จนกว่า(เรา)จะรักกัน

ปาลิตาสะดุ้งสุดตัว เมื่อมองเห็นเงาสะท้อนในกระจกจากด้านหลัง ร่างบางหันกลับมามอง จะถอยหนีก็ไม่ได้ เพราะด้านหลังเป็นอ่างล้างมือ
“คุณ! เข้ามาทำไม ออกไปนะ”
“ผมจะเข้าห้องน้ำ”ภีมภัทรตอบหน้าตาเฉย
“งั้นก็หลีกไป จะเข้าห้องน้ำก็เชิญ”ปาลิตาเดินสวนออกไป แต่ก็ต้องสะดุ้งอีกครั้ง เมื่อภีมภัทรพูดบางคำออกมา
“ท้องหรือเปล่า”
เท้าบางหยุดชะงัก เมื่อคำพูดของเขา กระแทกใจอย่างแรง ใช่ประจำเดือนเธอไม่มาสองเดือนแล้ว และวันนั้นเธอเลือกความตาย แต่เมื่อเธอไม่ตายสมใจ เธอจึงต้องแบกรับความอัปยศนี้เอาไว้
“เปล่า”ตอบพร้อมกับเดินหนี
“แต่งงานกันตอนนี้ยังทันนะคุณ อย่าลืมนะว่าท้องมันโตขึ้นทุกวัน”
“ฉันไม่ได้ท้อง!”ปาลิตาหันไปเถียง
“ก็ดีที่คุณไม่ท้อง เพราะเท่ากับว่าเราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก ต่อไปผมจะได้เข้านอกออกในที่นี่ได้อย่างสบายใจ”
“หมายความว่าไง”ร่างบางหันกลับมาเผชิญหน้าชายหนุ่มทันที
“หมายความว่า ผมชอบอาริษา ผมจะจีบเธอ”
“หยุดความคิดเลวๆของคุณซะ! อย่ามายุ่งกับน้องฉัน”
“ผมไม่จำเป็นต้องฟังคุณ เพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกัน”
“ฉันไม่ได้ยุ่งกับพี่นนท์แล้ว นายน่าจะพอใจนะ”
“ไม่เกี่ยวกันนี่ ผมชอบริษา ผมจะจีบเธอ ไม่เกี่ยวกับเรื่องพี่นนท์”ภีมภัทรตอบกลับหน้าตาเฉย
“คุณภีม!”
“ครับ จำผมได้แล้วหรอครับ ที่รัก”พูดพร้อมกับส่งมือแกร่งมาจับคางมน ก่อนจะใช้มืออีกข้างจับข้อมือ ข้างที่เคยมีรอยมีดขึ้นมาพิศดู ภีมภัทรพอใจเมื่อแผลที่ข้อมือเธอหายแล้ว ไม่หลงเหลือแม้แต่รอยแผลเป็น ปาลิตาปัดมือเขาทิ้ง ก่อนจะจ้องลงในตาคู่คมอย่างเอาเรื่อง
“อย่ามายุ่งกับน้องฉัน!”
“ผมจะถามคุณอีกครั้ง คุณท้องหรือเปล่า”
“ฉัน-ไม่-ได้-ท้อง”