ขุมรัก...ลึกสุดหัวใจ

“ผมไม่ขออ้อมค้อม ขอพูดตรงๆ เข้าประเด็นเลยนะครับ”

“ค่ะ”

“ผมกำลังทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับน้องเสือ”

“?”

“ผม...จะทำให้คุณ...กลับมาเป็นเจ้าจอม...คนเดียวกับผู้หญิงในรูปถ่ายข้างฝาผนังบ้านคนนั้น”

“...”

“ผมจะทำให้คุณกลับมาสดใสและมีความสุขให้ได้อีกครั้งหนึ่ง”

“...”

“ผมไม่รู้ว่า...ในอดีตของคุณ...มันมีเรื่องเลวร้ายอะไรเกิดขึ้นบ้าง แต่ผม...จะทำให้คุณลืมมันแล้วก้าวผ่านมันมาให้ได้...ผมสัญญา”

เจ้าจอมน้ำตาไหล

“ถ้าตอนนี้คุณยังไม่มีใคร...คบกับผมได้ไหม”

“…”

“ผมรู้สึกพิเศษกับคุณ ผมตกหลุมรักคุณ ให้ผม...ดูแลคุณได้ไหมคุณจอม”

หญิงสาวรับรู้แล้วว่า...มันคือความรัก และเธอก็แน่ใจแล้วว่า...เธอเอง...ก็ตกหลุมรักเขาเหมือนกัน

“คะ...ค่ะ ฉะ...ฉัน ฉันจะคบกับคุณ”

พีรพัฒน์น้ำตาซึม หัวใจพองโต

“ขะ...ขอบคุณนะครับ”

“คะ...ค่ะ”

“...”

“ฉะ...ฉันยอมรับนะว่า ฉะ...ฉันเองก็ประทับใจคุณตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นหน้าคุณ ตะ...แต่ยังไม่มั่นใจว่ามันใช่ความรักหรือเปล่า จะ...จนกระทั่งตอนนี้”

“…”

“ฉะ...ฉันรู้สึกดีเวลาคุณอยู่ใกล้ฉัน และรู้สึกอบอุ่นเวลาคุณห่วงใยกัน ฉะ...ฉันไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครเลยกระทั่งคุณ...เข้ามาในชีวิตฉัน”

“…”

“ฉะ...ฉันสดใสขึ้น มีชีวิตชีวามากขึ้น มีรอยยิ้มถี่ขึ้น...ก็เพราะคุณนะ คุณพี”

“...”

“มะ...มันนานเหลือเกินแล้ว ทะ...ที่ฉันไม่ได้รับความห่วงใยจากคนที่ฉันรัก”

“…”

“คะ...คุณช่วยทำให้ฉัน...หลุดพ้น ปะ...ไปจากสภาพนี้ด้วยนะคะ คุณพี”

“ผะ...ผมสัญญาครับ”

“อะ...อีกอย่างหนึ่ง ทะ...ที่ฉันลืมบอกคุณไป”

“อะ...อะไรเหรอครับ”

“ฉะ...ฉันเอง กะ...ก็ตกหลุมรักคุณค่ะ”

“!!!” หัวใจพีรพัฒน์เต้นตูมตาม เนื้อตัวเย็นจัด ความเงียบโรยตัวปกคลุม ได้ยินแต่เสียงลมหายใจของกันและกัน ไม่มีใครขยับเขยื้อนเอื้อนเอ่ย นอกจากรอยยิ้มพิมพ์ใจที่เปื้อนเต็มใบหน้าหนุ่มสาวทั้งสองคนเท่านั้น

“ระ...เรามาเป็นแฟนกันนะครับ”

“ค่ะคุณพี”

+++

พีรพัฒน์ก้าวมาประชิดหญิงสาวอีกครั้ง เจ้าจอมตัวแข็งทื่อ มองเขานิ่ง และตอนนั้นเองที่เขาโน้มตัวลงมามอบสัมผัสอันหวานล้ำที่ริมฝีปากเธออย่างนุ่มนวลอ่อนหวาน ไม่ทันตั้งตัว

เจ้าจอมสะดุ้งเฮือก หัวใจเต้นตุบตับ ไม่มีอาการต่อต้านหากคล้อยตามจุมพิตที่เขาเต็มใจมอบให้ สองแขนเธอยกขึ้นโอบกระชับรอบคอเขาแน่น ขณะที่มือหนาก็ยกโอบกอดเอวคอดไว้มั่น เนิ่นนานในความรู้สึก...หนุ่มสาวก็คลายตัวออกแล้วมองตากันนิ่งนานราวกับกาลเวลาหยุดหมุน โลกทั้งใบหยุดนิ่ง ไม่มีใครขยับเขยื้อนเอื้อนเอ่ย ได้แต่มองตากันอยู่อย่างนั้น ในที่สุดพีรพัฒน์ก็พูดขึ้นเสียงหนักแน่นจริงจังว่า

“ตอนนี้จอม...ไม่ได้อยู่คนเดียวอีกแล้วนะ จอมยังมีผมอยู่เคียงข้าง ยังมีผมคอยห่วงใย คอยปลอบ คอยเป็นที่พึ่งอีกคนนะ และคนเราไม่สามารถกลับไปแก้ไขอดีตได้ แต่เราสามารถทำปัจจุบันให้ดีขึ้นเพื่อส่งผลต่อไปยังอนาคตได้นะจอม”

“...”

“จอมต้องปล่อยวาง อย่าไปนึกถึงเหตุการณ์นั้นอีก ผมอยากให้จอม...นึกถึงแต่เรื่องดีๆ ของพวกเขา พวกเขาไม่เคยไปไหนแต่ยังอยู่ในใจจอมนะ”

“...”

“บางครั้งการที่คนเราได้ระบายเรื่องในใจให้ใครอีกคนฟัง มันก็อาจจะทำให้เราสบายใจขึ้นและรู้สึกดีขึ้นได้นะจอม จอมลองเล่าเรื่องในอดีตของจอมให้ผมฟังนะ ระบายมันออกมา ไม่ต้องเก็บมันไว้ในใจอีกแล้ว และเราสองคนจะได้ช่วยกันรักษาความทุกข์ครั้งนี้ไปด้วยกันนะ”

“ตะ...แต่ แต่ฉันไม่อยากให้พี มะ...มารู้สึกแย่เหมือนกับที่ฉันเป็น” เธอคร่ำครวญ น้ำตาไหลปริ่มขอบตา

“เราเป็นแฟนกันนะ คนเป็นแฟนกันก็ต้องร่วมทุกข์ร่วมสุขกันไม่ใช่เหรอ” พีรพัฒน์เริ่มเสียงสั่น ตาแดงเรื่อ “บอกเรื่องในอดีตของจอมมาเถอะนะ แล้วเราจะหาทางออกไปด้วยกัน ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม”

หญิงสาวก้มหน้ามองพื้น เช็ดน้ำตาป้อยๆ ก่อนตัดสินใจ

“งะ...งั้นพรุ่งนี้ ฉะ...ฉันจะบอกคุณทุกเรื่อง”