วิวาห์ลวง(ใจ)

เมื่อบางครั้งพระรองแสนดีก็อยากเป็นพระเอกแสนเลวบ้าง...

“การแต่งงานมันไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะเม เธอจะเดินเข้ามาในคอนโดเราแล้วขอร้องเราให้ไปเป็นเจ้าบ่าวแทนแฟนเธอ มันไม่ตลกไปหน่อยเหรอ”
ณภัทรชักสีหน้า เสียใจกับคำขอร้องของ ‘เภตรา’ เพื่อนสนิท ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นแค่ ‘ถังขยะ’ ที่เธอมักมาระบายความรู้สึกแล้วจากไปเหมือนสิ่งไร้ค่าที่เธอแค่หยิบฉวยเมื่อนึกถึง
“เราขอให้ท็อฟช่วย เราไม่ได้บังคับ ถ้าท็อฟไม่ทำเราก็ไม่อยากเซ้าซี้ให้นายรำคาญ”
“แล้วตินล่ะ ผู้ชายคนนั้นเป็นแฟนเม ทำไมเมไม่ไปขอให้เขามาแต่งงานด้วย”
เภตราช้อนสายตาขึ้นมองเพื่อนสนิทแล้วถอนหายใจ
“ตินยังไม่อยากแต่งงาน เขายังไม่พร้อม”
“แล้วเราล่ะเม อะไรทำให้เมคิดว่าเราพร้อม อะไรทำให้เมมั่นใจว่าเราจะทำ” ชายหนุ่มพรั่งพรูความรู้สึกออกมาด้วยความเสียใจ ทั้งโกรธ และน้อยใจที่เธอไม่เคยเหลียวมองเขาอย่างผู้ชายคนอื่นกลับเอาแต่ผลักไสให้เขายืนอยู่ไกลๆ ในที่ของตัวเองมาตลอด 15 ปี ทิ้งระยะห่างแต่ก็ให้ความหวังเรื่อยมา
“โว้ย ถ้าไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำ เราบังคับท็อฟเหรอ เราสั่งเหรอ ก็ไม่ ถ้าท็อฟลำบากใจมากมายขนาดนั้น เราก็จะเลิกตอแย ขอโทษที่ทำให้นายรำคาญ!”เภตราตวาดเสียงดังก่อนจะตวัดสายตาแข็งกร้าวมองเพื่อนสนิทที่คิดไม่ซื่อกับตัวเองมาตลอดแล้วเม้มปากพูดเสียงแข็ง
“ถ้าเราไม่ลำบาก เราไม่บากหน้ามาที่นี่หรอก!”
“หึ”ณภัทรแค่นหัวเราะ มือหนากำแน่นอย่างสะกดอารมณ์
เจ็บ ชายหนุ่มกัดริมฝีปากตัวเองแน่น
เสียใจ กับความรักและความหวังดีที่เขาทุ่มเทให้เธอมาตลอด 15 ปี
“ถ้าเมสงสารเราสักนิด เมจะไม่ทำร้ายเราด้วยคำขอร้องบ้าๆ นั่น”