กรงสิเน่หา

เพราะคิดว่าการแต่งงานที่กำลังจะเกิดขึ้นนั้นไม่ได้มีพื้นฐานจากความรัก
ณิชาบูลจึงเลือกหนีไปตั้งแต่ในวันหมั้น ทำให้คู่หมั้นแบบกิตติภพเจ็บปวดกับการกระทำของคนที่เขาแอบหลงรักมาเนิ่นนาน
ชายหนุ่มจึงจับตัวเธอไปเพื่อสอนบทเรียนรัก พร้อมทั้งกดดันสาวเจ้า หากเธอยังไม่ยอมแต่งกับเขาดีๆ แล้วล่ะก็...
เขาจะปล้ำเสียเลย!!!!

"รังเกียจพี่นักเหรอ"
เธอได้ยินเสียงถามดังแว่วอยู่ข้างหู เธออยากบอกว่าไม่ใช่ เธอไม่ได้รังเกียจเขา แต่...กลัว กลัวว่าคนที่ถูกความโกรธเข้าครอบงำจะทำอะไรบ้าๆ ลงไป ทว่าเพราะอะไรก็ไม่รู้ แม้ว่าเธอจะกลัวขนาดนี้เธอก็ยังมีความหวังเท่าปลายนิ้วก้อยว่า...เขาจะไม่ทำ เขาต้องเห็นแก่หน้าพ่อ หน้าแม่เธอ และหน้าพ่อเขาที่เอ็นดูราวกับลูกสาว ถึงเขาจะไม่คิดว่าเธอเป็นน้อง ก็คงไม่ทำลายเธอให้ปี้ป่น...ใช่ไหม...
ติ่งปลายก้อยมีอันหดเล็กเหลือแค่เท่าไส้ติ่งเมื่อณิชาบูลรับรู้ถึงอะไรที่มันอุ่นๆ เปียกๆ แนบแก้มเธอ
"พี่แมน! จะทำอะไรน่ะ" เธอร้องห้ามทันทีเมื่อสติประมวลผลว่าเขากำลังลวนลามเธอ เขาหอมแก้มเธอ!
"ไม่อยากให้พี่เอามือเช็ดน้ำตาให้ พี่ก็จะใช้ปากเช็ด"
"ไม่นะ อย่ารังแกหนู พี่จะทำกับหนูแบบนี้ไม่ได้นะ"
"รังแกเหรอ"
ในที่สุดมือที่จับแขนณิชาบูลแน่นก็ปล่อยแขนเธอเพื่อที่กิตติภพจะนำมือข้างนั้นและมืออีกข้างจับสองแก้มของเธอเอาไว้ ตรึงแน่นให้มันเงยนิดๆ ทำให้เธอมองสบตาเขา เห็นว่าตอนนี้ตาเธอกับตาเขาอยู่ใกล้กันมาก มากจนทำให้เธอต้องกลั้นหายใจ
คุณพระคุณเจ้าช่วยลูกด้วย! เธอไม่เคยมองหน้ากิตติภพใกล้ขนาดนี้มาก่อนเลย
ก่อนนี้แค่แอบมองก็อายจะแย่แล้ว แต่นี่...อื้อ...ใกล้กันแค่คืบ ใกล้กันจนเธอรู้สึกเหมือนแก้มนวลข้างหนึ่งสามารถสัมผัสได้ถึงไออุ่นจากลมหายใจเขา
อึ๋ยยยยย มันจักจี้ มันเขิน มัน...