ขันทีตัวปลอมจอมใจตัวจริง

หลี่อ๋อง เหยียนอวี้ หล่อเหลา ไร้ตำหนิ ด้วยฐานะโอรสองค์สุดท้ายของอดีตฮ่องเต้และไทเฮา รวมกับอนุชาสุดที่รักของฮ่องเต้ เขามีคนประจบประแจงมากกมาย แต่เขากลับวางตัวเหินห่างผู้คน มีเพียงขันทีข้างกายเท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้แตะต้องข้าวของของเขาได้
อย่าว่าแต่เนื้อตัวเลย เขาไม่เคยชายตามองใครด้วยซ้ำ จึงเป็นเรื่องหน้าแปลกใจที่จู่ๆ เขารับขันทีน้อยที่เพิ่งเข้าวังไปเป็นคนสนิท
อ้า... หรือนี่คือที่มาของตำนานตัดแขนเสื้อแบ่งท้อกัน
ขณะที่เหล่านางกำนัลพากันกัดผ้าเช็ดหน้าริษยา เฟิ่งเจี่ยสตรีที่ต้องกลายมาเป็นขันทีตัวปลอมก็ได้แต่ปาดเหงื่อ เฮ้อ... ตำแหน่งจอมใจตัวจริงนี้เขาคงไม่กล้ารับกระมัง


“หากท่านอ๋องไม่โปรดภาพวาดสาวงามเหล่านี้ ข้าน้อยจะให้แม่สื่อนำมาถวายใหม่พ่ะย่ะค่ะ” เฟิ่งเจี่ยนำเสนออย่างกระตือรือร้น ต่อให้ในใจคิดเช่นไรก็ตาม นางย่อมไม่ยอมให้ชื่อเสียงขันทีคู่ใจหลี่อ๋องมัวหมองได้
“เสี่ยวเจี่ย เจ้ารู้หรือไม่ ว่าข้าจะหาชายาเพื่ออะไร”
“ก็เพื่อช่วยดูแลจวนอ๋อง เป็นแรงสนับสนุนเบื้องหลัง เป็นคู่คิด...”
นางกำลังแจกแจงข้อมูลอย่างแข็งขัน แต่เจ้านายผู้แสนเอาใจยากกลับโบกมือให้หยุด หูตาขันทีต้องไว เห็นเรื่องอันตรายต้องหลบ ดังนั้นขาของนางจึงรีบพากายหลีก
แต่เฟิ่งเจี่ยยังไม่ทันตั้งตัวก็โดนหยางอวี้ต้อนเข้ามุม มือข้างหนึ่งเท้าผนัง มืออีกข้างเชยคางนางมาสบตา
“หน้าที่สำคัญของพระชายาคือมีอ๋องน้อยให้ข้า ซึ่งข้าคิดว่าเจ้าต้องทำหน้าที่นั้นได้เป็นอย่างดี”


***เคยตีพิมพ์กับแสนรักอ้ายหนี่ สำนักพิมพ์ไลต์ออฟเลิฟ ตุลาคม 2561