ฮูหยินของปีศาจ

“เจ้าคิดทำอะไร!” เกิดมาป่านนี้เขาก็เพิ่งเคยพบสตรีหน้าทนเช่นนาง
“นอนอย่างไรเล่า เรานอนจนรุ่งเช้าก็เท่ากับเราอยู่ด้วยกันหนึ่งวันหนึ่งคืนแล้วมิใช่หรือ” น้ำเสียงจูซ่วนรื่นรมย์เกินไปสำหรับสตรีที่ควรจะมียางอาย
“เจ้า! เจ้าไม่ควรทำเช่นนี้!”
กลายเป็นเชวียนไป๋ต้องขึ้นเสียงเพื่อรักษาความบริสุทธิ์ของตนเอง เขาชั่งใจหนักว่าควรตะโกนเรียกบ่าวไพร่มาช่วยดีหรือไม่ แต่ชื่อเสียงของเขาคงป่นปี้ถ้าใครๆ รู้ว่าเขากลัวสตรีร่างตัวเล็กตรงหน้า

อยู่ด้วยกันตามลำพังเจ็ดวันเจ็ดคืน...
นี่เป็นเงื่อนไขที่คหบดีอันดับหนึ่งอย่างเชวียนไป๋วางไว้เพื่อคัดเลือกตัวฮูหยิน แน่นอนว่าเป็นเพียงข้ออ้างที่จะหลีกเลี่ยงการผูกมัดตนกับหญิงใด ทว่ากลับมีหญิงสาวผู้หนึ่งยินดีรับคำท้า จงใจก้าวเข้ามาทำให้หัวใจของเขาปั่นป่วน
ผู้คนในเมืองหลวงล้วนตราหน้าเชวียนไป๋ คหบดีรูปงามว่าเป็นปีศาจ การติดต่อค้าขายทำให้เขารังเกียจนิสัยของมนุษย์ สิ่งเดียวที่เขาเชื่อใจคือเงินก้อนขาวๆ และตั้งกำแพงในหัวใจไว้สูงลิบ
จนกระทั่งเขาได้พบจูซ่วน สตรีผู้มีความสามารถในการทำให้ผู้คนอ้าปากค้าง ทำลายกำแพงที่เขาตั้งขวาง และนางนี่แหละที่จะสอนให้เขารู้ว่าใครกันแน่ที่เป็นปีศาจตัวจริง!

“เป็นสตรีพึงระวังกิริยาบ้าง” เขาสั่งสอนนางได้ นางย่อมสั่งสอนเขาได้
“เชวียนไป๋ ท่านอายุยี่สิบห้า อย่าทำตนเป็นเฒ่าชรา” เห็นดวงตาเขาพองใส่ด้วยโทสะ นางก็ลูบใบหูสีแดงของเขาเบาๆ
“นี่คือเขินอายจนกลายเป็นโกรธใช่หรือไม่”

*****เคยตีพิมพ์ในแบบรูปเล่มกับสำนักพิมพ์ไลต์ออฟเลิฟ ปี2561