โบตั๋นแรกผลิ เล่ม 1

นิยายเรื่องนี้สองเล่มจบค่ะ

จางจินหยี หญิงสาวชาวบ้านธรรมดาที่ปลอมตัวเป็นชายเพื่อมาทำงานหาเงินจุนเจือครอบครัวในเมืองหลวง มีเหตุจับพลัดจับผลูต้องเข้าไปเป็นขันทีในวังหลวง ถ้าจะโทษก็ต้องโทษ โบตั๋นแรกผลิ หนังสือที่เขียนโดยบัณฑิตเสเพล

......................

หลี่ผิงเฟิงใบหน้าชมพูระเรื่อขึ้นมาทันที ข้าเป็นคนถูกเห็นยังหน้าด้านกว่าเขาเสียอีก ถึงสามารถเอ่ยถามได้อย่างแนบเนียนเช่นนี้น่านับถือตัวเองยิ่งนัก

“คือ...ตอนที่เข้าไปเจอนางเข้า นางน่าจะกำลังอาบน้ำในลำธาร”

“ท่านก็เลยจะรับผิดชอบด้วยการสู่ขอนางมาแต่งงาน” เขาพยักหน้า

“ว่าอย่างไรเจ้าเคยเจอหรือไม่”

“ว่าแต่หญิงงามที่ท่านว่ารูปร่างหน้าตาเป็นเช่นไร บอกแค่ว่าหญิงงามข้าจะไปรู้ได้อย่างไร”

“คือ...ข้าก็เห็นใบหน้านางไม่ชัด” ถ้าเห็นไม่ชัดก็มองหน้าข้าให้ชัดๆนี่...

“เช่นนั้นก็แล้วไปเถิด หากเห็นไม่ชัดใยต้องเก็บมาใส่ใจ ไม่แน่นางอาจจะเป็นปีศาจก็ได้ ข้าเคยได้ยินคำร่ำลือว่าด้านหลังหุบเขาเคยมีปีศาจจิ้งจอกอาศัยอยู่ หรือไม่ก็อาจจะเป็นผี”

“ข้าไม่เชื่อเรื่องงมงายพวกนั้น ข้าสัมผัสมือของนางแล้วมือของนางอุ่นเหมือนข้า นางต้องไม่ใช่ปีศาจหรือผีแน่นอน” หลี่ผิงเฟิงค้านขึ้นทันที

ถอนหายใจก่อนจะเอ่ยแก่เขา “ท่านบอกว่าท่านเห็นนางไม่ชัดไม่ใช่หรือ ก็แปลว่าท่านก็เห็นตัวนางไม่ชัดเช่นกัน อย่าได้ถือสาเป็นเรื่องใหญ่โตเลย ข้าคิดว่านางก็คงคิดเช่นเดียวกับข้า”

“แต่ข้าเห็นนี่นา”

“ท่านเห็นสิ่งใด!” ตกใจ...บอกว่าเห็นไม่ชัดยังพอทน

หลี่ผิงเฟิงเหม่อมองไปไกล เหมือนอยู่ในห้วงฝัน “ข้าเห็น...ผมของนางดำสนิทราวกับม่านน้ำตก ยาวไปถึงกลางแผ่นหลังนวลเนียนของนาง” ข้าเหลือบตามองไรผมบนหน้าผากตัวเอง

“แขนของนางยาวสมส่วน ท่อนแขนเสลาดั่งรากบัว” ข้าชูแขนทั้งสองข้างขึ้นมามอง

“รูปร่างของนางสูงโปร่งอรชรอ้อนแอ้น ดุจดังวาดภาพ” ข้าก้มลงมองตัวเองตั้งแต่ปลายเท้ามาจนถึงหัวไหล่

“ส่วนนั้นของนาง...” แล้วหลี่ผิงเฟิงก็กระแอมขึ้นมา ใบหน้าแดงระเรื่ออีกครา

“ข้าบอกเจ้าได้แค่นี้ สรุปคือแม้ข้าเห็นใบหน้าของนางไม่ชัดแต่ข้ามองเห็นคร่าวๆว่านางงดงามอย่างแน่นอน”

“ส่วนนั้นของนางที่เจ้าเอ่ยถึงมันคือสิ่งใดกัน” ข้าเริ่มอยากรู้

“ไม่ใช่เรื่องของเจ้า” เขาตัดบทใบหน้ายังคงแดงระเรื่อไม่จากหาย

...........................

ขอบคุณทุกท่านที่อุดหนุนนะคะ

#นิยายรักจีนโบราณ