คิดถึงคุณอย่างเป็นทางการ : Officially Missing You

“พี่ปราบ...”
น้ำเสียงยามเอ่ยชื่ออีกฝ่ายเบาหวิวยิ่งกว่าปุยนุ่น มองไกลๆ คิดว่าคิดถึงเขาจนตาฝาดพานเห็นเป็นภาพในมโน แต่พอใกล้กันจริงๆ ถึงมั่นใจว่าประสิทธิภาพการมองเห็นยังดีอยู่ ทะเลจันทร์ทำตัวไม่ถูก ไม่เป็นตัวของตัวเองเมื่อต้องมาเจอกับคนที่ตนพยายามหลีกหนีมาตลอดชีวิต
เจอปราบศึกน่ากลัว (ใจตัวเอง) ยิ่งกว่าเจอผีเสียอีก

ชายหนุ่มอึ้งไม่น้อยไปกว่ากัน ทว่าวุฒิภาวะที่มีมากกว่าทำให้ควบคุมการแสดงออกได้ดีกว่ารุ่นน้องมากนัก

“นึกว่าลืมกันแล้ว”

“พี่ซันให้ซีมารับคน ไม่คิดว่าเป็นพี่ปราบ” หญิงสาวทำใจดีสู้เสือ จะยอมให้เขามามีอิทธิพลต่อหัวใจมากกว่าเดิมไม่ได้เป็นอันขาด

“คุณซันก็บอกพี่ไว้เหมือนกัน ว่าคนที่จะมารับชื่อซี และก็...”

ปราบศึกอมยิ้มน้อยๆ ก่อนโน้มตัวเข้าใกล้อีกฝ่าย ช่างอบอุ่นไม่ต่างจากเมื่อก่อนในความคิดทะเลจันทร์ เขาสูดจมูกฟุดฟิดสองสามทีแล้วเงยขึ้นบอก

“ถ้ามีกลิ่นขี้หมูหน่อยๆ ละใช่” มือหนาวางบนเส้นผมซึ่งมัดไว้หลวมๆ ซ้ำยังกระเซอะกระเซิงราวกับผ่านการวิ่งหนีหมูมาทั้งฟาร์ม “อืม พี่ว่าใช่ แต่เรื่องกลิ่น...ไม่หน่อย”

-------------------------------------------------------

เรื่องนี้อ่านสบายๆ เหมือนเดินเล่นในไร่แก้วมังกรท่ามกลางบรรยากาศหลังฝนตก ...ผูกเชือกรองเท้าให้แน่น แล้วมาเดินด้วยกันค่ะ

***โหลดตัวอย่างมาอ่านก่อนตัดสินใจซื้อนะคะ***