บุปผาอาบรัก

แสงสว่าง พาดทับ ร่มเงาเคลื่อน
สายฝนพรำ ลบเลือน รอยรักหวาน
ลมรำเพย พัดผ่าน น้ำตาพร่าง
หิมะโปรย กลบพราง ทางหวนคืน

เขาจ้องตานางตรงๆ อย่างข่มขู่ ซึ่งก็ได้ผลดีเกินคาด เพราะหลิวอี้เฟยหน้าซีดเผือดทันที นางเป็นสาวไม่น้อยแล้วเขาพูดจาทำนองนี้ย่อมเข้าใจว่าหมายถึงอะไร
ทว่าเมื่อจนตรอก นางกลับไม่ได้จนปัญญา

หลิวอี้เฟยรู้ดีว่าคนเช่นเขาศักดิ์ศรีสำคัญยิ่งกว่าชีวิต นางจึงกล่าวคำพูดเผ็ดร้อนช่วยตัวเองหนีจากเหตุการณ์คับขันทำนองนี้อีกครั้ง

“ท่านอ๋องเป็นถึงพยัคฆ์คงไม่คิดจะลดศรีษะก้มลงกินอาจมที่สุนัขมากตัณหาคายทิ้งไว้หรอกกระมัง”

“แผนล้าหลังของเจ้าใช้กับข้าไม่ได้ผลอีกแล้วอี้เฟย”

หยางหลงยิ้มเย้ยใส่ตานาง แล้วก้มลงใช้ปากตัวเองปิดปากเล็กๆ ที่กำลังจะส่งเสียงประท้วง ทำให้นางกลืนวาจาร้ายกาจของตัวเองด้วยจูบดุดันเอาแต่ใจที่ค่อยๆ เปลี่ยนไปเป็นความหวานหวามเรียกร้อง

เขาเคลื่อนไหวฝ่ามือหนาลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างงาม ขณะมืออีกข้างประคองท้ายทอยของหลิวอี้เฟยบังคับให้นางยอมรับจูบแสนเร่าร้อน กักขังนางไว้ในความรัญจวนใจกระทั่งหลิวอี้เฟยหลงเคลิบเคลิ้มในภวังค์หวานและเผลอไผลจนพ่ายแพ้ให้แก่ลิ้นร้ายกาจที่พลิกพริ้ววาดความวาบหวามบนเรียวลิ้นเล็กบางของนางอย่างช่ำชอง
หยางหลงปลดเปลื้องเสื้อผ้าน้อยชิ้นออกจากร่างเล็กอรชรที่ระทวยอ่อนอยู่ใต้ร่างและจัดการเสื้อผ้าของตนด้วยความว่องไว โดยไม่ยอมผละห่างจากริมฝีปากนุ่มแสนหวานฉ่ำ

ขณะที่ฝ่ามือหนาสำรวจความนุ่มนิ่มน่าสัมผัสของหลิวอี้เฟยอย่างซุกซน ทุกสัดส่วนบนร่างเล็กอรชรของนางมีขนาดกระทัดรัดน่ารักใคร่ ทว่าก็สามารถมอบความสุขสันต์ให้แก่หยางหลงได้ล้นหลาม ทรวงอกอวบงามนุ่มเต็มอุ้งมือ เมื่อลองบีบขยำก็ยืดหยุ่นสู้อย่างนุ่มนวล
#นิยายจีนโบราณ