำ
ประธานราชปราชญ์กรุ๊ปยิ้มเย้ยมุมปาก แค่นเสียงหัวเราะราวกับขบขันเสียเต็มประดา สุดท้ายก็กลายเป็นขบขันจริงจังจนตัวงอเลยไปทรุดนั่งริมเตียงนอนคนป่วย
เสียงหัวเราะบาดหูเรียกสติของนลินให้กลับคืนมา ความโมโหค่อยๆ พุ่งขึ้นทีละนิดๆ จนสูงปี๊ด
“ขำอะไรนักหนา ที่นี่ห้องคนป่วยต้องการพักผ่อน ถ้ายังคุมตัวเองไม่ได้ก็ออกไปหัวเราะข้างนอกค่ะ”
“ไม่ล่ะ ผมจะอยู่ที่นี่ ในห้องนี้ กับลูกของผม คุณไม่มีสิทธิไล่พ่อของเด็กนะจ๊ะโมจ๋า” จอมทัพเอ่ยเสียงหวานหยดแต่นัยย์ดำมืดคล้ายพายุคลุ้มคลั่งเตรียมกระหน่ำห่าฝนใส่คนตรงหน้า
นลินทั้งหวาดหวั่นระคนตกใจ แม้จะรู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่สมควรมาทำท่าเป็นพ่อของลูกด้วยความหยิ่งผยองขนาดนี้ เพราะเรื่องของทั้งคู่จบลงนานแล้ว
อ้อ ไม่สิ ถ้าเขาจะต้องแสดงความเป็นพ่อเธอย่อมไม่ขัดอะไร แต่ท่าทีไล่บี้เธอให้ตายด้วยสายตาแบบนี้ มันจำเป็นขนาดนั้นเลยหรือ เธอก็ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผลที่จะห้ามความเป็นพ่อลูกเสียหน่อย
ที่สำคัญ เธอไม่คิดจะใช้ลูกเป็นข้ออ้างในการสูบเงินสูบทองจากเขา จึงไม่มีการติดต่อกลับไปเลยสักครั้ง อย่างนี้เขาก็ควรจะเข้าใจเจตนาเธอแล้ว ตกลงว่าที่ขึ้นแท่นเป็นท่านประธานเพราะเส้นสายหรือความสามารถกันแน่
นลินพยายามปรับอารมณ์ให้เข้ารูปเข้ารอย ก่อนเอ่ยกับท่านประธานราชปราชญ์กรุ๊ปผู้ยิ่งใหญ่
“ฉันยอมรับว่าคุณจอมทัพคือพ่อของลินนี ไม่คิดจะอิดออดปิดบังให้เสียเวลาเมื่อคุณมาพบลินนีแล้วถึงที่นี่ แต่การขอให้คุณออกไปจากห้องเพราะว่าคุณทำเสียงดัง และอาจจะทำให้ลูกตื่น เข้าใจไหมคะ”
“อ้อ ยอมรับกันง่ายๆ แบบนี้เพราะคิดว่าตนเองไม่มีทางแก้ต่างได้เลยใช่ไหม แต่ขอโทษนะ ความผิดของเธอยังคงอยู่ และฉันจะไม่ยกโทษให้ง่ายๆ” จอมทัพกดเสียงที่เค้นออกมาจากคอให้ต่ำลงเพราะกลัวลูกตื่น แต่แน่นอนว่าไม่คิดจะออกไปจากห้องอย่างที่โดนไล่
ใบหน้าซีดเซียวของนลินบึ้งตึงยิ่งกว่าเดิม สองมือกำหมัดแน่น เธอพยายามสะกดกลั้นไม่ให้เผลอลั่นเหตุผลต่างๆ ใส่หน้าผู้ชายไร้หัวใจ และยังมั่นใจด้วยว่าถ้าทำอย่างนั้นออกไปก็คงไม่ระคายสมองของเขาอยู่ดี ตอนนี้จอมทัพเหมือนสุนัขร็อตไวเลอร์ที่กำลังไล่กัดคนไม่เลือก และคนๆ นั้นก็คือเธอนี่เอง
“ฉันขอร้อง วันนี้คุณช่วยกลับที่พักของคุณไปก่อน พรุ่งนี้หลังจากลินนีออกจากโรงพยาบาลและฉันพาลูกไปฝากพี่เลี้ยงแล้ว เราค่อยนัดคุยกันให้หายข้องใจดีไหมคะ” และเธอจะต้องคิดทุกวิถีทางเพื่อให้ลินนีอยู่กับเธอ ต่อให้ต้องต่อสู้ในชั้นศาลก็ตาม และมั่นใจว่าทศทิศที่เป็นพ่อทูลหัวของลินนีต้องยินดียื่นมือเข้าช่วยอย่างแน่นอน
“คืนนี้โมจะนอนกับลูกที่นี่?” เพราะเขาได้ยินตอนเธอขอให้ไอ้ฝรั่งนั่นเอาของใช้มาให้
“ค่ะ”
“เอามือถือของโมมา” สั่งพลางยื่นมือไปหน้าหญิงสาว
นลินมองนิ้วที่กระดิกอย่างกับเจ้าหนี้ทวงดอกตรงหน้าแล้วอยากจับมากัดให้เลือดสาดนัก “ทำไมคะ หรือกลัวฉันหนี?”
“อย่าโยกโย้ เอามา” จอมทัพสั่งเสียงเข้ม ในหัวเริ่มมีลาวาเดือดปุดๆ อีกระลอกเมื่อเห็นท่าทีแข็งขืนไม่โอนอ่อนว่าง่ายเช่นแต่ก่อนของอีกฝ่าย ยิ่งได้ชื่อว่าเป็นแม่ของลูกเขาแล้ว จะออดอ้อนยอมเขาสักนิดมันไม่สมควรกว่าหรือวะ
ตั้งแต่เจอหน้ากันคำพูดหวานหูเช่น ‘สบายดีหรือเปล่าคะ เดินทางเหนื่อยไหม กินอะไรมาหรือยัง’ มันหายไปไหนหมด คนเคยนอนกอดก่ายกันมาตั้งเป็นเดือนสมควรจะต้องมีท่าทีห่างเหินขนาดนี้เลยเหรอ จิตใจของผู้หญิงคนนี้ทำด้วยอะไรกัน โว้ย! ยิ่งคิดยิ่งโมโหโว้ย!