ดั่งต้องมนตร์อสูร (ฉบับ UNCUT)

ฉบับ (UNCUT)

เมื่อน้องชายเพียงคนเดียวจบชีวิตลงด้วยน้ำมือของผู้หญิงแพศยาสารเลว เบอนันเดส มิโลสลาฟ จึงลากคอตัวต้นเหตุมารับผลของการกระทำสุดระยำ ด้วยการหอบความแค้นทั้งหมดมาลงที่ โรฮันนา บวรเกียรติกัมปนาท หญิงสาวผู้แสนอาภัพ โดยไม่คิดจะไต่สวน แต่กลับลงความเห็นว่าเธอนั้นเลวชาติเกินให้อภัย และในเมื่อกฎหมายเอาผิดเธอไม่ได้ เขานี่แหละจะยัดเยียด ‘นรก’ ให้เธอจดจำไปจนวันตาย ‘พ่ออสูรร้าย’ กักขังเธอให้เป็น ‘จำเลยสวาท’ ผู้แสนต้อยต่ำ ดูถูกเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของสาวเจ้าจนไม่เหลือชิ้นดี พิพากษาและ ‘ลงทัณฑ์’ จนเธอมีราคีและรอยน้ำตาอย่างสาแก่ใจ กว่าจะรู้ว่าคนที่ตัวเองทำร้ายหาใช่ผู้ร้ายตัวจริงไม่ ก็เมื่อเสียหัวใจไปพร้อมกับสายใยแห่งรักที่เพิ่งก่อกำเนิดเสียแล้ว


“คุณช่างโหดร้ายกับฉันนัก” แม่สาวผู้อาภัพร้องไห้ด้วยความอาดูรสุดหัวใจ
“ฉันยังร้ายได้มากกว่านี้อีก และถ้าเธอยังคิดหนี รับรองว่าเธอจะได้เห็นความร้ายชนิดนรกยังชิดซ้ายของฉันแน่” เบอนันเดสเอ่ยเย็นยะเยือกชวนขนลุก
“ถ้าคุณเกลียดฉันมากนักทำไมไม่ฆ่าฉันซะเลยล่ะ จะเก็บฉันไว้ทำไม” โรฮันนากรีดร้องอย่างคับข้องใจ น้ำตาไหลพรากไม่ขาดสาย ก่อนจะสะดุ้งเฮือกเมื่อคนใจทมิฬคว้าเข้าที่สันกรามน้อย แล้วออกแรงบีบอย่างไร้ความปรานี พร้อมเค้นเสียงเสียงอำมหิตลอดไรฟัน
“ความตายสำหรับเธอมันยังน้อยไปด้วยซ้ำ”
“แล้วคุณจะเอายังไง! จะเอายังไงกับฉัน!” หญิงสาวสวนกลับอย่างสติแตก แล้วร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความคั่งแค้นระคนอดสูอย่างหาที่เปรียบไม่ได้
“ฉันก็จะ ‘เอา’ เธอไปเรื่อยๆ ยังไงล่ะ” น้ำคำที่หลุดออกมาจากปากคนโอหังทำให้คนฟังแทบสิ้นสติ ก่อนจะเงยหน้าเอ่ยถามทั้งน้ำตา
เขาช่างใจดำอำมหิตผิดมนุษย์มนายิ่งนัก จับเธอมาลงทัณฑ์ด้วยการทารุณทั้งกายใจไม่พอ เขายังต้องการให้เธอไม่สามารถยืนหยัดอยู่ในสังคมได้อีกต่อไป ถ้าจะทำกันขนาดนี้ทำไมเขาไม่ฆ่าเธอให้ตายคามือซะเลยล่ะ โรฮันนาได้แต่คิดอย่างแค้นเคืองระคนน้อยใจให้ชายผู้โหดร้ายป่าเถื่อนตรงหน้า
“แล้วเมื่อไหร่คุณจะปล่อยฉันไป”
“หึ…ถ้าเธออยากไปจากฉันนัก ก็รีบยั่วฉันให้มากๆ ฉันจะได้พาเธอขึ้นเตียงบ่อยๆ แล้วรับรองว่าหลังจากนั้นไม่นานเธอโดนฉันเฉดหัวทิ้งสมใจแน่ ถ้าเธอท้องทุกอย่างก็จบ!”