เพทายเมียไม่รัก

คนที่ปากดีปฏิเสธฉันไปเมื่อสิบปีก่อน ตอนนี้กลับมาเสนอหน้าอยากจะแต่งงานกับฉันนี่นะ? เพื่อที่จะลุแก่อำนาจแม้จะต้องคุกเข่าทั้งสองข้างก็ยอมทำอย่างไม่อิดออด รนหาที่ขนาดนี้ชาตินี้ก็อย่าหวังว่าจะได้หย่ากันเลย!

*******
เพทายมองโอ่งใบจิ๋วนั่นอย่างไม่วางตา

ร่างสูงจำของชิ้นนี้ได้แม่นเพราะเป็นเขาเองที่ขึ้นแป้นปั้นมันขึ้นมาด้วยมือของตัวเอง เป็นของที่เพียงออวอแวแล้ววอแวอีกว่าอยากได้มันไป จนกลับขึ้นรถบัสใกล้จะถึงโรงเรียนแล้วเจ้าตัวก็ยังเร้าหรือเขาไม่หยุด
แลกกัน เพียงออในวัย 16 ยื่นโอ่งใบจิ๋วรูปร่างประหลาดให้กับเขา

ตอนนั้นเขาไม่รู้เลย แทบจะหงุดหงิดด้วยซ้ำว่าทำไมเขาต้องเอาโอ่งจิ๋วที่เจ้าของศูนย์การเรียนรู้ชุมชนถึงกับออกปากชมแลกกับโอ่งบิดๆ เบี้ยวๆ จนไม่สามารถใช้สอยได้ของเจ้าตัวด้วย แต่พอเห็นร่างเล็กกอดโอ่งใบจิ๋วไว้แนบอกและมองมันอย่างมีความสุข เขาก็รู้สึกว่าโอ่งปากแคบจนใส่อะไรไม่ได้ที่เขาถืออยู่ก็ไม่ได้แย่สักเท่าไหร่นัก

"หนึ่งแสน" เสียงหนึ่งโพล่งขึ้นก่อนที่พิธีกรจะเคาะค้อนเป็นครั้งสุดท้าย

"คุณวาโยนี่"

เพียงออหันไปมองเพื่อนแล้วกลอกตาถอนหายใจออกมา

"สองแสน" เพทายยกป้ายประมูลแล้วพูดเสียงเนิบ ไม่หันไปมองวาโยด้วยซ้ำ

"สามแสน" วาโยสวนกลับ

"สี่แสน"

"นี่!" เพียงออเริ่มไม่สนุก หญิงสาวรีบขึงตาดุแล้วจับแขนเพทายเอาไว้เป็นการห้ามปราม

"หกแสน" วาโยสู้ต่อ

"หนึ่งล้าน"

"จะบ้าหรือไง!" เพียงออกัดฟันแหวใส่เขา

เพทายก้มมองเพียงออ จ้องเข้าไปในนัยน์ตาสีอ่อนสีกำล้อกับแสงไฟของงานจนส่องประกายระยิบระยับแล้วเอ่ยน้ำเสียงทุ้มต่ำ "ของของฉัน ฉันไม่ปล่อยให้คนอื่นเอาไปหรอก"

จู่ๆ โดนจ้องด้วยสายตาอ่านยากแบบนั้นเพียงออมึนงงไปชั่วขณะ

"อีกอย่างเธออุตส่าห์เก็บมันไว้ตั้งสิบสองปี เธอไม่เสียดายรึไง"

"ไม่"

"ถ้าไม่เสียดายก็เอามาฝากฉันไว้ก่อน อยากได้คืนตอนไหนก็บอก"

"จะเรียกว่าอยากได้คืนยังไง ในเมื่อตอนนั้นนายไม่ได้เต็มใจจะให้ ฉันเป็นคนแย่งจากมือนายมาเอง"

"แย่งไปแล้วก็เก็บเอาไว้ให้ดี ไม่ใช่เอาออกมาโยนทิ้งๆ ขว้างๆ แบบนี้"

"ทำเป็นพูดดี นายคงทิ้งของฉันไปตั้งแต่วันนั้นแล้วมั้ง" เพียงออถากถาง ส่งเสียงฮึดฮัด

"อยู่ในห้องทำงานของฉัน เธอไม่เคยเห็น?" เพทายเลิกคิ้วแปลกใจ

"ก็ ก็ฉันไม่เคยเข้าไปนิ!"

"หนึ่งล้านครั้งที่สา"

"สิบล้าน!!!" กว่าจะรู้ตัว มือนุ่มนิ่มก็ยกป้ายประมูลขึ้นเหนือศีรษะเสียแล้ว แถมตัวเลขที่เปล่งออกมาจากริมฝีปากบางก็มากกว่าของสิ่งอื่นที่ประมูลภายในงานมาในค่ำคืนนี้

เพียงออได้สติกลับมาอีกครั้งในตอนที่เพทายหัวเราะชอบใจออกมา

"สิบล้านครั้งที่สาม! ยินดีกับคุณเพียงออด้วยครับ!"

"เพทาย นายกล้าหลอก"

จุ๊บ

ถ้อยคำที่กำลังอาละวาดถูกกลืนหายเข้ากลับเข้าไปในลำคอเมื่อจู่ๆ เพทายก็โน้มหน้าลงมาจุ๊บเธอเบาๆ ตรงปลายจมูกแล้วผละออกไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งไว้เพียงความอุ่นวาบที่เกิดขึ้นตรงบริเวณนั้นก่อนจะค่อยๆ ลามไปทั่วใบหน้าสวย

"ถ้าไม่เชื่อก็เข้าไปในห้องทำงานฉันดู"
___
ถ้าอ่านตัวอย่างแล้วสนุกช่วยอุดหนุนไรต์หน่อยนะค้าา *8*