เสน่หาสายใยรัก

ฝ่ามือน้อยหยุดชะงักกึก เมื่อได้ยินคำเรียกขานลูกในท้องของเธอในทางหมิ่นแค้น คำพูดของคนเป็นพ่อใช้เรียกขานลูกของตัวเองเป็นเพียงสิ่งต้อยต่ำเช่นนี้เลยหรือ ดวงตาเคยหวานจึงตวัดขึ้นมองไปทางคนใจดำอย่างไม่พอใจ เขาไม่รับผิดชอบตัวเธอ เธอทนได้ แต่ไม่ใช่มาเรียกสิ่งมีค่านี้ว่าเป็นเด็กหัวขน..
“ถ้าหากนายจะกรุณาเราสองคนแม่ลูกจริงๆ ฉันขอแค่เรื่องเดียวเท่านั้น และหวังว่านายจะให้เราสองคนแม่ลูกได้สบาย”
“เธอจะขออะไร?...”
“ขอให้นายออกไปจากชีวิตของเราสองคนแม่ลูกซะที หรือหายสาปสูญไปได้เลยยิ่งดี และฉันจะถือเป็นความกรุณาอย่างที่สุดแล้วถ้าหากนายไม่เสนอหน้าไปยุ่งเกี่ยววุ่นวายกับเราสองคนแม่ลูกอีก ไม่ต้องกลัวลูกของฉันจะไม่ได้ลืมตามาดูโลกโหดร้ายใบนี้หรอกนะ ถึงเขาจะเกิดมาเพราะความไม่ตั้งใจจากผู้ชายเลวๆคนหนึ่ง แต่เขาคือสิ่งที่มีค่าที่สุดสำหรับฉัน...ลาก่อน”
นาทยสุรีเอ่ยลาเสียงนิ่ง เมื่อเธอตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยว ดวงตาหวานไม่แม้แต่จะชายตาแลคนข้างกายให้ต้องเจ็บปวดหัวใจไปมากกว่าที่เป็น เมื่อรถยนต์แล่นมาจนติดไฟแดงตรงสี่แยก ร่างงามระหงจึงตัดสินใจเปิดประตูรถออก แล้วก้าวขาเดินเชิดใบหน้างดงามขึ้นสูง สิ้นสุดกันเสียทีกับขุมนรกอเวจี ขุมนรกที่ตัวเธอเองยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ ผู้ชายคนนั้นจับตัวเธอไปเพื่ออะไร...