คนเลวก็มีหัวใจ

“งั้นเรามาแต่งงานกันเลยไหมคะ”

ว่าจบอัจจิมาก็เอาแหวนออกมาจากในกระเป๋า หากแต่ไม่ใช่แหวนเพชร แหวนพลอย หรือแหวนทองแดงที่ไหน แต่เป็นแหวนพลาสติกสีฟ้าจากตู้หยอดเหรียญในห้างสรรพสินค้านี้เอง

“เฮ้ย คุณไปเอามาตอนไหนเนี้ย” อนธการร้องด้วยความตกใจก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ ด้วยเหตุผลบางประการ

“ตอนคุณเข้าห้องน้ำน่ะค่ะ พอดีฉันเห็นตู้หยอดเหรียญมันวางอยู่ใกล้ๆ เลยลองเล่นดู” อัจจิมาหัวเราะบ้าง “ว่าไงคะคุณจะแต่งงานกับฉันไหม”

“หมั้นไว้ก่อนได้ไหมคะ คุณจะได้ไม่เห็นว่าฉันเป็นคนใจง่ายไง” คำพูดติดตลกทำเอาอัจจิมาส่ายหน้าให้กับการต่อล้อต่อคำของอีกคน

“ก็ได้ค่ะ” ว่าจบก็บรรจงสวมแหวนวงน้อยร้อยเข้าไปในนิ้วนางข้างซ้ายของอนธการ อนธการมองแหวนที่นิ้วของตัวเองด้วยแววตาตื้นตัน ถึงแม้มันจะดูเป็นของไร้ค่าสำหรับใครหลายๆ คน แต่สำหรับอนธการแค่แหวนธรรมดาแบบนี้ก็เพียงพอแล้ว ถ้าหากว่าคนที่สวมใส่ให้มีชื่อว่าอัจจิมา ไม่ว่าจะเป็นแหวนพลาสติกหรือแหวนดอกหญ้าก็ดูมีค่าได้ทั้งนั้น